Praten, praten en nog eens praten

Op 17-jarige leeftijd ben ik depressief geweest. Gelukkig ben ik daar zonder medicatie -maar wel met psychologische hulp- weer uitgekomen. Nu op 22-jarige leeftijd lijkt het dat dit weer terugkomt (misschien al zelfs wel 1,5 jaar). Het lijken wisselende momenten. Ik kan heel blij zijn, maar ook diep in de put zitten. Ik pieker over alles, mijn huwelijk en over mezelf. Voornamelijk over mijn huwelijk. Ik voel ook regelmatig gewoon geen liefde voor mijn man en dat is heel moeilijk. Ik kan hem dan in mijn hoofd van alles kwalijk nemen, ergeren aan hem, mezelf tekort geschoten voelen, afkeer voelen. Terwijl dat een week erop opeens alles weg kan zijn. Ik schaam mezelf dan heel erg voor mijn gevoelens die ik de week ervoor had.

Ik begrijp er niets meer van. Wat is dit? Kan het een slecht huwelijk zijn? Natuurlijk hebben we dingen meegemaakt. Mijn man heeft ook een gedragsprobleem (lichte vorm van autisme), soms daardoor woede-uitbarstingen, moeite met seksualiteit. Voor mij voelt het soms meer gedwongen als vanuit liefde. Naast deze dingen hebben we wel aandacht voor elkaar, fijne gesprekken, en zijn er ook momenten dat ik echt voel dat hij van mij houdt, aandacht geeft en dat ik ook van hem geniet. Of zit dit in mezelf?

Beste 22-jarige, 

Toen ik je vraag las en nog eens herlas dacht ik aan één woord: praten, praten en nog eens praten. Het valt mij op in je vraag dat je pas over communiceren begint als jullie het fijn hebben met elkaar. Als er aandacht is voor elkaar. Je zult dan wellicht ook ervaren dat er wederkerigheid is en dat je gezien en gehoord wordt. Echter wat gebeurt er als je dit niet voelt en ervaart? Dan ga je uit contact en in je hoofd redeneren. Het zou goed zijn als je bij jezelf antennes ontwikkelt die dit snel signaleren. Hoe vervelend en moeilijk het ook kan zijn, zul je hier dan ook snel over moeten gaan praten, het liefst met je man. Als je dit moeilijk vindt, kun je ook een goede vriend of vriendin (als je die hebt) in vertrouwen nemen. 

Of je een slecht huwelijk hebt? Dat is niet aan mij om te beoordelen. Als je bovenstaand advies lastig vindt en je weet niet goed hoe je dit aan moet pakken, is het misschien mogelijk nog wat gesprekken te voeren met de hulpverlener waar je destijds ook geweest bent. 

Ik wens je samen met je man een lang, gezegend en gelukkig huwelijk toe. 

Hartelijke groet, 
Willem Nijhof