Te ver voor huwelijk

Want ik ben vleselijk verkocht onder de zonde... Dit ervaar ik zo erg. Ik val elke keer weer in (dezelfde) zonde. Elke keer zeg ik tegen mezelf dat ik het niet meer ga doen, maar elke keer word ik toch weer verleid en is het alweer gebeurd voordat ik het echt besef. Laat ik even duidelijk maken welke zonde ik bedoel: seksuele zonde, bevredigen van elkaar of elkaar aanraken. Geen gemeenschap, maar het netgenoemde is toch net zo erg? Het is wel in een relatie die uitkijkt naar een huwelijk, maar dat is geen excuus.

Ik mag God kennen in mijn leven, maar vind het zo erg dat ik telkens weer zonde doe. Ik vraag dan in gebed om vergeving en ik heb soort van rust erin, maar is dat oké? Dat je rust hebt van je zonde? En telkens als ik die zonde doe dan heb ik er geen last van, maar daarna voel ik me meteen slecht enz.

Anderzijds, ik kan het toch ook niet makkelijk over de boeg gooien met de gedachte: een mens blijf zonde doen, dus daar kan je niks aan doen? Dat is toch ook niet juist? Of is het goed als je oprecht om vergeving vraagt elke keer weer, dat het dan vergeven wordt? Want ik kan mijzelf goed voorstellen dat God veel verdriet heeft van mij dat ik elke keer weer diezelfde zonde doe. Of dat Hij denkt dat ik Hem niet genoeg eer en liefheb...

Beste vragenstel(st)er,

Dankjewel voor je eerlijke vraag en dapper dat je deze durft te stellen. 

Uit jouw omschrijving blijkt volgens mij al dat je het antwoord zelf al weet. God heeft seksualiteit bedoeld voor binnen het huwelijk in een huwelijksverbond in liefde en trouw. Je voelt zelf goed aan wanneer je over de grens heen gaat, want dan spreekt je geweten (achteraf).

Job zegt in de Bijbel dat hij een verbond heeft gemaakt met zijn ogen om bepaalde zonden niet te willen doen. Zonde begint vaak met je ogen, omdat mensen (en zeker mannen) visueel zijn ingesteld. 

Het is dus belangrijk dat je met elkaar goede afspraken maakt en je elkaar daar ook aan helpt herinneren. Je kunt niet gaan spelen met vuur en na afloop verbaasd zijn dat er een flinke brand ontstond.

God is een vergevend God en als mens hebben we dagelijks vergeving nodig. Het is ook niet zo dat deze zonde erger of groter is dan een andere zonde. Echter, de Schrift, belijdenisgeschriften en de Catechismus roepen een gelovige wel op om heilig (voor God en de naaste) te leven. Heilig leven is wel de opdracht, maar het is waar wat Paulus zegt: ook na ontvangen genade blijft een mens verkocht onder de zonde en wil de oude mens niets liever dan zondigen. De nieuwe mens kan dat echter niet verdragen, omdat deze naar Gods wil (zoals in Gods geboden vervat) wil leven. Het is dus terecht en juist dat je hierover spijt, verdriet en berouw ervaart. 

Wie zijn zonde belijdt en laat, zal barmhartigheid geschieden volgens de Schrift. Tegelijkertijd geldt, wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. 

Een open en eerlijk gesprek van hart tot hart met je vriend(in) zal verhelderend zijn. Probeer de feiten eerlijk onder ogen te zien en leid elkaar niet in verzoeking, maar herinner elkaar aan de gemaakte afspraken.

Veel wijsheid en eerlijkheid toegewenst om dit met elkaar te bespreken!

G. J. Jansen

Dit artikel is beantwoord door

G.J. Jansen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven