Beloofd om niet te trouwen

Het is vooraf denk ik goed om te weten dat ik op jonge leeftijd (circa 10 jaar) beloofd heb om niet te trouwen, terwijl juist trouwen een grote droom is (geweest) in mijn leven. Ik droom vaak dat ik getrouwd ben, een relatie heb, dat ik (bijna) vreemd ga, of over seksualiteit. Ik vind het moeilijk, omdat we niet in zonden mogen doorleven en er ons uiterste best voor moeten doen tegen de zonde te strijden en de Heere te zoeken. Ten diepste vind ik de zonde leuk en dan voelt het ook zo hypocriet om om vergeving te vragen en dan ‘gewoon’ weer verder te leven'. En de volgende nacht weer zondig te dromen. Is er iets naast bidden dat ik kan doen? Of wát moet ik bidden?

Hartelijk dank voor de vragen die je stelt en ik begin maar bij het begin. Het zijn vragen die bij mij vragen oproepen. Ik wil die eerst maar op tafel leggen voordat ik antwoord geef op jouw vragen. Ik weet dat je niet direct antwoord hierop kunt geven, maar de antwoorden bepalen wel hoe je hier verder een weg in kunt gaan. 
 
Je schrijft dat je op jonge leeftijd hebt beloofd om niet te trouwen. Terwijl, zo schrijf je erbij, dat juist jouw grote droom (geweest) is. Mijn eerste vraag aan jou is: Aan wie heb je deze belofte gedaan en waarom heb je dat gedaan? Want het maakt nogal een verschil voor wat ik verder schrijf. Als je deze belofte voor Gods aangezicht hebt gedaan dan zou ik mij vragen: Waarom? Heb je het gevoel een bepaalde roeping te hebben waarvoor je alleen moet zijn om je zo beter in te kunnen zetten voor de Heere? Beloften aan de Heere gedaan vragen om trouw en toewijding van onze kant. Maar we mogen dan ook de Heere vragen voor de kracht om dat vol te kunnen houden, want uit onszelf redden we dat niet en breken onze woorden op onze daden. Dus als het een belofte is die je aan de Heere gemaakt hebt zou ik ten eerste goed willen nadenken over de reden waarom de belofte gemaakt is en als dat oprecht/zuiver is zou ik het aan de Heere in gebed voorleggen, keer op keer. Heere, U vraagt dit van mij en wilt U mij de kracht geven om dit te kunnen dragen? 
 
Als het een belofte is die je aan mensen hebt gemaakt zou ik daar over na willen denken. Waarom hebben we die belofte aan mensen gedaan? Want de Heere heeft ons gemaakt om samen te zijn en het is daarom ook helemaal niet vreemd dat je daarnaar verlangt. We zien het al in Genesis 1 en 2 dat de Heere de man en daarna de vrouw maakt op zo’n wijze dat ze elkaar aanvullen en samen één zullen zijn. Dus als we beloven om alleen te blijven, dan vraagt dat veel kracht en zelfbeheersing. Iets wat we zonder Gods hulp niet kunnen volhouden, lijkt mij. We komen dan ook op het terrein waar Paulus over schrijft in 1 Korinthe 7. Hij beschrijft het alleen zijn als een genadegave die niet elke gelovige bezit. Nu is er heel veel over te zeggen maar ik vat het in mijn eigen woorden samen: Als je alleen kunt zijn (m.a.w. je komt daardoor niet tot zonde) dan kun je dat gebruiken om je op die manier in te zetten op de plaats waar we gesteld zijn. Maar als het niet kan, ga jezelf dan niet een onmogelijk zwaar juk opleggen. Vraag niet van jezelf wat de Heere niet van je vraagt. 

Maar je schrijft nog meer. Zo schrijf je over de zonde dat je die ten diepste eigenlijk wel leuk vindt en het voelt dan hypocriet om daarvoor vergeving te vragen. Dat de zonde leuk aanvoelt is, in het licht van Gods Woord, ‘logisch’. We worden ontvangen in zonde en geboren in zonde. We voelen ons vanuit onszelf zo thuis in de zonde zoals een vis zich thuis voelt in het water en niet eens doorheeft dat hij nat is! Als we iets gaan proeven van de zware last van onze zonden, dan is dat dankzij en door de Heilige Geest. Aan de ene kant schrijf je dat het niet voelt als verkeerd maar aan de andere kant laat je in jouw vragen wel zien dat je zelf wel door hebt dat het niet goed is. Ik zou op dat laatste dan ook de volle nadruk leggen. Als ik mijn leven naast het Woord van God leg dan is niet mijn gevoel van goed of fout de meetlat, maar dat wat de Heere zegt. En daar moet ik steeds weer mee geconfronteerd worden. Keer op keer mijn gevoel afstemmen op Gods Woord. Dat vraagt om een regelmatig lezen en overdenken van Gods Woord in combinatie met een actief gebedsleven. Waarbij de volle nadruk ligt op wat Psalm 130 zo krachtig beschrijft: “Als U, HEERE, op de ongerechtigheden let, Heere, wie zal staande blijven? Maar bij U is vergeving, opdat U gevreesd wordt. Ik verwacht de HEERE, mijn ziel verwacht Hem en ik hoop op Zijn woord.”

Zondige verlangens en gedachten laten zich niet uitschakelen in ons hart. Het laat ons alleen maar zien dat we het verzoenende bloed van Christus nog harder nodig hebben dan we ooit kunnen beseffen. Daarom zou ik je tot slot dit willen meegeven: Blijf ermee naar God toegaan. Los van gevoelens of emoties. Maar leg het voor de genadetroon van God neer. Bidt of Hij je genadig wilt vergeven op grond van het offer van Christus Jezus. En gebruik Psalm 139. Lees maar mee aan het einde van deze Psalm: “Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart, beproef mij en ken mijn gedachten. Zie of er bij mij een schadelijke weg is en leid mij op de eeuwige weg.” De Heere wil door Zijn Geest ons wijzen op wat schadelijk is in ons leven. En daar mogen we dus ook om vragen! Met als doel om ons dichterbij Hem te brengen. 

Ik hoop en bid dat dit antwoord, inclusief de vragen die ik stel, je verder mogen helpen. Bovenal, dat het je mag aanzetten om (nog meer) de Heere te zoeken. En wat zegt onze Heiland daarover? “Bid, en u zal gegeven worden; zoek, en u zult vinden; klop, en er zal voor u opengedaan worden.”

Met vriendelijke groet,
Ds. D. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

Ds. D. van der Wal

• Geboortedatum:
  06-05-1987
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

40 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven