Elke avond schuldgevoel

Is het normaal dat ik me elke dag/avond schuldig voel tegenover God? Haast elke avond ga ik met een schuldgevoel naar bed. Natuurlijk belijd ik mijn zonden altijd zo snel mogelijk, zodra ik het me besef, maar toch is de avond voor mij ook een soort bezinnings-/terugblik moment, dat is zo gegroeid. En telkens besef ik dan weer zó mijn tekortkomingen en zonden. In alles tekort... En het besef dat ik God ermee pijn doe. Het maakt me zo verdrietig, teleurgesteld in mezelf en kan me zo machteloos laten voelen. Ik walg dan van mezelf dat ik Hem tekort doe en kan dan niets anders dan ermee schuilen bij Hem.

Ik mag weten dat ik een kind van God ben, mag weten dat Hij me vergeeft, weet me ook veilig bij Hem. Maar elke avond inslapen met een schuldgevoel, is dat echt hoe God wil dat ik hier op aarde leef als christen? Het is een enorme genade toch telkens weer met een ‘schone lei’ te mogen beginnen bij God? Iets waar ik telkens zo dankbaar voor ben. Maar elke keer dat schuldgevoel is moeilijk en ik vraag me soms af of het wel goed en gezond is.

Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan, het lijkt alsof mensen om me heen zich helemaal niet zo schuldig weten/voelen en het gek of zielig vinden als iemand dat wel weet/voelt, een beetje alsof het slecht is wat zo snel mogelijk moet worden weggepoetst zodat je je weer goed voelt. Door hoe mensen in mijn omgeving hier mee omgaan/dit ervaren voelt het bijna als verkeerd hoe ik het beleef. Hierdoor ben ik aan mezelf gaan twijfelen of het allemaal wel gezond is en Gods wil is...   Of ik wel op de goede weg zit. En zo nee, hoe dan verder?

Beste vragenstel(l/st)er,

Een waar christen is een droevig en een verblijd mens. Hij is bedroefd als hij naar zichzelf kijkt, want hij kan bij zichzelf niets goeds vinden. Hij is verblijd als hij naar Christus kijkt, want in Hem is volkomen verzoening van al onze zonden te vinden te verkrijgen. Daarom moet hij Christus hebben en kan Hij geen dag zonder Hem. Buiten Jezus is geen leven maar een eeuwig zielsverderf. Daarom is het leven hem Christus.

Gezond geestelijk leven kenmerkt zich door deze beide zaken. Je merkt dat bijvoorbeeld ook op in Rom. 7:24-25. Daar horen we Paulus over zichzelf zeggen (de blik naar binnen): ik ellendig mens... Maar we horen hem ziende op Christus zeggen (de blik naar buiten): Ik dank God door Jezus Christus... Deze zaak moet je nooit vergeten. Het is genade, niet alleen als wij ware christenen mogen worden, maar ook als wij gezonde en evenwichtige christenen worden. 

Nu heeft elk mens zijn eigen karakter en gesteldheid. De één is de ander niet. Dat zien we ook in de kring van de discipelen. Petrus was een andere persoonlijkheid dan Thomas. De laatste was bepaald zwaarmoediger dan de eerste. Dat geldt ook wel in het gewone leven. Voor de één is het glas half vol. Voor de ander half leeg. Nu, God gaat Zijn weg ook door de karakters en persoonlijkheden heen. Mogelijk is dit ook een aspect dat bij jou meespeelt. 

Het is waar dat velen met de kennis der ellende en het gevoel van zonde niets op hebben. Het is ook niet aangenaam. Maar het is een noodzakelijke les om te leren (en te blijven leren) dat zij niet alleen zondaren maar ook schuldenaren en doemwaardigen zijn voor God. Maar het is ook nodig om blijvend te leren dat het bloed van Jezus Christus, Gods Zoon, reinigt van alle zonden. Dan is er te midden van de ellende toch ook troost. En blijdschap. Dan mag je weten dat je het eigendom van Christus bent die met Zijn dierbaar bloed voor al je zonden volkomen betaald heeft (Zondag 1).

Daarom: lees het Woord van God, vouw je handen en buig je knieën, en smeek de Heere om de werking en doorwerking van Zijn Geest, opdat je deze dingen leren mag. En vergeet niet: Wie Hem nederig valt te voet zal van Hem Zijn wegen leren (Ps. 25). Dat gun ik je van harte.

Je ds. A. Kot

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Kot

• Geboortedatum:
  25-12-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Huizen
• Status:
  Actief

79 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven