Belijdenis van de leer

Hoe kan het dat er in sommige kerken belijdenis van de leer wordt afgelegd? Wat belijd je hier precies mee? En kun je daarna aan het Heilig Avondmaal gaan? Ik heb opgezocht wat de Bijbel hierover zegt, maar kon in dat opzicht hier niks over vinden. Het enige wat Jezus zegt is dat Hij de weg, de waarheid en het leven is. “Wie in Mij gelooft zal behouden worden.”

Als je Jezus’ offer nodig hebt voor vergeving van zonden, dan is dit toch de belijdenis, als je dit met je verstand en hart mag beleven? Als je wedergeboren bent mag je deelnemen aan het Heilig Avondmaal, omdat je lid bent van het lichaam van Christus. Ik vind dat er heel veel verwarring is binnen de kerk. Ik begrijp niet zo goed dat er zoveel verschillende visies kunnen zijn met één Bijbel.

Beste vragenstel(l/st)er,

Ik begrijp je vragen heel goed en ben het met je eens dat over deze zaak veel verwarring in de kerken is. Ik denk eigenlijk dat er principieel niet eens zo heel verschillend wordt gedacht maar de verschillen vloeien vooral voort uit de dagelijkse praktijk van het gemeenteleven. Het blijkt in veel opzichten dat wij wel een bepaald principieel punt kunnen maken, maar daarmee omgaan in de praktijk is weerbarstiger dan velen denken. De verschillen lijken mij vooral uit deze zaak voort te vloeien maar dat maakt het er allemaal nog niet eenvoudiger op. 

Liever dan ingaan op de verschillen zou ik hier de principiële lijn willen neerzetten. Ik doe dat bewust kort en bondig zonder mitsen en maren om de zaak scherp te stellen. Openbare geloofsbelijdenis afleggen is toegang vragen tot het Heilig Avondmaal. Onze vaderen (en ook wij nog) hebben voor de belijdeniscatechisatie dikwijls geput uit het Kort Begrip dat achter in je Bijbeltje is opgenomen. Als je daarboven kijkt kun je lezen: Kort Begrip der Christelijke religie voor hen die zich willen begeven tot des HEEREN Heilig Avondmaal. Dat lijkt me dus duidelijk. Wie geen verlangen heeft om aan de tafel des Heeren aan te gaan hoeft ook geen belijdenis af te leggen. 

Maar daarmee zijn we er niet. Ooit werden we als klein kind gedoopt. Onze ouders gaven hun jawoord in onze plaats. Maar bij het opgroeien komt er toch een moment dat wij ten opzichte van de Heere dat jawoord voor eigen rekening moeten nemen. Er moet bij ons en onze kinderen een hartelijke keuze komen voor de Heere en Zijn dienst en we kunnen die keuze niet maar onbepaald uitstellen. Laten wij zeggen dat iemand van 18 jaar toch volwassen genoeg is om te begrijpen waar het om gaat en zo iemand is ook oud genoeg om een bewuste keuze te maken zoals Jozua deed: aangaande mij en mijn huis, wij zullen de Heere dienen. Dat niet te doen is ook een getuigenis. 

Nu voelen we wel aan dat hier een klem ontstaat. Wij worden geroepen om belijdenis af te leggen in het midden van de gemeente en daardoor openlijk te verklaren waar en bij Wie ons hart ligt. Dat wij zonder Christus niet kunnen en willen leven en dat wij voor onze zaligheid geheel vertrouwen op Zijn volkomen offer. Dat wij het jawoord bij onze doop door onze ouders gegeven voor onze rekening nemen en met een oprecht hart in de wegen van de Heere willen wandelen. Maar -zal iemand zeggen- dat kun je dan dus alleen doen als je wederom geboren bent en door genade een levend lidmaat van Christus bent geworden. Inderdaad. Dan kan ik het niet doen, zegt iemand mogelijk. Waarom niet? Wat nodig is wil de Heere geven. Heb je het echt nodig? Ontdekking aan zonde, vergeving door Zijn bloed, vernieuwing van je leven? Hij wil het geven. Doe uw mond wijd open en Ik zal hem vervullen (Ps. 81). Hier moet nu een worsteling ontstaan en die kan alleen maar worden opgelost door de Heere. 

Het is te vrezen dat er velen zijn die deze worsteling niet kennen. Natuurlijk doen zij belijdenis of natuurlijk doen zij het niet. Maar dat is erg. Het is ook te vrezen dat sommigen die de Heere echt lief hebben toch geen belijdenis durven doen omdat zij menen dat zij het ware geloof niet deelachtig zijn. Ze zouden dat in ieder geval niet van zichzelf durven zeggen en vervolgens aan het Heilig Avondmaal deelnemen. Het is ook te vrezen dat sommigen van zichzelf denken dat zij kinderen van God zijn en daarom graag belijdenis afleggen, aan het Heilig Avondmaal gaan, terwijl in hun leven blijkt, en soms later nog duidelijker openbaar komt, dat zij van inbeelding leven en het ware geestelijke leven missen. De eersten zouden dus belijdenis moeten afleggen en de laatsten hadden het niet moeten doen. 

En dan zijn er nog de vele jonge mensen die weliswaar gedoopt zijn en Gods verbond betekend en verzegeld hebben gekregen aan hun voorhoofden, die geheel geen lust hebben in deze dingen. Wat is ook dat een droevige zaak. 

Hoe moeten we nu met deze weerbarstige praktijk nu omgaan? Vandaar zoveel verschillen. Ik denk de principiële lijn laten staan en de klem aanbrengen en de uitkomst aan God overlaten. We houden de band tussen belijdenis en Avondmaal aan. Maar niet als een automatisme. Wij oordelen niet over het hart. Slechts over leer en leven. En wanneer er geen verhindering is kan men degenen die begeren belijdenis af te leggen na onderwezen te zijn, toelaten tot het Heilig Avondmaal. 

Ik hoop van harte dat je de worsteling om in waarheid met mond en hart belijdenis af te leggen kent in je leven en dat je net als Jakob mag aanhouden totdat de Heere je zegent en de weg opent omdat het moet, omdat je niet meer zonder kunt, om Christus je dierbaar is geworden boven alles en het je goed is nabij God te wezen.

Je ds. A. Kot

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Kot

• Geboortedatum:
  25-12-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Huizen
• Status:
  Actief

79 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven