De zin van dit leven is leren sterven

Ik heb een boek gelezen van Jhr. H. de Ranitz, genaamd “De moed om ongelukkig te zijn”. Dit boek is ingeleid door A. A. van Ruler. In dit boek kwam ik een zin tegen die indruk maakte: “De zin van dit leven is leren sterven.” Die zin laat me niet los. Kan deze zin gezien worden als de kern van wat het betekent om christen te zijn? Sterven aan jezelf. Je kunt bijvoorbeeld dromen hebben en met grote intensiteit deze dromen nastreven. Maar is het niet juist zaak om te sterven aan o.a. je dromen? Zijn er meer boeken over dit thema geschreven? Is er meer bekend over de schrijver van dit boek? Ik kom op internet niets tegen.

Noch de auteur, noch het boek zijn mij bekend. Er zullen ongetwijfeld ook meer titels zijn die dit thema behandelen. Al weet ik daar helaas geen voorbeelden van te noemen, het is de beste Auteur Die ooit Zich met dit thema heeft ingelaten, namelijk de Heere Jezus.
Hij gaf de bekende woorden aan in Markus 8:35: “Want zo wie zijn leven zal willen behouden, die zal hetzelve verliezen; maar zo wie zijn leven zal verliezen, om Mijnentwil, en om des Evangelies  wil, die zal hetzelve behouden.”

Je vraagt of hierin de kern ligt van het christen-zijn. Dat zouden we zeker kunnen zeggen, maar dan moet er wel een voorwaarde bijkomen. Het gaat er namelijk om dat we leren moeten met Christus (!) te sterven. Zonder meer is het niet waar dat de zin van het leven is een leren sterven. Dat kan alleen op de goede manier met en in Christus. Het gaat erom het leven te verliezen “om Mijnentwil”, zo zegt Christus. Zie bijvoorbeeld Romeinen 6:3-6.
 
Wij moeten leren sterven aan al onze natuurlijke verlangens. Mogen we dan geen dromen van geluk hebben? Zeker, maar je zou het zo moeten zien dat we gelukkig worden als we leren sterven. In dat sterven aan de verlangens van de wereld en van de natuur ligt nu het ware leven. Reeds heidenen kenden al de waarheid van de woorden: “Die to live”, sterf om te leven. 

Een mens zonder genade zoekt koortsachtig een gelukkig leven. Al de schatten  en opbrengsten van de wereld gaat hij uitproberen. Maar God is er niet in. Gods Woord zegt ons ook dat alles wat in de wereld is, teleurstelt en zelfs ongelukkige mensen maakt. Ik denk aan de bekende woorden van Johannes: “Want al wat in de wereld is, namelijk de begeerlijkheid des vleses, en  de begeerlijkheid der ogen, en de grootsheid des levens, is niet uit  den Vader, maar is uit de wereld.” En de wereld gaat voorbij, en haar begeerlijkheid; maar die den wil van  God doet, blijft in der eeuwigheid (1 Johannes 2:16-17). In deze tijd streven veel mensen naar zelfverwerkelijking. Maar als we daar Jezus niet in kennen en ontmoeten, gaan we om met corrupt en nutteloos materiaal.

In die zin vat ik dan de titel op van het boek dat handelt over de moed om ongelukkig te zijn. Dat sluit helemaal aan bij het woord van Christus. Nu is dit toch ook nog maar de halve waarheid, als we alleen spreken over ongelukkig zijn. De Heere heeft juist bedoeld: het leven te behóuden, juist door het te verliezen. Het positieve is dus dat je juist dan wel je leven behouden zult. Dat is de positieve kant van dit woord. Wie zijn leven behoudt, is dan ook juist wel gelukkig. Het is een leven in gemeenschap en verbondenheid met Christus. Dat is het echte, het ware leven. Ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij (Gal. 2:20). Dus we mogen wel ons geluk zoeken te verwezenlijken, maar dan gaat het om het echte geluk. Dan zijn we geen goudzoekers, maar Godzoekers. De Heere is het allerhoogst en het eeuwig goed. Ik hoop dat je zo door ongelukken heen, het geluk ziet en vindt in de Heere Jezus Christus.

Ds. P. Roos

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. Roos

• Geboortedatum:
  29-10-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

38 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven