Vraag
Ik ben een heel gesloten persoon en vind het moeilijk om iets van mijn gevoelens te laten zien. Maar op ten duur breekt dit je op. Ik kan en durf heel moeilijk mijn gevoelens aan anderen te tonen. Ik sta bekend als een persoon die gezellig en altijd vrolijk is en altijd klaar staat voor een ander. Maar ondertussen loop ik klem omdat ik nergens mijn verhaal eens kwijt kan omdat ik dit niet kan. Hoe ga je hier mee om?
Antwoord
Beste vriend(in),
Je hebt een heel persoonlijke vraag gesteld en het is goed dat je dat gedaan hebt. Je uit, zonder dat je dat direct bedoelt, door je vraag al een stukje van je gevoelens, terwijl de vraag zelf over het uiten van gevoelens gaat. Ik zal proberen een antwoord te geven. Dat is niet zo gemakkelijk, want ik ken je omstandigheden niet. Er komen bij mij een paar vragen boven, zoals: wat bedoel je met “iets van mijn gevoelens laten zien”? Bedoel je godsdienstige gevoelens, laat ik zeggen: verdriet over je zonden, zoeken van of verwondering over Gods genade, of gevoelens tijdens of na een kerkdienst, over de preek, of wat er in de kerk gezongen werd, enz.? Of bedoel je gevoelens voor een persoon, die je niet durft uit te spreken? Of zomaar: gevoelens die er in je hart leven en die je graag met iemand zou willen delen? En ik heb nog een vraag: wat bedoel je met: “op den duur breekt dit (dat je je gevoelens niet durft te laten zien) je op”? Is dat waar? Aan de ene kant kan dat zo zijn. Ik denk bijvoorbeeld aan David in Psalm 32, die zweeg en zijn zonden niet beleed. Hij brult er onder en zijn beenderen verouderen. En wat ontving hij een ruimte toen hij zijn zonden wel beleed, hij juicht het bijna uit: Gij vergaaft de ongerechtigheid van mijn zonde. Maar ik denk dat je dat niet bedoelt.
Er is ook de andere kant: dat het niet opbreekt. Bijvoorbeeld: als iemand een heel stil karakter heeft en gesloten is. Daar is op zichzelf niets mis mee. Ieder mens heeft aan aantal vierkante meters (je begrijpt wat ik daarmee bedoel) waar een ander niet inkomt. Dat kan te maken hebben met iemands karakter, of met het gezin waarin hij of zij is grootgebracht: iemand heeft bijvoorbeeld ouders die heel open of juist heel gesloten zijn. Ik moet daarbij vaak aan de discipelen denken. Van sommige discipelen weten we veel, zij waren erg open (denk aan Petrus; hij had zijn hart op de tong), anderen waren, althans, dat beeld krijgen we van hen, veel zwijgzamer, bijvoorbeeld Johannes. Maar ook hij had Jezus zeer lief. Ook jij hebt een aantal vierkante meters die helemaal van jezelf zijn. Alleen: je zou ze kleiner willen maken. Begrijp ik je zo goed?
Voordat ik daar nu wat op zeg, heb ik eerst nog iets anders. Is het helemaal waar dat je je gevoelens zo moeilijk laat zien? Je schrijft dat je bekend staat als iemand die gezellig en altijd vrolijk is en altijd klaar staat voor een ander. Dat is ook iets van je gevoelens. Sommige mensen uiten hun gevoelens in woorden, anderen in tranen, bij anderen zie je aan hun ogen (blij, dof, twinkelend) hoe hun gevoelens zijn, weer anderen (jij!) door blij en opgewekt te zijn en klaar te staan voor anderen. Als ik die paar woorden van je lees denk ik: je bent een gezellig iemand (en gezellige mensen zijn dikwijls open) en als ik je nodig zou hebben zou je bereid zijn om mij te helpen. Zo schat ik je in. Misschien ben je ook wel eens minder gezellig en blij, want zo gaat het met ieder mens van tijd tot tijd. Maar waarschijnlijk is dat dan ook aan je te merken. Zo laat je toch (iets van) je gevoelens zien. Toch blijf je met je vragen zitten. Want je bedoelt dat je je gevoelens met iemand door woorden zou willen delen, dat je van hart tot hart met iemand over je gevoelens zou kunnen spreken. Ja toch? Ik zeg daar vier dingen op:
1. Je mag er om bidden. Dat klinkt misschien goedkoop, maar zo bedoel ik het niet. Waarom zou je niet in je gebed tot de Heere zeggen: Heere, ik zou zo graag met Truus of Johan van hart tot hart willen praten, ik zou zo graag mijn gevoelens willen uiten, vooral datgene waar ik mee zit, wilt u me daarbij helpen. En, onthoud dat, dan geeft de Heere de verhoring niet altijd in één keer, maar meestal van lieverlee. Er komt een begin van openheid en vertrouwen tegenover anderen en dat groeit. Bedenk daar wel bij dat je je diepste gevoelens niet aan iedereen kunt of moet uiten. Daarom noemde ik twee namen (Truus en Johan; het mogen natuurlijk ook anderen zijn). In echt je ‘eigen’ vierkante meters moet niet iedereen komen; die houdt je voor degenen die heel dicht bij je (willen) staan en je gevoelens (en die van henzelf) met je willen delen.
2. Je zou er met een goede vriend(in), laten we zeggen met Truus of Johan, over kunnen beginnen. Bijvoorbeeld door op een goed moment heel eenvoudig te vragen: Vind jij het ook zo moeilijk om je gevoelens tegenover iemand te uiten (of met iemand te delen)? Of: Weet je wat ik vaak zo moeilijk vind? Om mijn gevoelens te uiten; en dat ik zou best wel willen. Ik denk dat het antwoord van die goede vriend(in) zal zijn: Hoe bedoel je dat? Of: Welke gevoelens? Of: Dat heb ik ook. Of iets dergelijks. In ieder geval maak je een beginnetje en je merkt wel hoe je verder komt. Misschien dat die vriend(in) het juist erg fijn vindt dat je zoiets vraagt, want hij of zij is ook iemand die gevoelens heeft en die niet altijd kan uiten.
3. Nauw daarbij aangesloten zou je aan je vriend(in) kunnen schrijven. Bijvoorbeeld als hij of zij, naar aanleiding van bovengenoemde vraag, zou zeggen: schrijf me maar. Of je zou kunnen vragen: mag ik eens proberen te schrijven. Schrijven heeft het nadeel dat de ander bepaalde dingen letterlijk zwart op wit krijgt. Maar het heeft het voordeel dat je van je af kunt schrijven wat je op je hart hebt na daar eerst over nagedacht te hebben. Er zijn wel jongeren die elkaar in de verkeringstijd, terwijl ze elkaar dikwijls zien, schrijven, omdat ze niet alles precies met woorden kunnen zeggen. Ik vind dat altijd heel mooi. Het betekent dat ze dingen met elkaar willen delen die ze niet zo makkelijk in een gesprek onder woorden kunnen brengen.
4. Wat ook erg kan helpen is een kring of vereniging. Daar kunnen soms heel goede gesprekken ontstaan. Ik heb wel meegemaakt dat iemand zei: laat ieder om beurten eens zeggen wat hij of zij van dit of dat denkt. Vooral als dat over iets ging dat met de heel persoonlijke gevoelens in iemands hart te maken heeft... Zo maakte ik niet lang geleden mee dat belijdeniscatechisanten om beurten heel persoonlijk zeiden waarom ze belijdenis gingen doen en wat dat voor hen betekent. Ze legden een stukje van hun hart bloot. En als de een het doet, doet de ander die vaak erg zwijgzaam is het ook.
Het zijn maar een paar gedachten. Maar het is om je op weg te helpen. Ik hoop in ieder geval dat ik je wat geholpen heb. Als ik je niet goed begrepen heb of je wilt er nog eens op doorvragen, mail gerust terug via het web. Van harte sterkte en de zegen van onze God toegewenst.
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
