Vraag
Sinds ongeveer een half jaar loop ik rond met iets wat op mijn hart drukt, terwijl de situatie toch al zo’n 18 jaar bestaat. Mijn broer en schoonzus kregen toen een relatie en hebben in die tijd de kerk definitief gedag gezegd. Ze zijn beiden gedoopt (CGK en PKN), maar in hun tienerjaren zijn het geloof en de kerkgang al verwaterd (wat ik bij m’n broer kon zien dan). Ze zijn later samen gaan wonen en mijn broer heeft zich uitgeschreven bij de kerk, want die jaarlijkse huisbezoeken waren maar lastig. Ze kregen kinderen en tot mijn groot verdriet werden zij niet gedoopt. Bij familiebezoek of verjaardagen ging het er na verloop van tijd niet meer over, het was het bekende ‘we accepteren elkaars keuze’.
Tot ongeveer een half jaar geleden hun situatie op mijn hart werd gedrukt. Ik voelde de verantwoordelijkheid, de roeping en dat ik eens zal moeten uitleggen aan de Heere waarom ik nooit meer heb gedaan om hen terug bij de Heere te brengen. Maar hoe doe ik dat? Ik ben voor ze gaan bidden, heel concreet, ook of er mensen in hun buurt op hun pad mogen komen, enz. Ik ben meer specifiek gaan spreken over de Heere in berichtjes, maar het lijkt zo beperkt. Ik spreek en zie ze weinig en de band is ook weer niet zo dat je daar open en vrij over begint.
En dan is het ook nog eens zo dat ik voor mijn broer en schoonzus kan pleiten op het verbond, op de doopbelofte. Maar voor hun kinderen? Die zijn niet eens gedoopt! Welke grond heb ik dan nog om op te pleiten? Oh, wat een wonder, wat een vreugde zou het zijn als ze als het verloren schaap gevonden mag worden. Wat een blijdschap zal er dan zijn. De Heere is het waard dat ik alles doe wat mogelijk is, maar wat is goed om te doen?
Antwoord
Wat is het verdrietig wanneer mensen in je omgeving, zoals je broer en schoonzus, breken met de kerk. Je voelt je verantwoordelijk om te doen wat je kunt om hen terug bij de Heere te brengen en vraagt hoe je dat kunt doen.
Het eerste wat je kunt doen is voor hen bidden. Je mag heel concreet hun namen tegen de Heere noemen en vragen of Hij hen terug wil brengen. Dat mag je ook doen voor hun ongedoopte kinderen. Het gebed van een rechtvaardige vermag veel. En onze God is almachtig en genadig. Hij kan ongeïnteresseerde mensen veranderen in mensen die zonder Hem niet meer leven kunnen en naar Hem op zoek gaan.
Mag je pleiten op het verbond, op wat God in het verbond belooft heeft? Daar zou ik geen “ja” op durven zeggen. God belooft ons in het verbond alles wat wij nodig hebben om zalig te worden. Maar in de doop worden wij ook aangespoord en verplicht tot een nieuwe gehoorzaamheid (klassieke doopformulier). Welk recht hebben mensen, die willens en weten ongehoorzaam zijn tegenover God, op de beloften die Hij geeft en daarin volharden? Zij verdienen Gods verbondswraak, in plaats van Zijn verbondsbeloften. De enige pleitgrond die overblijft is Gods genade en het gebed of Hij hen niet wil doen wat zij verdienen, maar of Hij uit genade hen bekeren wil.
Misschien is het goed om een gesprek te voeren met hen. Zulke gesprekken zijn niet makkelijk, maar welke andere keus heb je, als hun eeuwige toekomst je aan het hart gaat? Spreek een keer af op een moment dat je rustig kunt spreken en breng het ter sprake: “Ik vind het lastig om te bespreken, maar ik wil het met jullie over iets hebben wat me erg bezig houdt.” Om ze dan te vragen of ze God niet missen in hun leven, iets te vertellen over hoe goed en rijk het is om met de Heere te leven, maar ook om de andere kant voor te houden: wie God verlaat heeft smart op smart te vrezen. Die reist naar de eeuwige ondergang, iets waarin ze hun kinderen meeslepen. Vertel hen, dat je hen en hun kinderen daar niet voor over hebt.
En verder? Verder is het enige wat je kunt doen hen neerleggen in de handen van de Heere, met de belijdenis dat wat Hij doet goed is. Wij kunnen anderen niet veranderen en dat vraagt God ook niet van ons. Wij kunnen alleen maar getuigen en heenwijzen. Laten we doen wat we kunnen, om het daarna los te laten in Gods handen.
Ds. S. T. Lagendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. S.T. Lagendijk
