Vraag
Ik heb een vraag die ik moeilijk vind om te stellen. Ik heb jonge kinderen en mijn man wil ze geregeld graag een knuffel of kus geven als hij bijvoorbeeld uit zijn werk komt of voordat ik ze naar bed breng. Maar hij zegt dan: geef mij een knuffel, of kom hier want ik heb een knuffel nodig. Ik wil een kus van jou. De ene doet dit meestal niet, de ander soms en mijn dochter bijna altijd.
Ik vind de manier hoe hij het zegt erg lastig. Vooral omdat de kinderen vaak nee zeggen en hij het toch wil en nog eens vraagt tot ze instemmen. Maar ik heb zelf een verleden van misbruik. Dus ik weet dat mijn gevoel misschien niet reëel naar de situatie kijkt. Vandaar mijn vraag. Kan dit? Is dit goed? Wat moet ik hiermee?
Ik heb wel eens iets hierover gezegd. Dan zegt hij dingen als, niemand doet iets tegen zijn zin. Maar mijn dochtertje zei laatst toen ze op tv een vader zag die zei “geef mij een knuffel”, dat moet ik ook altijd van papa. Toen vroeg ik: “hoe vind je dat?” Toen zei ze: “stom.” Dus toen zei ik dat het belangrijk is dat ze weet dat zij zelf de baas is van haar lichaam en niets hoeft te doen wat ze niet wil. Maar tegelijk meng ik mij er niet in als hij dingen van de kinderen vraagt omdat ik bang ben dat ik over-reageer. En omdat hij zegt dat ik niet tussen hen in moet staan en hij nooit iets zou doen wat ze niet willen.
Ik ben heel heel erg bang dat ik mijn kinderen pijn doe door niets te zeggen, maar ook dat ik ze pijn doe als ik tussen hen en hun vader in ga staan doordat ik misschien vanuit pijn van vroeger te heftig reageer en niet realistisch. Misschien geef ik hen een onveilig gevoel als ik er juist wel iets van zeg.
Wat ik ook pijnlijk vind om te zien is: de kinderen houden erg van knuffelen en doen dit heel veel met mij, maar willen dit bijna nooit met mijn man. Hoe komt dit? Komt dit misschien doordat ik mij vaak niet veilig heb gevoeld door vroeger? Dat vindt hij ook moeilijk, daarom vraagt hij het hen zo.
Antwoord
Beste mevrouw,
Dapper dat u de vraag hebt opgeschreven waarmee u uw kwetsbaarheid toont! Want ja, uw kwetsbaarheid in deze is helder! Uw echtgenoot kijkt vanuit zíjn beleving waardoor hij juist ‘tegenovergesteld’ handelt dan uw gevoelens met u doen. Het is dan ook de kunst om dáárover met elkaar te praten, zonder de kinderen als ‘ertussenin’ te zien.
Wat ik u zou aanraden is om een paar gesprekken aan te gaan met een psycholoog of relatietherapeut, waarbij u allebei uw motivatie uit kunt spreken en zo van elkaar kunt leren in plaats van nu slechts ‘de moeite’ te zien. Immers, het zou fijn zijn als u leert dat uw echtgenoot ánders reageert dan waarschijnlijk vroeger iemand tegen u gedaan heeft. En uw man zou kunnen leren dat wanneer hij iets vráágt de kinderen een vrije keuze zouden dienen te hebben in een antwoord. Iedere min of meer afgedwongen knuffel gaat tégen hem werken, nu of later. Respecteer de kinderen in het leren van ‘onafhankelijkheid’, waar acceptatie bij hoort van een ‘nee’. Op zijn minst op een bepaald moment of op een bepaalde leeftijd van de kinderen, waarbij er ook nog verschil is tussen de reactie van de kinderen. Dat is voor ouders soms moeilijk, maar hoort wél bij opvoeden. Juist daarom ook is het goed dat u de vraag stelt. Níét zwijgen, maar liefdevol voor de kinderen opkomen: dat is op dit moment úw taak in de opvoeding. Ik wens u hierbij alle goeds, tact en wijsheid toe, samen met uw man!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat knap hoe je kwetsbaar en genuanceerd, iedereen in zijn waarde laat en met een soort helikopterview naar de situatie kan kijken.
Is het misschien een idee om je dochter het zelf aan je man te laten vertellen? Zoals bij het tv programma bleek, kan zij het goed verwoorden.
Dit komt misschien bij je man anders binnen dan wanneer jij het zegt en voor je dochter een onwijs goede oefening om respectvol je grenzen aan te geven.
Misschien helpt een ervaring van ons gezin. Onze oudste dochter wil ook heel vaak niet knuffelen of een kusje geven. Nu zeker niet want ze komt zo ongeveer in de puberteit maar ook al als heel jong kind wilde ze dit veel minder dan haar broertje. Waarom?? geen idee. Het is wel zo dat ze dat bij mij ook niet vaak deed, wel meer bij mij als bij mij man. Wij hebben dat eigenlijk meer als een gegeven aangenomen. Iets wat in de genen zit of zo. Ze houdt wel van grapjes en aandacht en stoeien. Het is verder een heel gelukkig kind. Ik zou samen met je man kijken of hij op een andere manier aandacht kan geven aan jullie dochter. Dus niet knuffelen maar misschien iets even samen doen met haar en wellicht niet gelijk als hij thuis komt maar op een andere manier of het laten bij een aai over haar bol. Je kunt het toch niet dwingen. Kijk samen wat zou werken. Het ligt waarschijnlijk helemaal niet aan hem maar aan het karakter, het eigene van het kind. Ik hoop dat het jullie lukt om de spanning er af te halen. Dan hoeft hij niet te dwingen en zich ongelukkig te voelen als de kinderen tegen te stribbelen en hopelijk haal je bij jou dan ook de spanning weg die je met je meedraagt gezien je verleden.
Sterkte.
Mijn schoonvader wilde zijn dochters en schoondochters op de mond zoenen en dat voelde ook zeer onprettig.
