Vraag
Mijn man en ik zijn nu ongeveer twee jaar getrouwd. In onze verkeringstijd hebben we helaas gezondigd door gemeenschap te hebben gehad. Eigenlijk wilde ik dit niet, maar ben na aandringen op een zwak moment ingegaan op zijn wens. Ik heb mijn zonden hierover beleden, maar ik heb er nog steeds veel spijt van. Het gevoel bekruipt me nog zo vaak dat ik de klok graag had teruggedraaid en had gewacht zoals God het bedoeld heeft.
Mijn man heeft voordat hij mij leerde kennen ook gemeenschap gehad met een andere vrouw. Dat wist ik, maar ben er vanuit gegaan dat hij zijn zonden had beleden. Ik geloof dat waar oprecht berouw is, zonden worden vergeven. Hierdoor was ik in de veronderstelling dat dit een afgesloten hoofdstuk was. Helaas ben ik er nadat we getrouwd zijn achter gekomen dat mijn man eigenlijk helemaal geen spijt heeft van zijn eerdere ervaring. Hij ziet het als levenservaring en voelt daar geen berouw over. Dit doet mij pijn en vraag me af hoe hij met mij heeft kunnen trouwen zonder daar zonden over te belijden naar God.
Het liefst heeft hij dat ik het er niet meer over heb. Hij wist voor onze verloving al dat ik meer behoudend ben. Helaas is hij heel spaarzaam geweest in het vertellen over, en ik misschien te voorzichtig in het vragen naar. Volgens mijn man is het iets wat alleen tussen hem en God is. Ik vraag mij of dat werkelijk zo is. Ergens zou ik hem graag gelijk geven zodat dit geen probleem meer is, maar mijn gevoel zegt dat dit niet klopt. Wat kan ik hiermee, naast ervoor te bidden? Voor hem is het iets uit het verleden en hij wil er daarom verder niets mee.
Antwoord
U stelt een moeilijke vraag. Zeker omdat de verkeerde keuzes die gemaakt zijn in het verleden liggen en niet meer overgedaan kunnen worden.
Wat zegt de Bijbel? In de Bijbel zien we de lijn dat je door seksuele omgang je onlosmakelijk aan de ander verbindt. Was het onvrijwillig, dan moest de dader gedood worden zodat het slachtoffer vrij is en met een ander trouwen. Was het vrijwillig, dan moesten die man en vrouw trouwen. In die lijn is wat uw man en u gedaan hebben, overspel. U bent getrouwd met een man die zich aan een andere vrouw verbonden had. Daarmee heeft niet alleen uw man gezondigd, maar ook u. Wie de verlatene trouwt, doet ook overspel zegt de Heere Jezus. Ik schrijf dit niet om u verdriet te doen, maar ik hoop dat het u tot schuldbelijdenis naar de Heere toe brengt, zodat u hiervoor ook vergeving ontvangen mag.
Wat betreft uw man is het lastige dat u er destijds genoegen mee genomen hebt om niet door te vragen. Daarmee hebt u zijn zwijgen geaccepteerd. Mannen kunnen daarin heel rechtlijnig zijn: dat hoofdstuk is nu gesloten, dus daar denk ik niet meer aan en daar hebben we het niet meer over. Hierover beginnen zal dus waarschijnlijk op weerstand stuiten. Maar omdat in een goed huwelijk alles bespreekbaar is, is het goed om te proberen dit bespreekbaar te maken. Hou het hierbij bij uzelf, door te benoemen dat u ermee zit en dat u er last van heeft. Als eenmaal het gesprek loopt, kunt u uitleggen dat u het ook lastig vindt naar de Heere toe dat er geen schuld gevoeld wordt en beleden is. Als hij een christen is die naar de Bijbel wil lezen, zorg dan dat u de Bijbelgedeeltes paraat hebt en ga daarover open en eerlijk het gesprek aan. Hoe lees jij wat hier staat? Wat moeten wij hiermee als we met de Heere willen leven?
Ik hoop dat jullie elkaar in het gesprek hierover beter leren begrijpen en toegroeien naar elkaar. En dat het ook dichter bij de Heere brengt. Hij is barmhartig en genadig en wil ons onze zonden vergeven, ook die uit het verleden.
Ds. S. T. Lagendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. S.T. Lagendijk
