Knagend schuldgevoel

Ik heb bijna een jaar geleden seks gehad met iemand die een relatie had. Ik was single. Ik dacht bijna niet meer aan God en godsdienst en het boeide me niet meer. Die jongen was voor mij de derde waar ik seks mee had, ik heb met de eerste twee geen relatie gehad. Met de laatste jongen kwamen er gevoelens naar boven. Hij verbrak zijn relatie (die al heel lang niet lekker meer liep) en drie maanden later heb ik met hem een relatie gekregen.

Hij was niet christelijk en was nooit naar de kerk geweest. Hij was echter wel geïnteresseerd en vroeg er regelmatig naar. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik wilde stoppen met de seks en het slechte leven. Dat vertelde ik hem en hij ging akkoord. Hij is met mij meegegaan naar de kerk en gaat nu iedere zondag twee keer mee. Door hem ben ik weer naar God gaan zoeken en nu wil ik God weer dienen.

We hebben nu al heel lang geen seks meer gehad en bidden en lezen samen in de Bijbel. Zijn geloof is oprecht en hij wil steeds meer weten en leren. Ik hou van hem en hij van mij. Hij heeft me geholpen te stoppen met drugs (ik rookte vaak joints) en heeft me weer dichter bij God gebracht. Toch knaagt de vraag aan mij of deze relatie wel goed is. Door mij is hij vreemdgegaan en zelf ben ik ook schuldig aan de daad. Ik geloof dat God mij wil vergeven en dat Hij ons wilt helpen. Toch speelt zo vaak de vraag door mijn hoofd of deze relatie wel geoorloofd is?

En moeten we het aan zijn ex vertellen? Niemand weet er iets van. Hij heeft met zijn ex twee jaar samengewoond, niet getrouwd. Maar trouw ik dan straks niet met een “verlatene”? Want die de verlatene trouwt pleegt ook overspel, staat in de Bijbel.

Beste vraagsteller,

Eigenlijk wordt jouw verhaal steeds mooier als ik je brief doorlees. Hier past dánkbaarheid bij! En dan ineens lees ik over een knagend schuldgevoel en twijfel of deze relatie wel ‘geoorloofd is’. Tja, ik weet niet naar welke kerk jij gaat, jullie gaan. Wat ik wel weet is dat God een vergevend God is wanneer je je zonden aan Hem belijdt en vergeving vraagt, berouw toont en je leven betert.
  
En dat làs ik toch? Waarom dan in het verleden blijven hangen? Nu ga ík niet over vergeving, maar je schrijft zelf dat je gelooft dat God je wil vergeven. En dat Hij je wil helpen. Gelóóf het dan! Vertróuw op Hem, die vergeven wíl. Blijf dáár dan om vragen en kijk niet steeds achterom, want dan maak je het voor jezelf en voor jullie beiden steeds opnieuw weer moeilijker dan Gód van je vraagt. Lees het verhaal van de Samaritaanse vrouw (Johannes 4:1-30) en de overspelige vrouw (Johannes 8:3-11). 

Nogmaals, ik weet niet aan welke kerk (welke ‘regels’) ik moet denken, maar wellicht is een gesprek met de dominee en/of ouderling een goede stap. Dan loop je ook niet met een geheim rond waar niemand vanaf weet, zoals je eveneens schreef. 

Wat voor mij een vraag is: ken jij zijn ex? Wat zou de reden kunnen zijn om aan háár te vertellen als jullie mogelijk trouwplannen gaan maken? Wat zou je haar überhaupt willen zeggen? Met haar is het toch over en uit? Sluit het verleden af! Ga samen verder, mét God. Want dàt is toch wat je wilt, wat jullie willen?

Ik wens jullie het allerbeste toe,
Marijke Rots