Vraag
Wat kan ik doen aan de eigenschap dat ik me steeds opnieuw bezig houd met getraumatiseerde mensen? Ik heb zelf ook wel het een en ander meegemaakt maar ik ben geen hulpverlener. Vooral bij jonge meisjes die voor het eerst hun verhaal bij mij doen. Dan luister ik, adviseer hulp en verder kan ik ook niet veel.
Er zijn ook ouders die me boos op komen zoeken omdat ik dan de schuld zou zijn dat er mishandeling of misbruik of iets dergelijks openbaar komt. Ik weet niet goed wat ik ervan vinden moet. Zijn er meer mensen die hier voelsprieten voor hebben? Ik weet niet precies wat mijn vraag is, maar commentaar van een buitenstaander vind ik wel prettig.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Eigenlijk zeg je dat een ervaringsdeskundige nog geen hulpverlener is. En daarmee heb je groot gelijk. Hoewel een ervaring je misschien als hulpverlener wel kan helpen om je in te leven in je cliënt. Dáár zit ‘m net het punt: ga dus òf leren om hulpverlener te worden òf zeg tegen een meisje dat haar hart wil uitstorten dat ze een professionele hulp zoekt en bemoei je er verder niet mee. Baken je eigen verantwoordelijkheid af door meteen je grens aan te geven.
Ik vermoed dat je iets met onderwijs te maken hebt of een jeugdvereniging leidt (of hoe ontmoet je jonge meisjes?): dan is er ook altijd wel een InternVertrouwensPersoon te vinden naar wie je kunt verwijzen. En verder: beteugel je eigen nieuwsgierigheid, want daarmee kun je soms meer schade aanrichten dan goed doen (hierbij denk ik aan de boze ouders, die niet willen dat iets aan het licht komt en dus de doofpot hanteren!). “Onrecht vraagt om gerechtigheid” las ik onlangs in een artikel in de krant. En dat is een waardevolle uitspraak. Maar dan moet die gerechtigheid ook gezocht worden waar die is... en dat is niet ‘zomaar’ de deskundigheid van een goedwillende luisteraar!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Krijg dan soms grote problemen te horen.
Jaren terug was er een meisje van 10 die over de vloer kwam om te praten. Ze beschadigde zichzelf waar ik met zoon van 10 bij waren.
Het grote probleem is dat vele geen hulpverlening willen , want dan komt hun gezinssituatie in gesprek.
Ik kon met alle dingen bij hulpverlener van jeugdzorg terecht.
Man met meisje is altijd verdacht. Zij gaf dan advies zonder dat anderen er van wisten. Bij meisje met zelfbeschadiging is het zo over gegaan. Ze kon haar verhaal kwijt . Het scheelt dat zoon en ik erg nuchter waren en dat ze toen na zelfbeschadiging gewoon kon praten. Zorg er voor dat je feedback hebt.
Wat mij betreft is dat een vereiste. Anders neem je afstand.
Verwijs die ouders ook gerust door naar hulpverlening, zeg maar dat zij uit kunnen zoeken wat er aan de hand is. Zeg dat je niet meer hebt gedaan dan luisteren en doorverwijzen. Probeer het daar ook bij te laten. Die ouders hebben een probleem wat ze jou niet kunnen verwijten... als er iets mis is in hun gezin?!
Sterkte en wijsheid en zegen toegewenst!
