Vraag
Ik ben al lang getrouwd, maar we hebben veel problemen. Ik hou nog steeds heel veel van mijn man en we kunnen het fijn hebben samen. Maar als ik hem dingen vraag (meehelpen in huis, de opvoeding) dan loopt hij weg of zegt dat ik niet zo moet zeiken. Ook kan hij slecht opvoeden. Als de kinderen niet luisteren pakt hij ze hard vast. Tot blauwe en rode plekken aan toe. Als ik daar wat van zeg wordt hij boos op mij en vindt dat ik overdrijf of de kinderen tegen hem opzet. Terwijl ik het meestal voor hem opneem en loop te sussen.
Ik kom uit een eerdere gewelddadige relatie. Op zulke momenten zegt hij dat hij wel snapt waarom mijn ex mij mishandeld heeft. Ik vind dit zo erg. Hij weet hoe erg het was, dat heb ik hem verteld. Maar als hij dat vervolgens tegen mij gebruikt vind ik dat zo laag bij de grond.
We hebben hulp gezocht bij een relatietherapeut, maar dat heeft weinig opgeleverd. Ik zou graag samen naar een psycholoog gaan, maar dat wordt alleen vergoed als een van ons een stoornis heeft. Dus dat kunnen we ook niet betalen. En bovendien vindt mijn man dat het allemaal aan mij ligt.
Ik wil ook niet scheiden, maar voel me erg gevangen in deze relatie. Financieel ben ik afhankelijk van hem. En zelf werken is geen optie door een chronische ziekte. Wat kan ik nog doen... Uiteraard bid ik heel veel, maar op dit gebied zie ik geen oplossing. Kunt u mij tips geven?
Antwoord
Beste mevrouw,
U vraagt mij: wat kan ik nog doen? Tja, eigenlijk weet ik dat na het lezen van uw noodkreet ook niet zo goed. U schrijft dat de therapie die u volgde niet veel heeft opgeleverd... maar dan toch wel íéts. Mijn vraag is dus: wát heeft het u wél opgeleverd? En bestaat de mogelijkheid om deze therapeut, die u nu al kent, nog eens te bellen voor een of meer gesprekken? Een andere mogelijkheid is om via uw huisarts een verwijzing te vragen naar het maatschappelijk werk in uw woonplaats. In ieder geval moet u voor de kinderen iets ondernemen, want het kan niet zo zijn dat de heer des huizes (hun biologische vader?) ‘wegkomt’ met de kinderen pijn te doen en daardoor misschien juist wel bang te maken.
Tegelijk is het inderdaad niet erg netjes van uw echtgenoot om u ‘weg te zetten’ door uw verhaal tegen u te gebruiken (en dan ben ik het eigenlijk wel eens met uw eigen woorden!). Wat betekent dan nog de ander liefhebben, hoogachten, gelukkig willen maken? Of reageert uw man (werk)stress af op zijn gezin? Ook dat is een goede reden om er met elkaar over te praten! Probeer eens na te gaan (in een gesprek op een rustig moment) of er geen afspraken mogelijk zijn over huishoudelijke taken die toch uw beider verantwoordelijkheid zijn. Benoem dan gedane dingen op een positieve manier, in plaats van bijvoorbeeld te zeggen “je zou toch... doen” terwijl het nog niet gedaan ís! Kunnen de kinderen kleine taken op zich nemen (tafel dekken, afruimen, enz.), waarbij positieve beloning (een compliment) hen tegelijkertijd leert om verantwoordelijkheid te dragen? Ook in de opvoedingssfeer is communicatie heel belangrijk: vooral de toon waarop iets wordt gezegd onthouden kinderen! En ook daar is op meerdere plaatsen en manieren ondersteuning bij te vinden, mogelijk via de burgerlijke gemeente waar u woont.
In ieder geval -en dat is mijn belangrijkste tip- blijf niet hangen in de huidige situatie, maar onderneem iets. Te beginnen bij de reeds bekende therapeut, de huisarts, en/of naar het stad/gemeentehuis. Óf via sociaal werk in uw woonplaats, waarbij u voor adressen in de buurt kijkt in de plaatselijke gratis weekkrant.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Heel verontrustend is dat deze man zijn kinderen pijn doet (knijpen tot er blauwe plekken zijn!), en zegt dat hij snapt dat zijn vrouw in een eerdere relatie fysiek is mishandeld (!).
Als dit verder escaleert is er een groot risico dat deze man zijn vrouw ook fysiek zal mishandelen.
Ik vraag me daarom af of relatietherapie de goede weg is, ten eerste heeft dat geen enkele zin als deze man overtuigd is dat hij niets verkeerd doet en geen motivatie heeft iets aan te passen, en hij vind dat het allemaal bij haar ligt. Iemand die niet wil veranderen zal dit ook niet doen.
En, precies wat Artist ook zegt, in dit soort situaties kan het zelfs contraproductief werken.
Het is heel tekenend dat deze vrouw zegt dat ze zich gevangen voelt in de relatie, want zo klinkt het ook. Ik zou in deze situatie aanraden om zelf (dus alleen) naar therapie te gaan, liefst bij een therapeut die ervaring heeft met destructieve relaties en narcisme (want zo klinkt het).
In veel gevallen is er wel vergoeding mogelijk voor therapie, het loont om dit uit te zoeken, de eerste stap is dan naar de huisarts gaan. Voor 1 januari kan er nog een andere zorgverzekering worden afgesloten, wellicht heeft dat zin. Wat iig laagdrempelig is en ook vergoed wordt vanuit de basisverzekering is de POH/GGZ (praktijkondersteuner bij de huisarts). Maar dat is niet heel specialistisch natuurlijk. Als er helemaal geen opties zijn voor therapie kun je ook online zoeken naar informatie, zoals de website die Artist opgaf.
Heel veel sterkte als je dit leest
