Vraag
In veel boeken lees je dat je als ouders samen achter dingen moet staan, zodat kinderen weten waar ze aan toe zijn. Dat dit heel belangrijk is, begrijp ik ook wel. Ook op avonden die ik weleens bezocht kwam dit stokpaardje altijd aan de orde. Mijn man zegt dan dat ik achter hem moet staan (als een blok). Het probleem is vaak dat ik het over heel veel dingen niet eens ben met mijn man. Voorbeelden: Kinderen mogen niet met volle mond praten, maar hij dit doet zelf net zo hard. Hij heeft zijn bord binnen een paar tellen op. Ik erger me hier aan en zeg dan ook vaak dat ik vind dat hij het eerst zelf maar eens moet leren en het goede voorbeeld moet geven. Vervolgens wordt hij kwaad en vindt dat ik niet achter hem staat en zegt dan dat ik het maar zelf moet weten. Ook andere dingen, zoals een film bekijken, vindt hij prima en vertelt dit ook aan de kinderen. Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik wil dit helemaal niet. Zo zijn er nog veel zaken waar ik moeite mee heb. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Praten zal misschien het advies zijn, maar hij heeft zo'n eigen mening dat ik er niet tegen op kan, terwijl mijn gevoel vaak zegt dat dingen niet goed zijn. Maar ik kan dit slecht onder woorden brengen.
Antwoord
Beste mevrouw,
Als ik u goed begrijp is de kern van uw probleem dat u graag samen met uw man één lijn wilt trekken naar uw kinderen toe, maar dat u dat niet voor elkaar kunt krijgen. Daarbij spelen drie dingen een rol: 1. uw man vindt zijn gezag het uitgangspunt en staat weinig open voor uw bijdrage en bijsturing; 2. uw man heeft zijn eigen regels, waar hij zich zelf deels niet aan houdt, of waar u niet mee in kunt stemmen. 3. u vindt het vaak moeilijk om precies onder woorden te brengen wat u vindt en voelt.
Wat ik u zou willen antwoorden, is dat u hiermee iets te berde brengt dat best een probleem is. Geen wonder dat u dat zo beleeft. Ook geen wonder dat u deze rubriek gebruikt om u eens af te reageren. Dit probleem zal wellicht ook niet zomaar opgelost zijn. Maar misschien hebt u wat aan de volgende ideeën.
Het zou inderdaad goed zijn als u samen aan de praat raakt, zoals u zelf al oppert. Maar dan zou ik u aanraden te proberen het anders te doen dan gewoonlijk. Uit wat u schrijft concludeer ik dat u beiden geneigd bent om stellingen in te nemen en vanuit uw eigen visie de ander te bestoken en dan hebt u allebei niet genoeg woorden om de ander te bereiken en te overtuigen en het resultaat is dat u nog verder uit elkaar bent dan toen u begon. Het lijkt me dat het goed zou zijn als u beiden zou proberen om positief te beginnen: wat geloven we samen? Wat willen we samen bereiken voor ons gezin? Wat willen we onze kinderen meegeven voor het leven?
Ik denk dat, al hebt u in sommige opzichten wat verschillende gedachten, u in veel opzichten samen wel overeenstemt. Probeer vanuit die gezamenlijke overeenstemming verder te praten. Jullie gezin, jullie kinderen, en jullie opvoeding zijn toch van jullie samen.
Verder is het voor het gaande houden van het gesprek vaak beter om niet meteen er iets tegenin te brengen als de ander iets zegt, maar een vraag te stellen. Als uw man bijv. iets zegt van: “je moet gewoon achter mij staan” kunt u in plaats van te reageren: “maar jij houdt je zelf niet eens aan je eigen regels” ook zeggen: “wat bedoel je daar nu eigenlijk mee?” of “jij hebt inderdaad de eindverantwoordelijkheid, maar wil je mij dan ook ruimte geven om je daarin te helpen met mijn inbreng?”
Eén ding moet u samen zeker zien te voorkomen, en dat is dat u in het bijzijn van uw kinderen elkaar corrigeert of afvalt. Wacht tot het moment dat u samen bent en probeer dan rustig over dingen te praten.
Tenslotte dit: een christelijk gezin vormen, samen als ouders één lijn trekken, de kinderen samen opvoeden is belangrijk. Maar het kan alleen als Christus hoofd van het gezin, Zaligmaker van ons leven en Koning van ons hart mag zijn. Hopelijk mag u daar met elkaar naar staan. Bidt daarin ook voor elkaar. Wat wij bij elkaar niet vermogen kan Christus genade bij ons bewerken. En dan worden hoekige en wat eigengereide mensen toch zachter en meegaander. Ze staan open voor gesprek en correctie. Ze veranderen zelfs.
Gods zegen toegewenst, voor uzelf en uw gezin.
Ds. A. de Lange, Dordrecht
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het is wel zo dat er voorbeeldgedrag getoond moet worden. Als je niet wilt dat je kinderen roken en drinken moet je natuurlijk zelf ook niet roken of drinken. Kortweg "leading by example". Ik denk toch dat je de relatie om moet turnen van "achter je man staan" naar "naast je man staan". Gelijkwaardigheid in de relatie. Een voorbeeld als film kijken. Het doet er wel toe welke film maar je moet er geen punt van maken als ze een tekenfilm kijken. Probeer echt de hoofdzaken van de bijzaken te scheiden anders ga je echt op alle slakken zout leggen en ga je erzelf onderdoor. Bijvoorbeeld eten aan tafel moet een feest zijn ga daar aan werken en dan kan het voorkomen dat ze met volle mond praten en een boertje laten. Wat geeft dat nou. Over 20 jaar kijken je kinderen dan terug op een gezellig gezin waar gezellig gegeten is. Laat je dus in je relatie niet ondersneeuwen door je man. Geef hem (zonder kinderen erbij) van repliek. Je moet nog jaren verder en dan wel graag gezellig en gelijkwaardig. De sleutel voor je geluk heb je in je eigen hand, gebruik je mond, je hart en je verstand. Succes gsmholland@gmail.com
Probeer op een positieve manier met je man in gesprek te gaan. Verwijten geven verwijdering! Ga samen op de bank zitten of wandelen of... Vraag hem wat hij de kinderen mee wil geven, aan normen en waarden. Vraag hem daarin ook zelf het goede voorbeeld te geven. Vertel hem dat je graag achter hem wilt staan, maar niet tegen je geweten in wilt gaan...
Ga respectvol met je man om, altijd, maar zeker waar de kinderen bij zijn. Jij moet ze, door het goede voorbeeld te geven, leren dat ze respect voor hun vader hebben.
Ondertussen heb jij ook je eigen achtergrond/ervaring/mening/gevoel/gedachten. Die mag je wel uitspreken! Ook je kinderen mogen die weten. Zeg gerust tegen hen: Mamma vindt het niet fijn als die film gaat kijken, wil je een spelletje doen/een vertel-cd aanzetten/mij helpen....enz.? Als ze willen weten, waarom jij dat niet fijn vindt, probeer het dan uit te leggen.
Als je er niet uit komt, kun je misschien iemand om raad vragen. Dat kan iemand zijn die meer levenservaring heeft, die met dezelfde dingen zit, iemand van de kerk of een hulpverlener. Zij kunnen geen pasklare oplossingen aanleveren, maar wel meedenken!
Ik hoop dat jullie samen een weg kunnen vinden, die jullie samen kunnen gaan! Dan zullen jullie allebei misschien wel wat toe moeten geven, maar dat is beter dan ieder een eigen spoor volgen. Jullie kinderen weten dan waar ze aan toe zijn! Als dat niet lukt, probeer dan zo goed mogelijk om te gaan met de meningsverschillen.
Hiervoor hulp vragen is niet zwak, het is juist sterk als je toegeeft dat je er zelf niet uitkomt!
Ik wens je veel wijsheid en gebed toe in de omgang met je man en in de opvoeding van je kinderen!
