Vraag
Als vrouw van begin 40 zijn er genoeg dingen waar ik heel dankbaar voor mag zijn. Ik kan niet zeggen dat alles in mijn leven nou zo makkelijk is geweest, noch dat dit het leven is wat ik me er van voorstelde toen ik 20 was. Maar ik realiseer me dat er mensen zijn die het veel moeilijker hebben dan ik. Toch is er één gevoel dat mijn leven beheerst: het gevoel mislukt te zijn. Als ik kijk wat er van mijn vroegere vwo-klasgenoten is geworden, dan zijn dat veelal succesvolle mensen met goede banen, een mooi huis, fijne vriendenkring, leuke familie en dan bekruipt mij het gevoel dat ik mislukt ben.
Ik werk twee dagen per week in het basisonderwijs en zorg daarnaast voor mijn kinderen. We hebben weinig familie in de buurt en geen sociaal vangnet. We wonen bescheiden en gezien het salaris van mijn man en de oververhitte huizenmarkt zie ik dit niet snel veranderen. Ik weet dat ik niet jaloers mag zijn, maar weten en voelen zijn twee totaal verschillende dingen. Hoe kan ik die gevoelens uitschakelen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hoe je gevoelens kunt uitschakelen? Niet dus. Zoiets als licht of elektriciteit uitschakelen, die het door een druk op de knop niet meer doen werkt niet. Gevoelens zijn er altijd. Máár, tegelijk is er gelukkig ook het gezonde verstand dat ons leert óm te gaan met gevoelens. Je kunt leren relativeren, ánders omgaan door óm te denken, negatieve gevoelens ombuigen door pósitieve gedachten te bedenken.
Nu heb ik intussen drie ‘methoden’ genoemd. Over alle drie kort iets waar je hopelijk wat mee kunt:
1. relativeren: als je slechts naar het uiterlijke, het materiële, kijkt van voormalige klasgenoten líjkt een en ander misschien beter, mooier, succesvoller te zijn. Heb je wel eens naar geluk, liefde, relaties van hen gekeken? Dan kon het plaatje er wel heel anders uitzien dan jij denkt. Niet alleen voor jou, maar ook voor hen zal gelden dat het leven er na 20 jaar heel anders uit kan zien dan destijds gedroomd en verwacht!
2. omdenken: het gras bij de buren is altijd groener, maar wíl jij dat gras? Maakt dat jóu tot een beter, liever, gelukkiger mens? Misschien moet je dan wel fulltime gaan werken, je status ophouden of iets anders doen dat eigenlijk helemaal niet bij jou past.
3. gevoelens en gedachten: schrijf in twee kolommen naast elkaar wat je dénkt en wat een féit is. Bijvoorbeeld: ik denk dat mijn vroegere klasgenoot veel mag reizen voor haar werk en veel van de wereld ziet naast: mijn vroegere klasgenoot is héél véél van huis en mist daardoor het geluk van het zien van opgroeiende kinderen. Verzin maar een aantal van dit soort zinnen. Hier onder schrijf je dan welke gedachten je erbij hebt (misschien iets van: geweldig lijkt me dit, maar zou ik geen spijt krijgen van wat ik toch ook mís?) en welke gevoelens daarbij bij jou worden opgeroepen (misschien wel verdríet om dat wat je zou missen!). Hoogstwaarschijnlijk verdwijnen je jaloerse gevoelens als sneeuw voor de zon! Heus, het gevoel van mislukt-zijn wordt zó anders als je niet alleen naar de materiële kant kijkt, maar eerlijk en open ándere waarden voor jezelf op een rij zet. Probeer het maar eens.
En tenslotte: gevoelens van dankbaarheid over alles wat je allemaal wél hebt ontvangen kun je tegelijk ook ontwikkelen door iedere dag op te schrijven waar je dankbaar voor bent: tel je zegeningen, tel ze een voor een; tel ze allen en vergeet er geen. Het is misschien niet vanzelfsprekend, maar zeker aan te leren als je er voor open staat!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het enige belangrijke daar wordt de vragensteller niet eens op gewezen. Hoe slecht!!
Hier een reactie van een leeftijdsgenote die na vwo, studie en promotie idd een aantal zegeningen kan afvinken: bloeiende carrière met riant salaris, royaal behuisd, een schat van een partner, warme vriendenkring en, dankzij hoge inkomsten en veel vrije tijd, vele vakanties.
Wat mijn worsteling dan is? Het feit dat onze kinderwens onvervuld is gebleven. Het is de moeilijkste opgave in m’n leven om, ondanks het feit dat we geen kinderen hebben mogen ontvangen, vrede te vinden en de waarde in te zien van al hetgeen wat er wel is. Ik ervaar dat als een zware last en een -dikwijls - eenzaam lot, ook al is er betrokkenheid en medeleven vanuit onze omgeving.
Als het had gekund, had ik met liefde al mijn voorrechten ingeruild voor jouw leven. Daarmee zeg ik niet dat je geen gemis mag voelen. Weet alleen dat, zoals Marijke al aangeeft, (lang) niet alles is wat het (vanuit jouw perspectief) lijkt…
Maar mij bekruipt na het lezen van deze vraag het pijnlijke gevoel: ben ik dan mislukt in de ogen van veel mensen? Zonder man en kinderen. Met een autismediagnose, waardoor het leven iedere dag erg pittig is. Problemen in de familie. Maar gedeeltelijk kunnen werken. Zo erg op grenzen moeten letten dat er niet zoveel kan.
Soms heb ik het gevoel dat mensen me zielig vinden en op me neerkijken. Het is pijnlijk om te noemen, maar dat heb ik met name bij christenen.
Zit hierin ook niet het probleem? Dat we onder christenen onze status zo hoog proberen te houden? Waardoor mensen die niet aan het ideale plaatje voldoen al snel zielig worden gevonden? En daardoor juist extra last krijgen van de dingen die zij missen? Terwijl we toch juist zouden moeten weten dat het niet gaat om het leven hier op aarde, maar om het leven met God?
Overigens een hele mooie reactie van mevr. Rots. Deze tips probeer ik ook dagelijks toe te passen. En dan zie je dat er ook nog zoveel dingen zijn die mooi zijn en die wel kunnen en dat er elke dag wel dingen zijn om dankbaar voor te zijn gelukkig!
En kijk inderdaad niet teveel naar de buitenkant van andere. Wij hebben het zelf financieel erg goed, ik ben er dankbaar voor en het geeft gemak. Maar de keerzijde is ook (zonder in details te treden) dat wij omdat te realiseren onze kinderen meer dan gemiddeld elders onder brengen. Begrijp me niet verkeerd, we hebben een mooi leven als we als gezin compleet zijn maar niemand ziet de tranen die ik weleens laat als ik ze mis. Zulke dingen deel ik niet online of bij het hek van het schoolplein.
Als je zelf tevreden ben met je leven is het goed maar mis je echt uitdaging etc. probeer dit dan te veranderen. Maar voel je niet mislukt. Ik heb nog nooit over een moeder of juf gedacht, wat is zij mislukt.. niemand is helemaal geslaagd of mislukt, ook ik heb zo mijn grijze kanten, terwijl ik in jou ogen misschien zo’n geslaagde moeder ben.
