Vraag
In ons huwelijk heb ik veel zorgen. Het is nooit goed geweest, dat is op bijna alle terreinen merkbaar: er komt zelfs huiselijk geweld bij kijken (richting mij en met spullen). En nu geeft mijn man ook aan dat ik nooit zijn ware ben geweest. Ik voel wel veel voor hem. De situatie gaat ook ten koste van de kinderen omdat zij geweld meemaken, maar ook doordat zij merken dat mama zich door dit alles regelmatig heel terneergeslagen voelt. Ik vraag mij ook af of het probleem in mij zit (volgens mijn man wel).
Ter verduidelijking hebben we al langere tijd relatietherapie, ook is o.a. de huisarts al ingeschakeld, maar niets wil tot nu toe baten. Niet eens een klein beetje. Nu is het naar Gods geboden om je man ook dan trouw te blijven en dit wil ik dan ook van harte navolgen omdat God uiteindelijk voor mij op de eerste plaats staat en ook omdat ik denk dat ik de problemen anders alleen maar verschuif naar andere nieuwe problemen, maar hoe moet ik het in ons verdere huwelijk voor mijzelf en voor de kinderen aanpakken? Vooral het kunnen accepteren van het gebrek aan liefde van zijn kant terwijl hij wel je man blijft... en het in toom houden van het huiselijk geweld? En het omgaan met de hulpverlening dat vooralsnog niet toereikend is gebleken? Want het is een heel zware last. Ik ervaar overigens wel sterk dat God in dit alles dicht naast mij staat en ik deze weg dus niet alleen ga.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hartelijk dank voor het naar buiten treden met de grote zorgen in jullie leven op deze plaats. Ik heb er met verdriet kennis van genomen. En met bewondering dat je al zolang in deze zeer gespannen situatie leeft. Voorzichtig wil ik een paar dingen opmerken.
Ik denk dat er zo snel mogelijk een einde moet komen aan deze situatie. Dit ga jij op den duur niet volhouden en voor de kinderen is het desastreus om op te moeten groeien in een situatie met huiselijk geweld. Hun thuis is een zeer onveilige thuisbasis en daardoor worden zij psychisch beschadigd. Het is niet langer verantwoord om deze situatie te laten voortbestaan, ook al ben jij bereid om je op te offeren en alle agressie, ook in woorden, te verdragen. Wat te doen?
Er zou een paar stappen te overwegen zijn. Ga allereerst een keer alleen naar de huisarts om met hem te overleggen hoe het verder moet. Geef aan dat het niet langer verantwoord is om met deze man onder één dak te leven. Hij zal je de weg weten te wijzen naar instanties die je verder kunnen helpen, bijvoorbeeld in verband met huiselijk geweld.
Zoek in de tweede plaats contact met je predikant, of met je wijkouderling of met een ambtsdrager in de kerkenraad die je vertrouwt. Ga alleen naar hem toe en vertel hem eerlijk wat je met je man hebt meegemaakt in het verleden en wat de situatie van dit moment is. En stel een hulpvraag, omdat het zo niet meer verder kan. De ambtsdrager kan dan de pastorale zorg op zich nemen.
En zo kan via twee lijnen gewerkt gaan worden aan een oplossing voor deze precaire en gevaarvolle situatie. Van veel reformatorische vrouwen is bekend dat ze zich eindeloos willen opofferen en dat hun echtgenoten daardoor hun gang kunnen gaan. De praktijk laat zien dat dat ten slotte niet meer lukt en dat de vrouw instort. Of er gebeurt iets ergs met de kinderen. Zover mag het niet komen en vandaar mijn indringende advies: zoek snel hulp langs bovenstaande lijnen!
Ik wens je heel veel sterkte, de nabijheid en de ondersteuning van God toe.
Met een hartelijke groet!
Ds. C. J. Droger
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Droger
- Geboortedatum:10-01-1963
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Vlaardingen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Lieve vrouw, dit ligt niet (alleen) aan jou! Je mag jullie kinderen en jezelf niet moedwillig in gevaar begeven! Dat is ook in strijd met de 10 geboden! Dus je mag eisen dat hij weggaat of zelf weggaan!
Sterkte en wijsheid toegewenst!
Vraagstelster, eigenlijk moet je naast pastorale begeleiding contact opnemen met Veilig Thuis (veiligthuis.nl).
Veilig Thuis is er voor iedereen die te maken heeft met huiselijk geweld. Voor kinderen, jongeren, volwassenen en ouderen. Voor als je zelf betrokken bent, of iemand uit je omgeving dat is.
Elke regio heeft zijn eigen Veilig Thuisorganisatie. Veilig Thuis geeft advies en biedt ondersteuning, zowel aan slachtoffers, plegers, omstanders als professionals. Veilig Thuis doorbreekt onveilige situaties, zorgt voor afstemming tussen samenwerkingspartners en zet mensen in beweging. Veilig Thuis biedt perspectief op een betere situatie waardoor mensen weer toekomst hebben.
Via de website kun je chatten of contact zoeken met de afdeling bij jou in de buurt. Je kunt ook gratis bellen met 0800-2000.
Alsjeblieft, aarzel niet! Jij, je kinderen en je man zijn het waard om de situatie aan te pakken! Ik bid voor jullie.
Het is te hopen dat je het advies van ds. C. J. Droger inmiddels hebt opgevolgd.
Ik werd vooral geraakt en doordat je schreef dat je veel voor je man voelt en dat je je afvraagt of het probleem in jou zit. Ik ben bang dat het gevoel voor je man zo sterk is dat dit alles overheerst, je wilt dat gevoel ondanks alles niet kwijt.
Ik hoop dat ik me vergis, maar ik ben bang dat je hierdoor niets meer voor jezelf voelt en te weinig voor je kinderen om uit deze situatie te stappen.
Zoek toch hulp alsjeblieft, wanneer je dit nog niet voor jezelf kunt ,dan toch voor je kinderen.
Maak niet de vergissing dat je niet mag scheiden van deze man. Je hoeft ook niet officieel te scheiden.
Eerst maar een scheiding van tafel en bed. Je moet uit deze onveilige situatie weg. Het feit dat je je afvraagt of het niet aan jezelf ligt zegt ook al iets. Je raakt helemaal gemanipuleerd door je echtgenoot. Alsof je niet meer goed kunt nadenken. Nogmaals zoek alsjeblieft snel hulp. Huisarts, pastoraat en Veilig Thuis.
Een ding nog: het kan best zijn dat je man naar buiten toe heel charmant is. En je daardoor niet gelijk wordt geloofd als je je verhaal aan een leek verteld. Lees: sommige kerkenraadsleden. Dat hoeft niet, kunnen ook zeer capabele mensen zijn maar helaas in werksituatie toch wel eens meegemaakt dat kerkenraadsleden adviseerde bij man te blijven, terwijl de situatie erg onveilig was voor moeder en kinderen. Daarom op verschillende fronten hulp zoeken
Het klinkt voor mij vanuit mijn eigen ervaring dat hier niet alleen sprake is van lichamelijk geweld, maar ook van psychisch geweld. Het gegeven dat allerlei hulp tot nu toe niet heeft geholpen en de partner weinig tot geen reflectief vermogen lijkt te bezitten (alles is háár schuld), de kwetsende dingen die de man zegt, maar ook de verwarring bij de vrouw: misschien zit het probleem in mij. Daders van emotionele mishandeling zijn heel goed in steeds drama creëren en en het zo te spelen dat het slachtoffer de schuldige/onredelijke lijkt. Ze kunnen je geestelijk helemaal uitputten.
Het is niet makkelijk om uit zo'n situatie te stappen, maar het is wel mogelijk. Ik wil liever niet nog een advies aan toevoegen aan de adviezen hierboven, omdat deze vrouw denk ik juist haar eigen stem en kracht nodig heeft om uit deze situatie te breken. Echter denk ik dat de hulpverleners van stichting het Verdwenen Zelf (verdwenenzelf.org) juist bij dat proces kunnen helpen. Zij hebben veel kennis en ervaring met dit soort situaties. Misschien herkent deze vrouw zich in de informatie op hun website. Hoe dan ook wil ik deze persoon heel veel kracht en zelfliefde toewensen.
Kinderen die in zo’n situatie opgroeien, zoeken later ook ongezonde relaties op met veel spanningen.
Dat heb ik ook gedaan en daarmee geef ik ook een weer verkeerd voorbeeld gegeven voor mijn kinderen (7).
Wat wil je ze voorleven? Ik hoop dat je dat kiezen niet alleen doet.
Ik denk dat je al langer probeert de twee stappen te doen die ds. Droger je voorhoudt, niet dan?
Maar het verandert niet, het wordt erger, en dan?
Verwacht je dat een ander het voor jou verandert, of weet je al lang dat je iets moet doen dat je niet kan of durft?
Weet je waar je terecht kunt als je iets niet kan of durft? Als je bang bent om nog meer fouten te maken?
Als je de kracht mist, kun je je ook verschuilen achter dat je bang bent om het niet goed te doen. Ben je bang voor mensen, ben je bang dat je tegen God ingaat?
Of kun je nergens terecht, loop je vast, en blijft alles zo totdat…?
Als je de 2 dingen die ds Droger voorstelt al zo lang doet en het verandert niet, vraag ik je 2 dingen:
(Ik merk dat ik niet alleen voor de vraagsteller schrijf, maar ook voor mezelf…)
Vraag, als je gelooft dat de Heere alles ziet, (kun je het nog geloven?) Hem om wijsheid en kracht. Bid om- en zoek mensen die je begrijpen en kunnen helpen. Soms klikt het niet met je eigen dominee, huisarts of hulpverlener.
Soms moet je verder naar de dominee van een naburige gemeente, die op je weg komt, de hulpverlener van de onchristelijke buren, die je wel begrijpt. Gewoon iemand die op je weg komt. Ga op zoek, doe het biddend, het gaat niet vanzelf, je moet het zelf doen, eerst alleen. Hou het wel professioneel en zuiver: doe het wel in samenspraak met je dominee of huisarts.
Helaas een aantekening over Veilig-Thuis: Ik raad niet aan om als eerste naar Veilig-Thuis te gaan. Die beginnen vaak met de kinderen uit huis te plaatsen. Ze doen dat met goede bedoelingen, maar wel te snel en vragen niet of de ouders en kinderen dat wel willen, of niet meer willen. In Nederland gebeurt dit erg snel: 3 x zo vaak als in omringende landen. Hou je het als mogelijkheid achter de hand, voor als je vindt dat je het nodig hebt.
Ik wens je veel lef, kracht, geloof en wijsheid toe om verder te vechten, Tot je weet, dat je doet wat jou taak en plaats is in deze zware weg.
Je mag bidden om Gods wijsheid en hulp in je werk aan een oplossing voor de kinderen, voor jou…. en je man!
Samen of apart, ik snap dat je het niet weet, er is er Eén die het weet.
Het lijkt erop dat jij negatieve ervaringen hebt met Veilig Thuis en dat spijt me oprecht voor je en ik hoop dat het goed gaat met jou en je kinderen. Toch denk ik niet dat je de vraagstelster helpt door haar bang te maken voor de meest voor de hand liggende instantie. Zoals je zelf schrijft, soms klikt het niet goed met sommige hulpverleners.
(Overigens, als je een vergelijking wilt maken met andere landen, is het zinvol daar ook andere dingen in op te nemen, zoals het aantal kinderen dat per jaar overlijdt aan de gevolgen van kindermishandeling, omdat dat voorkomen had kunnen worden door een uithuisplaatsing.)
Vraagstelster,
Ik heb vanwege mijn beroep heel wat te maken met Veilig Thuis. De mensen die daar werken willen niets liever dan dat het goed gaat met jouw kinderen en dat jullie als gezin het (weer) goed hebben samen. Als ik lees wat jij schrijft, komt het niet eens in mij op om te denken aan uithuisplaatsingen. En misschien goed om te weten, daar heeft Eilig Thuis ook geen bevoegdheid voor, alleen een rechter.
Je kunt er trouwens ook voor kiezen een juf of meester van één van je kinderen in vertrouwen te nemen en hem/haar vragen je te helpen bij het zoeken van hulp.
Veel moed en wijsheid toegebeden!
