Vraag
Er zijn door de jaren heen al verwoede pogingen gedaan om de Ark van Noach te vinden. Tot op heden nog steeds zonder succes. Naar mijn bescheiden mening lijkt het me overbodig om er naar te gaan zoeken. Ik begrijp best dat het veel sensatie met zich mee zou brengen als men de ark zou vinden.
Is er niet een logische reden dat deze nooit gevonden zal worden? Ik stel me het landschap voor van nét na de zondvloed. Dat moet een verwoeste aarde zijn geweest met alleen jonge begroeiing. Kan het dan een logische verklaring zijn om te veronderstellen dat Noach en zijn zonen die hele ark hebben afgebroken en opnieuw hebben gebruikt als bouwmateriaal en/of als brandhout?
Antwoord
Beste vragensteller,
Onze aarde is een bal vloeibaar gesteente met een dun korstje; ze bevindt zich in een omgeving met een temperatuur van ongeveer –270 graden Celsius en is grotendeels overdekt met afzettingsgesteente. De structuren in dit afzettingsgesteente zijn vergelijkbaar met de structuren in de zandafzettingen aan onze kusten, waar het heen en weer bewegende water talloze dunne laagjes zand op elkaar stapelt en ribbels vormt en waar wegstromend water slingerende geulen maakt die lijken op macro-structuren als, bijvoorbeeld, de Grand Canyon.
De algemeen aanvaarde theorie is dat onze aarde 4,543 miljard jaar oud is en dat de omstandigheden op aarde al die tijd vrijwel hetzelfde zijn geweest. In dit “uniformitarianistische model” is al het afzettingsgesteente op de aarde gevormd door lokale overstromingen. Het is echter ook mogelijk het afzettingsgesteente en de kenmerkende structuren daarin te verklaren met een “catastrofe-model”. In dit model is op de afkoelende bal vloeibaar gesteente waaruit de aarde bestaat, een laagje water gevormd. Tijdens de verdere afkoeling is in dit water een oercontinent ontstaan. Dit oercontinent is op een gegeven moment door middelpuntvliedende krachten uiteen getrokken. De brokstukken zijn snel over het onderliggende visceuze gesteente van elkaar gegleden, waarbij het water in grote beroering is gekomen, totdat een nieuw evenwicht werd bereikt [1, 2, 3]. Het catastrofemodel sluit beter aan bij de empirische gegevens over onze aarde dan het uniformitarianistische model.
Alle volken op aarde vertellen verhalen over een wereldomspannende vloed, lang geleden en over een kleine groep mensen en dieren die in een boot de vloed overleefd hebben [4]. Deze verhalen uit het collectieve geheugen van de mensheid worden ondersteund door het catastrofemodel. Ze zijn niet goed te verklaren uit herinneringen aan lokale overstromingen met een beperkte omvang, zoals voorgeschreven door het uniformitarianistische model.
Prof. dr. Ouweneel heeft in 1976 een overzicht opgesteld van waarnemingen van de ark [5]. Het gaat om tientallen vermeldingen, beginnend met Flavius Josephus (1e eeuw n. C) en eindigend met verslagen van piloten. Het algemene beeld is dat de ark bij gunstige omstandigheden (zon, dooi, helder weer) gezien kon worden, liggend op een gletsjer op circa 4000 meter hoogte van de 5000 meter hoge berg Ararat. Rond 1950 is de ark geleidelijk in een kloof van de gletsjer gezakt en steeds verder onder het ijs verdwenen. De Ararat is boomloos en wordt door wind en sneeuw geteisterd en ligt in een gebied waar het al eeuwen lang politiek en militair onrustig is en waar de autoriteiten niet of nauwelijks toestemming geven voor onderzoek.
In 2009 hebben Christenen uit Hong Kong toestemming gekregen van de Turkse autoriteiten om een expeditie uit te voeren naar de plaats op de Ararat waar volgens de lokale bevolking omvangrijke houten structuren onder het ijs van de gletsjer liggen. Met hulp van lokale gidsen werden zeven verschillende ruimten bezocht en gefilmd [6]. De wanden van de ruimten zijn gemaakt van planken die met vierkante houten pinnen aan elkaar vast zitten. Een van deze ruimten bevat touwen en stro en een balk met 7 pennen op een rij, die gebruikt zouden kunnen zijn voor het vastzetten van dieren. Er werden trappen gevonden naar een hoger of lager gelegen verdieping en deuren naar andere ruimten. Wegens gevaar voor instorting als gevolg van bovenliggend ijs, rotsblokken en puin werden deze deuren niet opgebroken en werden wanden die verdwenen in het duister niet verder gevolgd. Nader onderzoek is daarom nodig, onder andere van de functie van een grote zaal die werd gevonden met uitsparingen bovenin die op ramen lijken. In 2014 heeft een Amerikaan, Philip Williams, de vindplaats opnieuw bezocht en een groot aantal foto’s gemaakt van onderdelen van het houten bouwwerk [7]. Het filmverslag en de foto’s vertonen een grote gedetailleerdheid en een grote variatie in de beeldstructuur. Deze kan niet bereikt worden met deep fake-technieken.
Archeologen staan voor de uitdaging een theorie te ontwikkelen die de aanwezigheid verklaart van deze zeer omvangrijke houten structuur, liggend op 4000 meter hoogte, verzonken in een gletsjer, op een boomloze berg. Vragen waarop de theorie een antwoord moet geven zijn: Wie hebben deze houten structuur gebouwd, hoe, wanneer en waarom? Voorlopig is het antwoord vanuit de archeologie op al deze vragen: We weten het niet. Wat we wél weten is dat deze houten structuur, in al haar kenmerken, overeenkomt met wat de Bijbel vertelt over de ark van Noach.
Dr. ir. W. M. de Jong
Referenties
1. www.refoweb.nl/vragenrubriek/27303/de-aarde-met-haar-dampkring
2. www.refoweb.nl/vragenrubriek/25407/conflict-met-evolutietheorie
(vraag 1: Hoe is de wereld ontstaan?)
3. www.refoweb.nl/vragenrubriek/25700/het-water-van-de-zondvloed
4. Tjarko Evenvoer, “De wereldwijde vloed; mythe of oergeschiedenis van de mensheid?” Uitgave Gideon, Hoornaar.
5. W. J. Ouweneel (1976). De ark in de branding. Buijten en Schipperheijn, Amsterdam
6. Inside Wooden Structure Mount Ararat:
7. "Second deck" Noah's ark Mt. Ararat part 2 - 40+ features and structures:
Dit artikel is beantwoord door
dr. ir. Wim de Jong
Bijzonderheden:
Werkzaam als adviseur en onderzoeker van innovatie en verandering bij INI-Consult, respectievelijk INI-Research.
