Uitzien naar de wederkomst

Ben je niet egoïstisch als je uitziet naar de wederkomst? Met ons verstand kunnen we er niet bij hoe het zal zijn, maar als Christus nu terugkomt en mijn geliefden om me heen, zoals familie en echtgenoot, kennen Jezus nog niet, hoe verschrikkelijk is dat? Dit houdt me zo bezig. Ik ben soms nog drukker bezig met hun ziel en eeuwigheid dan met mijn eigen ziel.

Ik heb zelf ups en downs, soms bang dat Jezus me toch niet heeft aangenomen omdat ik nog zo slecht bezig ben en er weinig te merken is van mijn bekering. Soms twijfel ik nog zo erg, omdat het zo makkelijk klinkt en is dat je er niet bij kunt met je gedachten. Hoe moet ik hier mee om gaan? Denk ik niet te makkelijk als ik denk dat Jezus me aan heeft genomen en ik gered ben? Het voelt zo ver weg en net of het er niet is.

Beste vragenstelster,

Er zitten twee elementen in jouw vraag die om een antwoord vragen. 

Het eerste is dat je in onzekerheid verkeert over je genadestaat. Je vindt dat je “slecht bezig bent” en er is “weinig te merken” van je bekering. Het is waar: die in Christus is, die is een nieuw schepsel, het oude is voorbijgegaan en ziet, het is alles nieuw geworden. Het geloof moet blijken uit de vrucht (Jakobus). Wie de vrucht van de bekering tot God niet vertoont, heeft geen reden om te denken dat hij/zij in Christus is. Dit is de ene kant. Maar er is ook nog een andere kant: de oude mens blijft en moet afsterven terwijl de nieuwe moet opstaan. Wie naar zichzelf kijkt kan in zichzelf geen goed vinden. Onze vrucht ligt in Christus. Moet uit Hem ontvangen worden. Daarom zien we in onszelf de dood maar als wij door het geloof op Jezus zien dan ligt daar het leven. Het geeft de tweestrijd tussen vlees en Geest, tussen oude en nieuwe mens. Laat ik dit ervan zeggen: het is nog niet zo verkeerd als je in jezelf boven genoemde strijd bemerkt. Toch zou ik je willen vragen: is er niets veranderd vergeleken bij vroeger? Wie is de Heere Jezus voor je geworden? Als het goed is dan is Hij je boven alles dierbaar geworden.
 
Het tweede is dat je je afvraagt of het niet egoïstisch is om naar de wederkomst te verlangen? Het is waar: we hopen op en bidden vurig om de bekering van onze geliefden. Toch is er als het goed is een trekking naar de hemel. Naar Christus. Naar de eeuwige bruiloft. Naar Zijn wederkomst. Het is misschien het beste te vergelijken met een aardse bruid. Die ziet uit naar de trouwdag om samen met haar bruidegom te gaan leven. Daarbij verlaat ze het ouderlijk huis en neemt in zekere zin afscheid van vader en moeder. Is het egoïstisch als zij naar de trouwdag verlangt? O nee. Ze blijft van haar ouders houden, maar toch wenst ze liever met haar bruidegom samen te leven.

Zo is dat geestelijk ook. Er zijn vele dingen die ons aan de aarde binden. En als onze dierbaren Christus nog niet kennen dan is er nog meer dat ons werk geeft met het oog op hun eeuwige toekomst. Maar bij dat alles blijft toch gelden wat de apostel Paulus schreef: Ontbonden te zijn en met Christus te wezen is verre het beste. Dan blijft het toch de hartewens om Christus voor eeuwig en volkomen toe te behoren naar lichaam en ziel. Dan is er toch het heimwee naar de dag van Zijn wederkomst. De dag waarop Hij alle dingen recht zal zetten en alle dingen nieuw zal maken. Laat dit verlangen je maar vervullen.

Je ds. A. Kot

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Kot

• Geboortedatum:
  25-12-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Huizen
• Status:
  Actief

79 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven