De waarde van huisvrouw

Ik heb een vraag, of misschien wel meerdere vragen. Namelijk hoe moet ik omgaan met mensen die de waarde van huisvrouw niet in zien? En hoe moet ik omgaan met mensen die geloof in God afkeuren?

Het zit namelijk zo. Ik ben een kind van een Rooms-Katholieke vader en een Gereformeerde moeder. Ik ben gedoopt als Rooms-Katholiek omdat mijn vader dat wilde en heb ook alle andere formaliteiten hiervan gedaan (communie en vormsel). Deze heb ik volbracht omdat mijn familie dat wilde, omdat het hoort. Echter werd er thuis niks met geloof gedaan en mijn vader is een echte voorstander van bijvoorbeeld de evolutietheorie en verklaart mensen die in het scheppingsverhaal geloven nog net niet voor gek. Mijn beiden ouders hebben mijn hele leven veel gewerkt en mijn opa en oma pasten dan op mij en mijn broertje.

Mijn grootouders van mijn moeders kant waren Gereformeerd en ik ervaarde hier veel rust. Ik genoot ervan om met mijn opa in de natuur te zijn, om met mijn oma boodschappen te doen en mooie bloemen uit te zoeken voor in de kerk (mijn oma had deze taak in haar kerk). Ik weet nog dat ik eens in haar kerk ben geweest als kind, naar de zondagsschool, omdat een vriendinnetje van me ook bij deze kerk zat en daar zo enthousiast over was. En ondanks dat ik katholiek was, mocht ik mee, ik mocht meedoen in een toneelstukje en ik had een fijne dag.

Maar mijn ouders willen me al heel mijn leven een bepaalde richting insturen, namelijk dat als hoogopgeleide werkende vrouw. Toen ik op mijn 15de niet wist wat ik wilde worden, haalde mijn vader me over dat ik een verpleegkundige zou worden. Want ik was slim en zorgzaam volgens hem. Gevolg: ik heb 4,5 jaar een opleiding gedaan die eigenlijk niet bij me bleek te passen, maar omdat ik niet wist wat ik anders wilde en mijn ouders niet teleur wilde stellen bleef ik doorzetten. In mijn examenjaar liep ik helemaal vast, mijn stage ging slecht en ik was helemaal op. Ik besloot dat het genoeg was en hakte de knoop door. Ik stopte met de opleiding. Gelukkig had ik een vriend in deze periode die me erg steunde. Want van het thuisfront was er weinig steun en vooral veel boosheid en teleurstelling.

Ik ging vervolgens diep nadenken over wat ik nu echt wilde met mijn leven. Maar kwam niet op een antwoord, enkel op gelukkig zijn. Toen ineens kreeg ik het gevoel dat ik moest gaan bidden, iets wat ik nog nooit in mijn leven had gedaan. Ik besloot te bidden tot God om Hem te vragen mij te helpen bij mijn zoektocht. En zo bleef ik bidden, tot ik op een dag een hele sterke drang kreeg om een Bijbel aan te schaffen en te lezen. Toen ik dat aan mijn moeder vertelde reageerde ze een beetje lacherig en mijn vader durfde ik het niet eens te vertellen. Maar ik besloot toch de Bijbel aan te schaffen en koos voor de Vrouwenbijbel, deze sprak me erg aan, omdat deze ingaat op de Bijbelse vrouwen en hoe de ‘moderne’ vrouw hier van kan leren en hoe zij in gelijksoortige situaties zou kunnen reageren. Het is een Bijbel die aanzet tot nadenken. Deze Bijbel bevat de gehele Herziene Statenvertaling en is dus eigenlijk voor Protestantse mensen. Maar de Katholieke Bijbel sprak gewoon niet tot mij, het voelde ontoegankelijk en ook het idee dat er teksten aan toegevoegd waren die er niet in hoorden sprak me tegen.

Toen ik in de vrouwenbijbel begon te lezen, voelde ik zo veel rust over me heen komen. En ik begon ook ineens in te zien wat ik zelf nou echt belangrijk vind. En dat is zorgen voor mijn man en gezin, ik wil ze een liefdevolle basis geven met stabiliteit. Ik was zo blij dat ik dit inzicht kreeg en het leek me zo mooi om later onze kinderen te zien opgroeien. Het deed me terugdenken aan de fijne tijd bij mijn grootouders, dat ik ook zo'n fijne basis wil bieden aan mijn kinderen en aan mijn vriend (dan man).

En ook mijn hobby’s vielen op hun plaats, koken, haken en kleding maken. Ook schoonmaken en zorgen voor anderen vind ik leuk, ik ben al sinds mijn 15de hulp in huishouding bij hulpbehoevende mensen (als bijbaantje). Toen ik dit aan mijn ouders vertelde, reageerden ze fel, vooral mijn vader (en mijn moeder steunt hem). Mijn vader zei letterlijk:  “Je gaat toch niet zo’n snolletje zijn wat alleen maar thuiszit, schoonmaakt en luiers verschoont?” Ik raakte hier erg van streek door en kreeg gelukkig steun van mijn vriend. Mijn vriend vind het helemaal niet erg als ik huisvrouw zou zijn later, zijn moeder is dat ook altijd geweest en heeft hem een fijne en stabiele jeugd bezorgd. Ook is het waar mijn vriend woont normaler dat vrouwen voor hun gezin kiezen i.p.v geld en materialisme, mijn vriend woont namelijk in een Gereformeerde plaats in Zuid-Holland. Zijn familie was vanaf vroeger uit Gereformeerd, maar zijn ouders en hij zijn niet gedoopt.

Mijn vriend en ik zijn beiden 23 en al bijna vijf jaar samen en willen ons graag verloven en ook samenwonen. Alleen kan dat samenwonen nog niet omdat we beiden nog 1,5 jaar naar school moeten, hij in Zuid-Holland en ik in Noord-Brabant. Als ik eerlijk ben zou ik het liefste later zijn zoals mijn oma, steun hebben bij een kerk, een liefdevolle relatie hebben met mijn man en er zijn voor onze kinderen. Ik weet alleen niet hoe ik dat doe en hoe ik moet omgaan met mijn ouders over deze zaken, ook omdat ik minstens nog 1,5 jaar thuis woon en geen ruzie wil. Mijn grootouders kan ik het niet meer vragen, mijn opa is jong overleden en mijn oma is helaas dement. Ik hoop dat u mij een soort van antwoord(en) kunt geven.

Beste vraagstelster, 

Mooi om deze vraag van je te krijgen en daar samen mee aan de slag te gaan. Maar verwacht geen compleet antwoord van me want het is wel zeer complex. 

Hoe om te gaan met mensen die het “vrouw en moeder-zijn” minderwaardig vinden? Je kunt ze maar het best laten praten en zelf je eigen weg gaan. Je eigen gedachten gewoon volgen. Als een vrouw gewoon moeder wil zijn voor haar kinderen en vrouw voor haar man; als zij een stabiel huisgezin wil opbouwen, waar man en kinderen zich thuis voelen, is dat een heilige keus en mag zij haar hart volgen. Je volgt daarmee de lijn van de Bijbel. Laat je niet ontmoedigen door allerlei mooie verhalen en dringende, maar vaak wel heel dwingende redenen.
 
Je bent als kind gedoopt en hebt ook je communie gedaan en het vormsel gekregen in de Rooms-Katholieke Kerk. Beste vraagstelster, bij de doop gaat het niet in de eerste plaats om welke kerk, maar het gaat om het feit dat in de doop God tegen jou sprak!  Zich aan jou wilde verbinden. God de Vader zei: “Ik wil de Vader van dit kind zijn”. God de Zoon zei: “Ik wil de Verlosser, de Zaligmaker van je zijn.” God de Heilige Geest zei: “Ik wil in het hart van dit kind werken.” Dat je vader dit wilde, was omdat God de Heere dit wilde! Hij wilde dat je Zijn teken meedroeg in je leven. Dat is niet het teken van de kerk, maar van God Zelf. Hij leidt ons leven. 
 
Heel jammer dat je vader mensen die het scheppingsverhaal geloven, niet voor vol aan ziet. Dat is wel een brug te ver. Als iemand er vragen over heeft, dat kan ik begrijpen, maar dit standpunt gaat te ver.

Begrijp ik goed dat jullie thuis nooit in de Bijbel lazen of lezen? Ondanks dat je moeder uit een Gereformeerde Kerk kwam. Jammer want op die manier doe je automatisch al veel Bijbelkennis op.
 
Wat mooi dat je bij je opa en oma iets proefde van het christelijke leven. De rust, de aandacht die je thuis miste. Heerlijk dat dit een blijvende herinnering is aan je grootouders. In alle eenvoud hebben ze je iets blijvends mee gegeven voor heel je leven. Dat ontroert me en ook hier leidde de Heere je leven. Je moet heel zuinig zijn op deze herinneringen. 

Je ouders koesterden hoge verwachtingen van je. Dat mag gerust, je hoopt allemaal dat je kinderen “goed terecht komen.” Jij kon helaas hun hoop niet in vervulling doen gaan. Jammer voor hen, maar het gaat om jouw leven. Hun keuze en hun gedachte was niet jou keuze. Al je doorzetten en proberen te voldoen mocht niet baten. Jouw hart ligt bij het zorgen en verzorgen van mensen. Heerlijk toch? Wees er blij mee. Zo geeft de Heere God ieder zijn gaven en talenten. Besteed ze ook zo. Laat je niets opdringen. Als kind deed je wat je vader van je wilde. Je wilde ze niet teleurstellen, maar dat kan geen mens volhouden. Zeker niet als je een zelfstandig leven wilt opbouwen. Dat mag dan ook niet. Je werkt aan jouw leven, opziende tot God om Zijn hulp.

Wel bijzonder dat de Heere je op de weg naar Hem leidde. Hij was het, die je in je hart gaf om met al je zorgen en vragen naar Hem toe te gaan, Hem te vragen je te helpen. En Hij hielp je, al had je er misschien zelf niet eens  erg in. Je kocht een Bijbel en ging lezen. Het sprak en spreekt je aan, het doet wat met je. Al lezend ervoer je Zijn vrede en rust. Jij weet nu wat het is om rust te vinden in Gods Woord! Daar alleen is de werkelijke, de echte rust te vinden; bij de Heere, in Zijn Woord. Nergens anders. Zoek de Heere in Zijn Woord en leef!   

Verdrietig  is het dat er geen begrip van je ouders naar jou toe is. Maar dat is vaak zo in het leven. Wees er niet door ontmoedigd, maar richt je oog op Jezus, Die het gezegd heeft: Kom met al je zorgen en verdrietigheden naar Mij toe, Ik zal helpen, raad geven, de weg wijzen”.

Wat een prachtige besturing van de Heere dat je een vriend hebt gekregen die je begrijpt en uit een Gereformeerd gezin komt. Dat zij helaas zijn afgehaakt begrijp ik wel, dat is een heel veel voorkomend iets. Ga samen Bijbel lezen en bidden. En ga zo al zoekend samen op weg. Dan zal de Heere je ook eens de kerk aanwijzen waar je je samen thuis voelt  en waar je broeders en zusters zult ontmoeten die je in liefde begroeten.

In het samen de Heere zoeken en Zijn wil te doen, zullen jullie zegen ervaren. Ik wens je van harte die zegen toe en hoop dat jullie, als jullie getrouwd zijn, tot een gemeente mogen behoren die in de prediking en in het met elkaar omgaan, jullie tot steun zal zijn. Je gaat natuurlijk niet als partners samen leven, maar je volgt de weg van de Bijbel: in het huwelijk verbonden “tot de dood ons scheidt”. Dat geeft een diepere intentie aan je leven. De Heere wil dat ook zegenen.

Wat het omgaan met je ouders betreft... nee, maak geen ruzie, maar weet wel dat je een meerderjarige jonge vrouw bent, die zelf verantwoordelijk moet zijn in de beslissingen die genomen moeten worden. En die haar eigen weg moet en mag gaan. De Heere Jezus heeft gezegd: “Wie vader of moeder lief heeft boven Mij, die is Mij niet waardig.” Ga biddend je weg en nog een keer: “Bestudeer God Woord”.

Mocht je meer vragen hebben of krijgen, je kunt me altijd mailen. Mijn emailadres is bekend bij Refoweb. Ik wens je in alles de zegen van de Heere toe, ook voor je vriend. 

Hartelijke groet, 
Nellie van Dooijeweert-van der Slikke

Dit artikel is beantwoord door

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke

• Geboortedatum:
  25-04-1942
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

109 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven