Vrienden lijken zo heilig

Fijn dat ik mijn hart even kan uitstorten hier. Ik voel me de laatste tijd schijnheilig. Dit omdat ik geloof, maar slechtere keuzes maak dan mijn gelovige vrienden. Als ik hoor hoe goed en heilig zij in het leven staan, klap ik dicht. In mijn beleving zijn zij (in een gesprek) perfect kwetsbaar, weten hun gedachten perfect te verwoorden, hebben goed zelfinzicht en weten hun geloofstwijfels een plaats te geven. Ik worstel zelf met mijn zonden. Ze staan echt tussen mij en God in en ik kom er altijd te laat achter. Altijd als ik al ver bij God vandaan ben. Ik weet dat Jezus Zijn leven voor mij gaf, maar ik kan me niet bekeren, iedere keer mislukt het weer! Ik walg echt van mezelf. Ik durf niet meer te zeggen dat ik geloof, omdat ik me schaam voor wie ik ben. Liever zeg ik helemaal niets meer.

God lijkt zo ver weg, terwijl het nog maar een paar weken geleden is dat hij zo dichtbij was. Het is zo moeilijk nog te bidden en Bijbel te lezen, want de genade en vergeving lijkt niet voor mij. Niet voor huichelaars. Hoe kan het dat ik nooit compleet bekeerd word of me niet volledig bekeer? Ik snap dat bekering van mij moet komen, maar kan God mij niet heiligen? Kan Hij me heiligen zonder dat ik er vreugde en rust in vind? Twijfels zijn toch ook niet goed? Hoe kan ik eerlijk naar mezelf kijken en toch met vrijmoedigheid naar God gaan? (Terwijl ik hem zo vaak verloochen en weer in zonde val.)

Beste vragensteller,
 
Goed dat je inderdaad je hart even uitstort. Open en eerlijk. Je laat zien wie je bent en hoe jij je voelt. Ik pak maar even een paar van je eigen woorden: een worstelaar, een mislukkeling, iemand die walgt over zichzelf, zich schaamt, een huichelaar, een twijfelaar en een zondaar. En daar tussendoor hoor ik je roepen en verlangen naar de vergeving, vrede en vreugde van God. Wat zit er een afstand tussen die eerste en die laatste woorden. Tussen de worstelingen die je in je dagelijkse leven ervaart en de geestelijke verlangens naar een heilig leven dichtbij God. Deze afstand is ontzettend groot. En dat terwijl je gelovige vrienden daar weinig last van lijken te hebben...
 
Mag ik je uit de droom helpen? De afstand tussen de dagelijkse dingen waar je steeds tegen aan loopt en de vreugde en heiligheid die God van jou verlangt, is onoverbrugbaar! Niet alleen voor jou, maar ook voor jouw vrienden en ook voor mij. We willen en we kunnen niet leven zoals God dat van ons vraagt. Onmogelijk! Al zitten we achttien, dertig of vijftig jaar in de kerk met een serieus gezicht, we brengen er echt nog steeds niets van terecht. Helemaal niets!
 
“Ja maar, mijn gelovige vrienden zijn echt anders dan ik. En anders wel die vriendelijke vrouw die nooit boos wordt en altijd bezig is om andere mensen te helpen.” Weet je, ik sluit niet uit dat jouw vrienden of die vrouw (die ik net bedacht heb) er beter uitzien dan jij en ik, of ook betere dingen doen en zeggen dan jij en ik. Dat zou goed kunnen. Ik ken ook heel veel van die mensen bij mij in de buurt. Op sommige van hen ben ik best een poos jaloers geweest. Ze hebben alles voor elkaar. Zowel in hun gezin als in de kerk. Totdat je van hart tot hart met elkaar in gesprek komt. Dan stuit je óf op een masker van schijnheiligheid en zelf goed proberen je best te doen, óf op een eerlijke ontboezeming van mensen die worstelen en vechten om heilig te willen leven. En het lukt maar niet, want de afstand tussen die grote en heilige God en ons gebrekkige leven hier op aarde is zo ontzettend groot. Onoverbrugbaar!
 
Je snapt dat ik hier niet mee wil of kan eindigen. Dan kan ik beter gelijk stoppen met Refoweb. Waar ik wel mee wil eindigen is dit, namelijk dat God de wereld zo liefgehad heeft, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar het eeuwige leven ontvangt. Alleen de Heere Jezus is volmaakt gehoorzaam en gewillig geweest, om zo de onoverbrugbare afstand veroorzaakt door onze zonden en ongehoorzaamheid, weg te nemen. Hij was en is een vriend van hoeren en zondaren. Terwijl de nette en vrome mensen Hem daarom uitlachten, bekritiseerden en afstand hielden, bezocht Hij de zondaren en at Hij met hen.
 
En al die zondaren die daadwerkelijk in Hem geloofden bleven zondaren, maar met een hart dat verlangde naar Jezus, naar Zijn vreugde, naar Zijn vrede en naar Zijn heiligheid. Zoek ze maar op in de Bijbel en lees hun levensverhalen van verlangens en struikelingen: Sara, Jacob, Rachel, Simson, David, Petrus, Maria, Levi, de vrouw uit Samaria, Paulus, enzovoort. 
 
De laatste heeft -net als jij- een persoonlijke (ingezonden) brief geschreven met woorden van twijfel, strijd en verlangen. Deze staat in Romeinen 7:18-26: “Want ik weet dat in mij, dat is in mijn vlees, niets goeds woont. Immers, het willen is er bij mij wel, maar het goede teweegbrengen, dat vind ik niet.. Want het goede dat ik wil, doe ik niet, maar het kwade, dat ik niet wil, dat doe ik.. Als ik nu dat doe wat ik niet wil, breng ík dat niet meer teweeg, maar de zonde die in mij woont. Ik ontdek dus deze wet in mij: dat, als ik het goede wil doen, het kwade dicht bij mij ligt. Want naar de innerlijke mens verheug ik mij in de wet van God. Maar in mijn leden zie ik een andere wet, die tegen de wet van mijn verstand strijd voert en mij tot gevangene maakt van de wet van de zonde, die in mijn leden is. Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam van deze dood? Ik dank God, door Jezus Christus, onze Heere. Zo dien ik dan zelf wel met het verstand de wet van God, maar met het vlees de wet van de zonde.”
 
Lees vooral vers 24 en 25 nog een keer: Paulus dankt God, door Jezus Christus, onze Heere! 
 
In jouw brief lees ik dat je weet en gelooft dat de Heere Jezus ook voor jou Zijn leven gegeven heeft. Dank God daarvoor en steun alleen op het volmaakte werk van Zijn lieve Zoon Jezus. Geef je volledig aan Hem over, aan Zijn leiding en Zijn liefde. Let niet op betere dingen in jezelf, maar kijk alleen naar Hem, aanbid Hem, prijs Zijn grote Naam, al is het stamelend en gebrekkig. Hij houdt van zondaren, want Hij heeft Zijn leven en bloed voor hen willen geven. Omdat ze zelf niets kunnen, helemaal niets. Echt niet!
 
Tenslotte zou ik je willen vragen om nog eens Psalm 103 te lezen (en erover te mediteren). Een psalm van David waarin hij tegenover zijn eigen stoffige beperkingen en zonden, de oneindige hoogten, liefde en heerlijkheid van God benoemt. Hij begint en eindigt deze psalm met een diepe lofprijzing, waar ik ook graag dit antwoord mee afsluit. Want alleen door naar God te kijken en Hem te bewonderen, ontvang je het echte en eeuwige leven: “Loof de HEERE, mijn ziel, en al wat in mij is, Zijn heilige Naam. Loof de HEERE, mijn ziel, en vergeet niet een van Zijn weldaden. Loof de HEERE, al Zijn werken, op alle plaatsen van Zijn heerschappij. Loof de HEERE, mijn ziel!”
 
Met vriendelijke groet,
Raymond Warnaar

Dit artikel is beantwoord door

ir. Raymond H. Warnaar

• Geboortedatum:
  17-08-1968
• Kerkelijke gezindte:
  ICF (zendingsgemeente CGK)
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Inactief

94 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven