Vraag
Mijn broer (bijna twee jaar ouder dan ik), is vastgelopen in zijn leven. Hij heeft zijn studie niet afgemaakt. Het lukt hem niet om zelfstandig te wonen. Hij heeft geen vrienden meer, hij heeft geen baan en kan niet in zijn eigen levensonderhoud voorzien. Hij woont daarom weer bij mijn ouders. Mijn ouders steunen hem financieel en vragen niets terug. Ondertussen staat mijn broer stil. Ik heb het idee dat mijn ouders het probleem in stand houden omdat ze zich teveel over hem ontfermen. Ik ga er vanuit dat als ze hem ‘loslaten’ dat God dit op Zich neemt en dat het dus wel goed komt. Mijn broer gaat niet meer naar de kerk. Dit baart me zorgen. Ontfermt God Zich dan nog wel over hem? Hij heeft erbarmen, toch?
Antwoord
Zoals je het beschrijft heeft je broer een groot probleem. Vastgelopen, studie niet afgemaakt, geen baan, geen vrienden, hij kan niet in zijn levensonderhoud voorzien. Het zou het verhaal kunnen zijn/worden van een thuisloze. En waar komt die terecht?
Ik proef in uw schrijven een paar vragen:
1. Wil God Zich nog ontfermen over mijn broer, al gaat uw broer niet meer naar de kerk?
Zeker wel. Hij heeft inderdaad erbarmen. Lees Psalm 146 er maar op na. Juist degenen die geen helper hebben, mogen Jakobs God tot hun hulp ontvangen. En dan worden ze niet vergeten: de weduwen en wezen, de blinden, de armen, de gevangenen. Hopelijk bidt uw broer nog wel. Of dat ook niet? Belangrijk dat je dat dan zelf wel doet. Je ouders zullen dat wellicht ook doen.
2. Doen mijn ouders er goed aan, om mijn broer zo op te vangen?
Ik ben geneigd daar ja op te zeggen. Als je broer zo hulpbehoevend is, als je schrijft, dan heeft hij opvang nodig. En als je ouders dit kunnen en willen doen is dat alleen maar voor de hand liggend. Zeker vraagt dit veel van hen. En de praktische vraag is: wie zou zich over hem ontfermen als zij het niet doen?
3. Zou er geen andere (en betere) hulp komen als mijn ouders mijn broer zouden ‘loslaten’?
Misschien is dat zo. Maar dan moet die hulp wel gezocht en geregeld worden. En er zou voor je broer een traject ingeslagen moeten worden richting zelfstandig wonen. Hij zelf zal het niet initiëren. Je ouders lijken ook geen hulp te zoeken. Het is je eigen gedachte dat het toch goed zou zijn. Kun je er dan zelf wat in betekenen? Door hier gesprekken over aan te gaan? Door de huisarts te raadplegen? Of door de diakenen van de kerk, waar je familie waarschijnlijk bij betrokken is, te benaderen? Of het sociale team van de burgerlijke gemeente? Omdat jullie allemaal volwassen mensen zijn, zal dit in overleg met elkaar moeten worden gedaan. Als er bij je ouders en broer geen medewerking voor is, zie ik niet in, dat er een traject op gang gaat komen. Dat zal pas gebeuren als de situatie escaleert en niet leefbaar meer is. Maar alarmerende signalen in die richting lees ik in je verslag toch niet.
Vooreerst lijkt het me het beste als je zelf meeleeft en meezorgt met je ouders en broer. Door praktische hulp en meedenkende adviezen. Als je dat er zelf niet bij kunt hebben en deze vraag misschien ook voortkomt uit het gevoel dat de problematiek jou en je ouders boven het hoofd groeit is dat een reden te meer om toch echt hulp te zoeken. Maar als je de ruimte en kracht kunt vinden om je ouders en broer bij te staan, kun je zo ook gestalte geven aan Gods ontferming, die Zijn zorg vaak ook aan mensen laat geschieden door middel van hun medemensen. Ik zie het zo dat je ouders gestalte geven aan Gods ontfermende zorg. Zelf mag je het wellicht als een roeping zien om daarin mee te dragen.
Voor jou en je familie mag gelden:
’t Is de Heer’, Wiens alvermogen
’t groot heelal heeft voortgebracht;
Die genadig uit den hogen
ziet, wie op Zijn bijstand wacht,
en aan elk, die Hem verbeidt,
trouwe houdt in eeuwigheid
(Ps. 146:4 berijmd).
Nieuw-Lekkerland,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
