Kerk is geen perfecte club mensen

Ik heb heel veel moeite met kerken. Ik ben zo anders dan de meeste mensen en begrijp ze vaak niet. De moeite met het christen-zijn in de samenleving, die regelmatig ervaren wordt, heb ik niet. Als ik vragen heb durf ik ze eigenlijk niet te stellen want alles wordt geïnterpreteerd op een manier waarop de ‘gewone’ kerkganger denkt. Hierin ontbreekt het dus aan echt luisteren. Eigenlijk voel ik mij verwijderd van de kerk. Buiten de kerk voel ik mij meer op mijn gemak. Al is het goed christenen om je heen te hebben.

Het kan ook zijn dat ik teveel van de kerk verwacht. Qua contact o.i.d. Ik loop er alleen keer op keer tegenaan dat ik mij in kerken niet echt kan aarden. Dit kan overigens ook te maken hebben met de ellende die ik binnen de kerk/onder christenen heb gezien. Buiten de kerk voel ik mij meer gewaardeerd en geaccepteerd dan binnen de kerk. Alsof christenen zo veel kritischer zijn dan niet-christenen.

Beste vriend(in),

Wat een pijnlijke vraag om te lezen. Weet je, ik houd van de kerk. Waarom? Omdat het een perfecte club mensen is? Integendeel. Het is soms een zootje ongeregeld. Mensen maken ruzie, vaak over dingen die er eigenlijk niet toe doen. Alleen al het feit dat er zoveel kerkscheuringen (geweest) zijn laat voldoende zien. Mensen blijken in de kerk ook echt mens te zijn. Vaak regeert de oude mens, helaas.
 
Waarom dan toch de kerk? Omdat daar de trouw van God schittert. Hij gaat door ondanks ons. In alle eeuwen en alle plaatsen. En dat terwijl Hij weet heeft van alles wat mis gaat. De Bijbel laat ons dat zien. De discipelen van Jezus maken aan het avondmaal (!) ruzie met elkaar. Het is zelfs zo dat Paulus aan Timotheüs schrijft een werker in de kerk moet de “kwaden kunnen verdragen” (2 Tim 2:24).
 
Kortom, je observatie klopt. Er is en gaat veel mis onder christenen. Dat zou zo niet moeten zijn, maar is wel de praktijk. Toch zou ik willen zeggen; probeer trouw te zijn. Geloven gaat echt niet alleen. Juist wanneer ik het lastige van de ander zie, word ik geconfronteerd met mezelf. Door die ander kijk ik in de spiegel. Ben ik ook zo lastig? Vaak (altijd?) is het antwoord: ja. Ik ben niet beter. En toch: God houdt het zelfs met mij uit.

In de kerk leer je jezelf te relativeren. Niet al mijn opvattingen zijn juist. Niet mijn voorkeur geeft de doorslag. Soms moet ik gas terug nemen. Geduld beoefenen. Zelfinzicht heb ik nodig. In dat opzicht hoop ik dat je gelijk hebt; christenen kritischer dan niet christenen. We oefenen ons in zelfkritiek.
 
Wat ik je praktisch adviseer? Ga eens in gesprek met een voorganger/kerkenraadslid. Bespreek je moeiten eens. Kan het zijn dat je sommige dingen verkeerd interpreteert? Houd je daarnaast de mogelijkheid open dat jouw ervaring laat zien dat je erg geseculariseerd bent, dat jij op een dwaalweg zit? (voor de helderheid, ik stel alleen een vraag, ik ken je niet...). Ik denk aan Thomas (Joh 20), hij zat op verkeerde spoor en werd via de anderen bij Jezus gebracht. 

Daarnaast bestaat de mogelijkheid dat jouw kerk, je gaven niet in beeld heeft. Je ervaart geen waardering, je vindt geen luisterend oor. Zoek naar een mogelijkheid om je uit te spreken. Biedt jezelf aan om mee te werken met jouw gaven. Geef vooral niet op, dat doet de Heere ook niet. Een uiterste(!) optie is, aankloppen bij een andere gemeente. 

Het belangrijkste is; leg je teleurstellingen over de kerk neer bij de Heer’ van de kerk. Hij ziet je, bij Hem mag thuiskomen. 

Hartelijke groet,
Michel van Heijningen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. (Michel) van Heijningen

• Geboortedatum:
  08-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

173 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven