Vraag
Een vraag aan ouderling C. A. Hoekman. Door het coronavirus is het kerkelijke leven heel anders geworden. Ik heb geen psychische problemen, maar ik voel mij tijdens de coronacrisis vaak erg eenzaam, verdrietig en bang. Het kerkelijke is bijna helemaal weggevallen. Ik haalde uit het gemeenteleven veel steun en blijdschap. Ik kijk soms uit naar een blijk van meeleven van de kerkenraad/predikant naar mij als gemeentelid. Maar geen telefoontje, geen enkele vraag hoe het gaat. Is dit gewoon of vraag ik teveel? Ik geloof trouwens dat ik niet de enige ben die hier mee worstel.
Antwoord
Beste vriend(in),
Hoe moet ik reageren op je eerlijke ontboezeming? Ik weet het eigenlijk niet. Het ging zo goed en helaas zijn we weer terug bij het begin van de coronacrisis. Minimale kerkgang, geen of nagenoeg geen contacten met elkaar. In de kerk zie je elkaar niet en in de winkel verloopt het contact vanachter een mondkapje. Het blijft allemaal zo onnatuurlijk en abnormaal. Beslist geen nieuwe normaal. Je merkt het in je gezin en familie. Je bent voorzichtig en op afstand. Geen knuffel of stoeipartijtje met je kleinkinderen. Verjaardagen gedoseerd. Onze relaties kwijnen onder onze contactloosheid. Je moet bij alles denken en afwegingen maken, doe ik het wel, doe ik het niet. Heel veel spontaniteit is weg. Er ontstaat een zekere mate van vermoeidheid en uitzichtloosheid, met daarbij toch ook wel een gevoel van eenzaamheid. Je zegt het terecht: door het coronavirus is het kerkelijke leven, maar ook ons dagelijks leven, heel anders geworden.
Hoe verder? Waar halen we nu onze steun en blijdschap uit? Je zegt het kerkelijke leven is heel anders geworden, maar betekent dat, dat het leven onmogelijk is geworden en dat we op een doodlopende weg zitten? Toch niet?!
Ik denk wel dat we minder consumptiegericht moeten zijn en meer gericht op de ander, hoe kan ik mijn naaste helpen en dienen, nu onder de huidige omstandigheden. Het gezegde: 'de handen van God zijn onze naasten' krijgt nu een heel ander accent. Zeker in de kerkelijke gemeente waar we aan elkaar zijn gegeven. We moeten uit onze comfortzone. Ik haalde uit het gemeenteleven veel steun en blijdschap, heerlijk was dat. Het was vanzelf genieten. En nu? Haalt mijn naaste nu steun en blijdschap uit mij? Ben ik nu de handen van God voor deze of gene? Hoe?
Je komt in de straat iemand tegen die je kent, neem het initiatief en begin een gesprekje. Vraag hoe het gaat en je zult ervaren dat het op prijs wordt gesteld en zelf word je ook blij. Je komt uit de supermarkt en je ziet een bekende, neem de kans waar en begin weer spontaan het gesprek. Neem thuis de telefoon en bel eens iemand op. Er zijn genoeg naasten in je kerkelijke gemeente waarvan je weet dat ze het moeilijk hebben of alleen in het leven staan. Zo ben je de handen van God en ervaar je voor jezelf ook steun en blijdschap. Schrijf eens een extra kaartje. Aan wie? Aan mensen net zoals jijzelf, die hunkeren naar contact, echt contact. Ik zie je hoor!
Is nu het lek boven water? We weten wel beter, we blijven in deze gebroken en door de zonde verscheurde samenleving onze door God gegeven plaats innemen. Jouw plaats in je kerkelijke gemeente is niet toevallig. En zoals jij de ander wil dienen als handen van God, zo mag jij ook in je gemeente verwachten dat er aandacht voor jou is. Een blijk van meeleven, een telefoontje of de vraag hoe het gaat van je kerkenraad, predikant of wijkouderling/diaken is normaal. Mag nooit geen nieuwe normaal worden. Dat is niet teveel gevraagd, dat is gewoon.
Ik geloof met jou, dat je niet de enige bent, die hiermee worstelt. Maar laat het geen obstakel worden in je hart. Bel je predikant of (wijk)ouderling en zeg het heel eerlijk. Laat het opbouwend zijn, zonder dat het zoetsappig wordt.
Ik ken jouw levenssituatie niet. Alles wat ik hierboven heb gezegd, is per mens verschillend. Ben je alleenstaand, weduwe of weduwnaar. Samen oud geworden en hulpbehoeftig. Ben je chronisch ziek of heb je psychische problemen. Er is zoveel wat voor iemand speciaal geldt en je situatie verzwaart. Boven alles staat: God leidt mijn (ons) leven.
Laat dat je toevlucht en troost zijn. We zeggen niet dat corona er is om de zonde van deze of gene, want we zijn allemaal zondaren. We zeggen wel dat ook deze coronatijd geregeerd wordt door onze God. Niets ontglipt Hem of loopt Hem uit de hand. Dwars door alle zonde en zondegevolgen leert Hij ons hoe we ons moeten gedragen: “Daarom zeg Ik u: Wees niet bezorgd voor uw leven, wat u eten en wat u drinken zult; noch voor uw lichaam, waarmee u zich kleden zult; is het leven niet meer dan het voedsel, en het lichaam dan de kleding?” Lees Math. 6:25 tot 34, zo troostrijk, zeker voor nu. En wat denk je van Zondag 10 van de HC? Lees deze zondag elke avond. Gods Vaderlijke hand in deze coronatijd. Mijn zonde en toch uw Vaderlijke hand. Onbegrijpelijk!
Ik denk aan de geschiedenis van Elia uit 1 Kon. 17. Zie je Elia zitten aan de beek Krith. Ver van de moordplannen van koning Achab, die Elia wil doden vanwege de voorspelde droogte. Elia drinkt uit de beek en de raven brengen hem eten. Over Vaderlijke zorg gesproken. Dan moet Elia naar Zarfath naar een weduwe met een zoon. In deze alles verzengende droogte moet hij naar een weduwe, die ook niets heeft om hem te onderhouden. Ze had nog een beetje meel en olie om een koek te maken en dan zou ze met haar zoon gaan sterven van de honger. De hongerdood. Let nu eens goed op! God ziet zijn kind en knecht Elia en waakt over zijn leven. Achab is uitgeschakeld, machteloze woede zeggen we dan. We zijn blij voor Elia. Maar die ene weduwe met haar zoon in Zarfath, bij het heidense Sidon, het centrum van de Baälverering, ziet God niet minder. Ze mag mee-eten met Elia. God ziet die ene weduwe en zorgt voor haar. Geen corona, maar een verterende droogte, roept haar toe: sterf. God roept haar toe: leef. Regen en droogte uit Zijn Vaderlijke hand. Hoor je ze zingen? Zing maar mee in deze coronatijd!
Hier scheen ons 't water t' overstromen,
Daar werden wij bedreigd door 't vuur;
Maar Gij deedt ons 't gevaar ontkomen,
Verkwikkend ons ter goeder uur.
De vossen hebben holen en de vogels van de hemel nesten, maar de Zoon des mensen heeft niets waarop Hij het hoofd kan neerleggen (Math. 8 : 20). Dat is het testament wat de Heere Jezus zijn volgelingen nalaat. Jezus volgen in voorspoed is nog te doen. Maar Hem volgen waar ons pad bijna onbegaanbaar is, de toekomst onvoorspelbaar, alle zekerheden ons ontvallen, waar steun en blijdschap uit het gemeenteleven gaan ontbreken. Wat houd je dan over?
Je kijkt op jezelf en je moet erkennen dat je geen rechten kunt ontlenen aan de voorspoed van vroeger. Dat de Heere God het allemaal onverdiend gaf, hebben we misschien te veel klakkeloos geconsumeerd. Je hunkert naar het ‘normale’ van vóór corona en het glipt tussen je vingers weg. We worden teruggeworpen op onszelf en we staan met lege handen.
En juist die lege handen mogen ons aan Jezus’ voeten brengen. Met al je zonden en zorgen ben je bij Hem welkom. Ziekte en zorg is geen rimpeling in ons leven, maar een concreet gevolg van mijn zonde tegen God. Genesis 3 heeft diepe sporen getrokken. Maar Johannes 3 trekt ook diepe sporen. “Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar het eeuwig leven hebbe”(Joh. 3:16).
Maak de balans van je leven op en je moet concluderen: bankroet. Ons godsdienstig leven is geen betaalmiddel en totaal niet kostendekkend. Maar Zijn genade, verdiend met de prijs van Zijn kostbaar bloed is geheel kostendekkend, voor nu, voor de toekomst en voor eeuwig. Je voelt je vaak eenzaam, verdrietig en bang. Wat denk je dan van deze Jezus? God zag die ene weduwe in Zarfath, zou Hij jou dan niet zien? Schuilen bij Hem is heerlijk, want Hij verwijt nooit. Geloof het met heel je hart. Zullen we samen zingen:
Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heeren hand;
moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land.
Leer mij volgen zonder vragen; Vader, wat Gij doet is goed!
Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalme moed!
.
Heer’, ik wil uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet.
Zalig hij, die durft geloven, ook wanneer het oog niet ziet.
Schijnen mij uw wegen duister, zie, ik vraag U niet: waarom?
Eenmaal zie ik al uw luister als ik in de hemel kom.
Laat mij niet mijn lot beslissen: zo ik mocht, ik durfde niet.
Ach, hoe zou ik mij vergissen, als Gij mij de keuze liet!
Wil mij als een kind behand’len, dat alleen de weg niet vindt:
neem mijn hand in uwe handen en geleid mij als een kind.
Waar de weg mij brengen moge, aan des Vaders trouwe hand,
loop ik met gesloten ogen naar het onbekende land.
Zijn eigendom, aan Zijn hand. Verlang er naar, dan kun je wel alleen zijn, maar niet altijd eenzaam.
C. A. Hoekman,
Kapelle
Deze vraag werd ook besproken in het programma 'Pastorie online':
Dit artikel is beantwoord door
C.A. Hoekman
- Geboortedatum:23-09-1943
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kapelle
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Dhr. Hoekman was ruim 40 jaar ouderling in de Ger. Gem.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
De vraag is dus niet wat de kerkenraad/dominee voor jou kunnen doen maar wat jij voor de gemeente kan doen.
Doe een voorstel bij de kerkenraad. Ga een eerlijk gesprek aan. Lezing online? Bel schema? app groep? wandeling?
@prisma. De kerkenraad/dominee zit idd in dezelfde situatie, maar als ik het hier in huis zie. Er wordt veel geappt, gemaild, en eens in de week moeten ze 'zoomen' omdat het contact op zondag weg is gevallen/minder is geworden.
Helemaal met je eens, hier thuis ook veel appen, zoomen, bellen en mailen.
Wat ik bedoel, je kan het alleen van de kerkenraad/dominee verwachten. Het werken aan de verbinding binnen de gemeente is zeker in deze tijd een taak voor "alle gelovigen".
Tip: nodig een gemeentelid uit om samen te wandelen/fietsen!
Als je een christen bent, ben je een levende steen van Gods tempel, met een opdracht en verantwoording naar andere christenen toe. Wacht niet tot je kerkenraad jou opbelt, maar zoek zelf gemeenteleden op! Bemoedig elkaar, bid met elkaar, en kom samen rondom een open Bijbel.
Leg je focus op wat mogelijk is en wat kan/mag.
Misschien kan je juist een kerkenraadslid opbellen om hém te bemoedigen.
Je zult zien dat je er zelf door bemoedigt wordt!
Voor een luisterend oor en meer
het zou best fijn zijn als de ouderlingen telefonisch een gesprek krijgen met de mensen waar ze anders op huisbezoek zouden gaan.
al zie je elkaar dan niet,je hoort elkaar,en.blijven op de hoogte van de gezinnen/mensen waar ze anders op bezoek zouden gaan.
ik hoop dat kerkenraden dit gaan doen.
ouderlingen hebben iets meer tijd als men er niet op uit hoeft te treken,wat altijd tijd kost,en nu thuis kunnen blijven,al zal het moeilijker zijn als iemand doof is..........
zolang de carona er is.
en u vragensteller,bel en vertel.
Maar nu mag ik God dienen in huis en daarbuiten (Evangeliseren) liefde uitdragen naar mensen die God op je pad brengt (hiervoor bidden). En thuis lekker spitten in mijn digitale Bijbel en theologische boeken om onderwerpen bespreekbaar te maken en dit overbrengen naar mensen toe zodat je die mensen naar Het Kruis brengt. Dus ik mis het wel maar het geeft ook andere mogelijkheden om God op een andere manier te dienen want ook dat mag je in gebed brengen voor Zijn troon en dan zal Hij ook voor uitkomst zorgen is mijn ervaring.
Ik zal een kleine getuigenis geven van wat ik meemaakt : Ik ga veel op het strand lopen met een metaaldetector om dingen te zoeken en dan heb ik een jas aan met diverse emblemen erop van Christ Saves, Alfa Omega, en vele andere emblemen zodat een ieder die mij ziet meteen weet dat ik een actief Christen bent. Maar wat gebeurde er onlangs: ik loop op het stille strand tussen Katwijk en Noordwijk en ik zie tot in de verte niemand lopen. Dus ik een beetje teleurgesteld in gesprek met God zeg ik dan Pappa er is niemand tegen wie ik mijn liefde voor U kan verklaren. Wat denkt U wat er binnen 3 minuten gebeurt terwijl ik verder liep komt er plotseling een vrouw uit de duinen achter het strand het strand op en loopt direct naar mij toe. Ik herkende deze vrouw niet maar zij kwam altijd in de kerk waar ik jaren geleden kwam en zij begon over Johannes 3:16 wat op mijn jas staat. Ik had meteen een langdurig gesprek van 20 minuten over ons geloof en daarna liep ze weer weg. Ik was meteen voldaan maar op het strand dankte in uitbundig De Heer voor deze uitkomst. En dan zijn er altijd mensen die je raar aankijken omdat je in gesprek bent maar je praat wel over de Schepper van Hemel en Aarde dus je trekt je daar niets van aan. Er zijn altijd mensen die jou wel waarderen of aanspreken omdat ze mijn jas met Christelijke emblemen herkennen of nieuwsgierig zijn. Zo kwam ik in Wassenaar van de zomer groepen meisjes en jongens tegen van een VWO of HAVO waar ik hele gesprekken heb over het geloof maar ik bidt er wel voor voordat ik daar ga lopen want God coördineert al deze dingen. Althans daar geloof ik in want we hebben een Levende God die elke dag jouw dag plant met Zijn Voorzienigheid. Dus niet bang zijn en vragen of Hij jouw leven wilt beïnvloeden iedere dag en de kerk volgen kan nog steeds via Livestream dus we kunnen nog steeds genieten en zelfs van meerdere voorgangers tegelijk als je meerdere kerken hebt. Zo doe ik het iedere dag en ondanks de Corona gaat God gewoon verder met ons. We moeten het wel vragen.
Dan verdwijnt de ergernis en het gemis en hebben we een levende relatie met God in Christus Jezus. En elka dag heeft iets moois daarin.
Ouderlingen iets meer tijd??
Nou als ik zie hoeveel tijd hier besteed wordt aan het woord 'corona' man man man, enorm veel.
Laat mevr. zelf de telefoon pakken, en het de kerkenraad kenbaar maken.
Het kerkenwerk is vrijwillig. De broeders hebben een baan, een bedrijf, een gezin..... enz. En dan ook nog het werk voor de kerk.
En hier gaan de huisbezoeken gewoon door.
Op 1,5 m uiteraard, en als het thuis niet kan dan in de kerk.
