Zorgelijke situatie

Ik heb al wel eens eerder een vraag gesteld over het huwelijk. Maar af en toe is het gewoon ingewikkeld en valt het leven me erg zwaar. Over het algemeen hebben we na allebei een nare jeugd te hebben gehad, het leven op de rails: beide een leuke baan en lieve kinderen. Maar mijn man heeft buien waar ik heel moeilijk mee om kan gaan. Ik heb helaas ongeveer twee keer per maand migraine en dat kan hij niet uitstaan. Hij negeert me dan volledig, moppert op de kinderen en laat me alles doen terwijl ik dan ga overgeven van de bewegingen die ik moet maken. Verder ben ik bijna nooit ziek.

Nu had ik laatst hoge koorts en moest ik me laten testen. Dan vindt hij het onzin om te testen, en gaat hij zelf naar de kapper terwijl we met de huidige maatregelen thuis de uitslag moeten afwachten. Ook laat hij mij met de fiets het hele eind fietsen naar de testlocatie i.p.v. me even met de auto te brengen. Dit is dan iets wat mij raakt en waardoor ik me geregeld heel alleen voel als dit soort dingen gebeuren.

Maar het raakt mijn kinderen ook. Hij was -toen ik ziek was- nogal bot tegen mijn dochter aan het praten. Eerder liet ik dat een beetje gebeuren, nu probeerde ik daar toch iets van te zeggen door rustig te zeggen: Doe maar even rustig, ik denk dat ze je niet hoorde. Maar toen deed hij het extra hard nog een keer en zei hij tegen mij dat ik een abnormaal mens ben. Het deed me echt vreselijk pijn en mijn zoon keek ook heel verschrikt op. Ik heb hier helemaal niets meer van gezegd omdat ik bang ben ruzie te krijgen waar de kinderen bij zijn, maar mijn zoon slaat dan helemaal om in boos en agressief gedrag.

Op de een of andere manier lijken ze geen veiligheid te ervaren. Ze vragen nu steeds vaker of hij al naar zijn werk is, of wanneer hij weer terugkomt, haast een beetje angstig. Mijn dochter gaat liever naar de buitenschoolse opvang dan dat hij haar van school haalt. Maar hij brengt en haalt drie keer in de week omdat ik dan werk, omdat hij meer tijd met ze wilde en wilde dat ik meer ging werken... Ik voel me vreselijk onzeker of we de juiste keuze hebben gemaakt dat ik drie dagen ben gaan werken. Als hij een slechte bui heeft draait alles om hem. Dan zegt hij dat de kinderen niet mogen afspreken met vriendjes/vriendinnetjes omdat hij een vrije dag heeft of druk is en dan moeten ze de hele middag tv kijken tot ik thuis kom, terwijl de jongste daar niet eens van houdt. En dan zit hij zelf de hele middag op zijn telefoon.

Wat kan ik nog doen? Ik had vroeger een moeder die altijd boos en fel was tegen mijn vader en een hekel aan zorgen had. Ik merk steeds meer dat ik zelf het haast als levensdoel heb gemaakt om mijn man gelukkig te maken en nu zit ik met een ongelukkige man en weet ik niet hoe te reageren... Wat is goed voor de kinderen? Ze zijn nu nog klein, wat als ze groter worden en meer ‘woordwisselingen’ gaan hebben met hem? Mijn familie zegt al langere tijd dat ik bij hem weg moet, omdat deze situatie schadelijk is voor de kinderen. Dit maakt me nog onzekerder. Maar omdat ik dit niet wil is mijn contact met hen ook verwaterd. Ik lijk ook aan de verlangens en verwachtingen van mijn familie niet te kunnen voldoen.

Beste mevrouw,

Natuurlijk ben ik als eerste benieuwd naar uw vorige vraag met bijbehorend antwoord. Nog meer na het lezen van uw lange brief waarin u een zorgelijke situatie beschrijft. Waarbij voor dit moment eigenlijk het enige dat ik kan denken is: wat zou relatietherapie hier op zijn plaats zijn! Dus mijn advies is: blijf niet ‘hangen’ in de manieren die niet lijken te werken, maar vraag u af hóe u verandering kunt brengen. Niet de vraag stellen: wie is de schuldige?, maar u afvragen waar zijn gedrag én uw reacties vandaan komen. Waar úw gedrag en zijn reacties op gebaseerd zijn. Híj heeft een verleden, ú ook. Waarschijnlijk reageert u beiden op manieren die u niet wilt, maar die u vroeger thuis geleerd hebt. Daar hoeft niets mis mee te zijn, want dat doen we allemaal. Maar daar eens over nadenken geeft misschien al een opening tot verandering in bestaande gewoontes. Er samen over praten, óf met ‘een derde’ erbij kan eveneens verhelderend werken.

En praktisch gezien is het wellicht inderdaad een optie om een dag minder te gaan werken, vaker buitenschoolse opvang in te schakelen of andere oppas als u een van beiden niet thuis kunt zijn. Neem het heft zelf in handen en laat niet álles door uw echtgenoot regelen of beslissen (zoals u schrijft over uw migrainemomenten, coronamaatregelen, buitenshuis werken). Verdeel (huishoudelijke) taken, maak afspraken en hóúdt u daar dan ook aan. Zélfs als uw echtgenoot daar niets mee heeft en niet mee wil werken. Waardoor u waarschijnlijk weer wilt gaat doen wat ‘zijn werk’ is... wat géén verandering oplevert! Geef úw grens aan in plaats van te denken dat u hem moet ontzien om hem gelukkig te maken. Helderheid, duidelijkheid en daadkracht geven misschien meer structuur en dáárdoor geluk! Angst is niet goed, niet tussen echtgenoten en zeker niet voor kinderen die niet kunnen ‘ontsnappen’.
 
Denk eens na over het al dan niet uitspreken van uw verwachtingen, als het bijvoorbeeld gaat om met de auto wegbrengen, of vindt u het vanzelfsprekend dat uw man begrijpt wat uw wensen zijn? Ofwel, hoe communiceert u met elkaar? Is het een optie om zelf rijles te gaan nemen om op die manier minder afhankelijk te worden? Zó kan er verandering op gang gebracht worden, echt waar.
        
Tenslotte: de familie heeft aangedrongen op een scheiding, schrijft u. Dat is wel het allerallerallerlaatste dat ik zou overwegen, want het lost misschien aanwezigheid van vader op, maar uw man blíjft de vader van uw beider kinderen. En als zodanig altijd àànwezig in henzelf. 

Schrijft u nog maar eens, want ik weet niet of ik u met deze reactie iets heb kunnen bemoedigen.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven