Vraag
Mijn man en ik hebben regelmatig conflicten, erg naar. We hebben geprobeerd hulp te zoeken, maar de hulp die we kregen via een coach werkte niet en was erg duur voor ons gezin. Mijn man wil, terecht, dat ik hem steun. Echter, is dat soms moeilijk. Hij zegt soms dingen tegen bijvoorbeeld de kinderen, waar ik echt niet achter kan staan. Een tijdje geleden zei hij bijvoorbeeld: “Ik wil nooit van jullie horen dat één van jullie denkt dat hij homo is.” Ik kon het naar mijn idee daar niet bij laten zitten. Als tieners dit horen, zullen ze bij problemen dus nooit bij ons aankloppen. Ik ben daar toen, tot boosheid van mijn man, tegenin gegaan, omdat ik vond dat ik dat moest doen. Ik heb gezegd: “Jullie kunnen altijd met alles bij ons aankloppen óók als je meent homo te zijn.”
Regelmatig vind ik mijn man nogal onvriendelijk in zijn uitspraken naar mij of naar de kinderen. Inhoudelijk heeft hij soms wel gelijk. Maar er spreekt zo weinig liefde uit. Hij roept vaak (naar mij of de oudere kinderen): “Hou je mond jij.” Als hij boos is vind ik dat hij ook wel eens te ver gaat naar de kinderen. Vooral naar de tieners. Hij roept bijvoorbeeld: “Ik zou je willen slaan, maar dat mag niet van je moeder.” Hij trekt aan hun arm en schreeuwt hard als hij vindt dat de kinderen zich misdragen (waar hij dan soms ook gelijk in heeft. Als ik aankaart dat ik zijn communicatie erg lastig vind, te ruw, zegt hij dat ik hem als de boeman afschilder en mezelf als slachtoffer. Ook al geef ik aan mezelf niet als slachtoffer te zien, toch is hiermee het gesprek altijd afgelopen.
Zodra ik iets aankaart, zegt hij dat ik me als slachtoffer gedraag. Ik krijg veel migraineaanvallen door zijn gedrag. Er zijn in het verleden al zoveel gesprekken geweest, met anderen, zonder anderen... Ik merk dat de kinderen er onder lijden. Ja, ze zijn wel eens brutaal en flappen er soms dingen uit die echt niet kunnen, maar volgens mij kun je daar het beste in alle rust op reageren en niet meteen dingen roepen als (naar een tiener): “Hou je mond jij brutaal kind, anders ga je maar op de gang staan...” Ik begrijp dat je in een relatie elkaar altijd moet steunen naar de kinderen toe, maar ik ben aan het einde van het ‘altijd steunen’ gekomen, omdat ik het gevoel heb dat ik niet meer steunen mag bij sommige uitspraken. Ik ben erg eenzaam geworden hierdoor in mijn relatie. Hoe moet ik reageren op mijn man?
Antwoord
Beste vraagstelster,
Je stelt me een vraag die nog eens onderstreept hoe ver wij zijn verwijderd van het paradijs. Je raakt in je huwelijk steeds meer in conflictsituaties en meer en meer krijg je moeite met onvriendelijke en ruwe uitspraken van je man naar jou en de kinderen. Hoewel je het gezonde principe dat man en vrouw in een huwelijk elkaar moeten ondersteunen naar de kinderen toe hartelijk onderschrijft, ben je op een punt gekomen waar je je afvraagt of je bij sommige uitspraken je man nog wel langer mag steunen. Je voelt dat je moet kiezen tussen twee kwaden: je man afvallen of je kinderen schade laten lijden door onverstandige, kwetsende, of kwalijker opmerkingen van je man.
Tussen de regels door proef ik veel van je strijd en verdriet. Er is al een coach betrokken geweest, er zijn al zoveel gesprekken geweest: met anderen, zonder anderen. Je bent aan het eind van je mogelijkheden. Je vraagt nu advies: hoe moet je reageren op je man?
Je vraag is niet nieuw. Ik heb ten minste twee eerdere vragen in deze rubriek gevonden die heel veel overeenkomsten vertonen met jouw vraag.
Daarnaast ook een vraag die wellicht iets verder afstaat, maar wel raakvlakken heeft met jouw vraag:
Lees met name de eerste twee vragen en doe je voordeel met de antwoorden die daarin gegeven zijn.
Ik wil er een paar dingen aan toevoegen.
1. Het blijkt in veel huwelijken als conflictsituaties toenemen, dat praten met elkaar ook steeds moeilijker wordt (of juist andersom: gebrek aan goede communicatie leidt tot toename van conflicten). Communicatie is in zijn algemeen een lastig ding ook in een huwelijk. Daarom is het nuttig om professionele hulp te vragen als praten zo’n obstakel is geworden (of misschien nooit echt goed van de grond is gekomen!). Zo’n derde kan jullie helpen om (weer) met elkaar te praten. Ik weet, deze weg heb je al meerdere keren bewandeld en bovendien is professionele hulp te begrotelijk voor jullie gezinsbudget. Toch wil ik dit opnieuw in overweging geven, want ik ben echt bang dat jullie er samen niet uit gaan komen. Hoewel je misschien een drempel over moet, kan het opluchten om je probleem met iemand van de kerkenraad te bespreken (omdat je op Refoweb een vraag stelt, neem ik aan dat je bij een kerk bent aangesloten). Wellicht kan een of meerdere gesprekken met hulp van een ambtsdrager jullie op weg helpen of kan de kerkenraad overwegen om (een deel van) de kosten van professionele hulp diaconaal te ondersteunen.
2. Om het eens anders aan te pakken is de “Houd me vast”-cursus een alternatief. Als de kosten hiervoor een barrière vormen schroom ook hierin niet om bij je diaconie aan te kloppen. In een christelijke gemeente kan 250 euro geen onoverkomelijk bedrag zijn om echtparen in de situatie als die van jullie te kunnen helpen!
3. Je man ervaart dat jij hem afvalt, terwijl jij aangeeft dat je het in veel gevallen zelfs met hem eens bent, maar dat je je grote zorgen maakt over de manier waarop je man naar jou en de kinderen toe reageert. Overigens blijft het wel lastig om met je man in een goede gesprekssfeer te komen/blijven als je hem in het bijzijn van de kinderen ‘corrigeert’. Ik realiseer me heel goed dat als praten tussen jullie snel verzandt in onderlinge verwijten of dat gesprekken snel doodlopen dat de verleiding groot is om dan maar indirect de ‘steun’ van je kinderen te zoeken in de confrontatie, maar dit leidt onherroepelijk tot een neergaande spiraal. Ik vraag me overigens wel af waarom je man zo boos en ruw reageert. Is er iets wat hem dwars zit, waarover hij niet spreekt? In ieder geval moet ook hij beseffen dat jullie samen als team naar de kinderen toe moet optreden. Dat doet hij niet als hij zegt: “Ik zou je willen slaan, maar dat mag niet van je moeder.” Dan valt hij jou juist af, precies volgens het verwijt dat hij jou maakt!
4. Overwin het kwade met het goede. Geef waardering aan je man als je het inhoudelijk met hem eens bent, maar geef ook aan dat je hem niet kunt steunen in de manier waarop hij e.e.a. zegt, juist omdat je het kwade van de kinderen niet met ruwheid en negatieve uitingen, maar met het goede, met een vriendelijk woord of een positieve daad wilt overwinnen. Jullie huwelijk is, mag ik hopen, op een manier begonnen waar je wederzijds je best hebt gedaan om de ander voor je te winnen. Haal in een gesprek eens herinneringen uit die tijd op en geef aan dat je daar best wel eens naar terugverlangt omdat je je nu best wel eenzaam voelt in je huwelijk. Als je man dit gevoel interpreteert dat als zou jij jezelf zien als slachtoffer heeft hij het mis. Elkaar of jezelf etiketjes opplakken (slachtoffer, boeman) helpt niet om het probleem op te lossen. Jullie moeten weer naast elkaar komen te zitten, naar elkaar luisteren (jij naar hem toe): waarom ben je nu zo boos en reageer je zo negatief op de kinderen? En (hij naar jou toe): waarom ben je je zo eenzaam gaan voelen in ons huwelijk?
5. Als je in de spiraal komt om elkaar verwijten te maken: roep elkaar op om hiermee te stoppen! Vraag elkaar vervolgens: wat kan ik doen om jou blij te maken? En als de ander dan iets vraagt wat je (nog) niet kunt doen, probeer dan uit te leggen aan de ander waarom (nog) niet. Want in een situatie waarin jullie geraakt zijn zal vast nog wel wat ‘puin’ moeten worden geruimd. Respecteer als de ander (nog) niet in staat is om datgene te doen wat je graag zou willen, maar wees blij met kleine stapjes. Je zult zelf vast ook wel eens niet al te gepolijst naar je man toe reageren als jullie ruzie hebben. Oprecht “sorry” zeggen kan de spiraal ook doorbreken.
6. In een van de antwoorden is geadviseerd om de vraag en het antwoord door de man te laten lezen. Wellicht is dat ook in jouw situatie een aanrader. Wellicht dat je man in staat is om tussen de regels door te lezen, zoals ik dat ook doe: dat je nog steeds van hem houdt, maar dat je het steeds moeilijker vindt worden en dat je samen met hem naar een oplossing wilt zoeken. Je stelt je vraag en noodkreet niet om hem zwart te maken, maar omdat je hulp zoekt om uit de negatieve spiraal te komen. Jij hebt zijn hulp en leiding nodig en hij heeft jouw hulp, liefde en vrouwelijke wijsheid nodig!
Praten met elkaar, maar ook met elkaar praten met God. Bidden jullie met elkaar in jullie huwelijk? (zie Gen. 25:21 voor een Bijbels voorbeeld). God kan als de stille hoorder van deze gebeden wel eens de beste therapeut in jullie huwelijk zijn of worden! Waar liefde woont, gebiedt de Heere Zijn zegen!
Veel sterkte!
J. P. van den Brink
Dit artikel is beantwoord door
J.P. van den Brink
- Geboortedatum:10-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Eindhoven
- Status:Inactief
