De liefde is geweken

Kan de liefde -die er wel was- tussen man en vrouw vergaan? Ik heb namelijk het gevoel dat dit bij mij het geval is. Mijn man en ik zijn zo'n 10 jaar geleden in liefde met elkaar getrouwd en hebben goede jaren met elkaar gehad waarin we een aantal kinderen hebben gekregen. Maar sinds een paar jaar jaar is het gedrag van mijn man zo extreem geworden (veel vluchtgedrag en verslaving), dat er veel nare dingen zijn gebeurd (zoals geweld) en hij gaf mij er de schuld van.

Het is een slopende tijd (geweest) en eerst was ik vooral bezig met overleven, hulp zoeken en proberen weer tot elkaar te komen, maar nu het allemaal wat beter met hem gaat en we het leven weer proberen op te pakken, merk ik dat ik eigenlijk niks (of nauwelijks?) meer voor hem voel en daar schrik ik best wel van! Hoewel de ergste drama’s voorbij zijn en ik verbetering zie bij mijn man, voel ik geen genegenheid. Niet perse lichamelijk, maar vooral (ook) in het gevoel. Ik heb het idee dat ik psychisch wel wat schade en angst heb opgelopen. Een soort oude wond. Kan het zijn dat  de liefde is geweken? Kan dat nog veranderen?

Beste vragenstelster,

Je geeft aan dat in de periode dat de problemen speelden de situatie zo hectisch was (je gebruikt zelfs het woord “slopend”) dat je druk bezig was met overleven. Je had de zorg en de verantwoordelijkheid voor je (naar ik verwacht) jonge kinderen, voor wie je het leven op een zo gewoon mogelijke manier vorm wilde geven (ik kan me voorstellen dat je in die zorg voor de kinderen grotendeels alleen stond omdat je man zijn eigen leven leefde). Terwijl je voor jezelf de problemen en het buitensporig gedrag van je man het hoofd moest bieden. Daarbij stelde je ook nog pogingen in het werk om tot elkaar te komen. Je geeft aan dat dit patroon een aantal jaren heeft geduurd. Dat moeten heel zware jaren voor je zijn geweest, waarin je veel op jezelf was aangewezen. Jaren waarin de draaglast vaak zwaarder was dan je draagkracht. Ik probeer me een jonge moeder voor te stellen die de buien van haar man voor haar kinderen probeert op te vangen en intussen zelf nauwelijks iemand heeft om het hart bij uit te storten. In stilte hoop ik dat je dat bij de Heere God kon (en kunt) doen.

Nu is de situatie weer enigszins genormaliseerd en nu merk je dat de batterij leeg is. Dat merk je vooral in je relatie tot je man: je voelt geen genegenheid en de liefde lijkt over en uit. En je vraag (die ik hoor als een cri de coeur) is of de liefde is geweken en of dat nog kan veranderen. Ik denk dat je bedoelt: of de liefde weer kan terugkeren. 

Op die vraag geef ik nu niet meteen antwoord. Het zegt iets over jou(w goede bedoelingen) dat je alweer vraagt of het je lukt om opnieuw genegenheid op te vatten voor je man. Waarom ik die vraag nu even laat rusten (ik kom er tenslotte toch wel op terug) is omdat ik wil dat je aandacht voor jezelf vraagt. Je kunt namelijk alleen maar een ander lief hebben als je zelf iemand bent. En ik vermoed dat je (misschien ook letterlijk, maar zeker figuurlijk) een schim bent van die je was. Het is nu tijd om aandacht te schenken aan jezelf, om je wonden te likken. Je bent lichamelijk gekwetst (mishandeld, er is geweld gebruikt, schrijf je) en psychisch gewond. Dat is maar niet van de een op de andere dag voorbij. Er moet nu tijd aan jou besteed worden. Je moet jezelf nu niet voorbijlopen. Je schrijft dat je hulp hebt gezocht, maar niet wie die hulp gold en waarop die gericht was. Eén ding is zeker: jij bent nu degene die hulp nodig hebt om het verleden te kunnen verwerken. Neem contact op met De Schuilplaats of een andere hulpverleningsinstantie waar je je verhaal kwijt kunt en op begrip kunt rekenen. Je zult een herstelproces in moeten gaan dat de nodige tijd vergt. En als dan het verleden op een redelijke manier verwerkt is (de vraag is of je er helemaal bovenop komt; het kan zijn dat je het voor een deel mee moet dragen) en je weer enigszins jezelf bent, dan breekt de tijd aan om aan de liefde tot je man te werken. Waarbij het ‘werk’ van twee kanten moet komen.

Ik gebruikte het woord ‘werken’ i.v.m. de liefde. Jawel, want liefhebben is een ‘werkwoord’.  Anders dan verliefdheid die je overvalt (maar ook weer kan verdwijnen), is liefhebben een kwestie van in praktijk brengen. Jezelf op de achtergrond, de ander op de voorgrond. In ‘normale’ huwelijkssituaties ontstaat er op die manier een ‘wedstrijd’ om de ander de loef af te steken in het geven om hem of haar. Maar dat evenwicht is tussen jullie danig verstoord. Je man zal moeten laten blijken hoeveel hem eraan gelegen is om jullie liefde van nieuwe brandstof te voorzien. Hij heeft het te lang van jou laten afhangen. En als je psychisch wat sterker in je schoenen staat, het vertrouwen in de ander redelijk is hersteld en je met Gods hulp het liefhebben van de ander weer leert, dan kan het toch weer goed komen. Maar laat je liefde vooral aangestoken worden aan de vlam van Gods liefde in Christus voor verloren mensen. Daar moet het tenslotte vandaan komen. Maar ook hier geldt: bidt en werkt.

Ik hoop van harte dat je de voorgestelde weg wilt inslaan, dan kan het met Gods hulp en door Zijn genade weer goed worden tussen jullie twee. Anders dan het voorheen was, maar niet minder, want gelouterd en gegroeid.

Ds. P. van der Kraan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. van der Kraan

• Geboortedatum:
  06-02-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Arnemuiden
• Status:
  Actief

129 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven