Opzetheling

Iemand wilde wat aan mij verkopen. We gingen wat onderhandelen en toen vroeg ik: “Waar heb u het vandaan”? Hij antwoordde dat het gestolen was. Is het een zonde om het dan over te kopen? En als ik het koop en als het echt is gestolen, en ik zie bijvoorbeeld een oproep dat de eigenaar kwijt is, dan breng ik het terug. Wat vind u er van? Ga je dan mee in de zonde?

Merkwaardige vraag. “Hoogst merkwaardig”, zou de heer Ollie B. Bommel op dit moment zelfs gezegd kunnen hebben!

Wanneer de vraagsteller willens en wetens iets koopt van een heler-zo heet namelijk een dief, die gestolen waren niet thuis opbergt voor eigen genot, maar deze aan de man (vrouw, mens, etc.) brengt om zichzelf ermee te verrijken; de verkoper heeft namelijk vóór de overdracht al aangegeven dat de spullen uit diefstal afkomstig zijn!- dan wordt de koper op het moment van overdracht MEDE(!) schuldig aan de misdaad van diefstal. Er is hier sprake van opzetheling (zie ook de website van de politie). Prijskaartje: gevangenisstraf (max. vier jaar of een hoge geldboete)!

De intentie om het gestolene eerst van een dief te kopen en later aan de rechtmatige eigenaar terug te willen geven (mits de gedupeerde er zelf om vraagt...?) lijkt wel altruïstisch, maar zoals de Britten het bij tijden treffend kunnen uitdrukken, zouden ze zeggen: “I don’t buy it”. (En dat is -overgezet zijnde- binnen deze context bepaald niet het advies om iets niet te kopen). 

De enige juist weg in deze lijkt mij om deze verkoper (dief) ervan te overtuigen zichzelf aan te geven bij de politie voor zowel diefstal als heling. Zo niet, dan is de vraagsteller zélf verantwoordelijk dit te doen. Dat is zijn/haar juridische verantwoordelijkheid. (Even afgezien van de situatie wanneer het een naast familielid betreft -zoon of dochter?- die mijns inziens veeleer een ‘pedagogisch moment annex vermaning’ behoeft dan directe aangifte bij de politie, al meen ik dat deze variant bij de vraagsteller niet van toepassing is, toch?) 

Naast de juridische heeft de vraagsteller ook een ethische verantwoordelijkheid tegenover een dief (en zichzelf!), namelijk om hem/haar volgens het hoofdgebod der liefde (je naaste liefhebben als jezelf) hem of haar voor verdere afdwaling te behoeden. Door iets te kopen van een dief (nog helemaal los van het argument van intentie wat je er zélf mee gaat doen!) ben je nog altijd bezig om hem/haar te stimuleren op zijn/haar dwaalweg van diefstal door te gaan in het kader van: “Diefstal loont.” Misschien is de laatste dwaling wel erger dan de eerste...

Ik raad de vraagsteller dan ook aan om eens nauwkeurig(er) de wetgeving op diefstal in het Oude Testament te bestuderen, met name zoals opgetekend in Leviticus, Numeri en Deuteronomium, en daarbij vooral de juridische en ethische implicaties ervan tot zich te nemen. Met daarbij bovengenoemde hyperlink.

PS: Dat iemand “sowieso und ohnehin” iets wil verkopen met de melding dat hij/zij het zelf gestolen heeft (goede marketing!), komt op mij, zacht uitgedrukt, nogal ‘fragwürdig’, haast onwerkelijk over. Echter geeft de vraag(steller) té weinig achtergrondinformatie om dit te kunnen beoordelen.

Ds. M. F. van Binnendijk,
Stadskanaal

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.F. van Binnendijk

• Geboortedatum:
  30-11-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Stadskanaal
• Status:
  Actief

170 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven