Vraag
Ik heb het gevoel dat ik het toppunt van falen ben. Ik zit in het laatste jaar van mijn opleiding (leerkracht), maar de eindstage gaat enorm slecht en ik heb de eerste onvoldoendes ook al binnen. Telkens ga ik met tegenzin het weekend uit, maar ook in het weekend sta ik vol spanning. Ik kan er echt niet van genieten en zou niet weten hoe ik dit vol moet houden tot de zomervakantie. Maar, ik wil het wel afmaken, dan heb ik in ieder geval nog wat.
Verder heb ik het idee dat ik mezelf gewoon niet onder controle heb, ook deels door dit gedoe. Ik kan mijn mobiel als het ware niet onder controle houden, ik heb nergens plezier in en krijg nergens energie van. Contact met vrienden heb ik nauwelijks. Ik weet wel mensen bij wie ik me aan zou kunnen sluiten, maar ik heb bijvoorbeeld niet het geld om elke week uit eten of naar een concert te gaan, terwijl dat daar vrij gebruikelijk is. Door dit alles word ik alleen maar stiller en rustiger en daarmee merk ik dat ik een enorme binnenvetter word, wat ik nooit was. Wat moet ik hiermee?
Ik ben echt even de weg kwijt!! Ook op het gebied van het geloof. Zondagavond kan ik bij het zingen in de kerk een brok in mijn keel krijgen van de psalmkeuze, wat moed kan geven voor de maandag, maar verder heb ik het idee dat ik zo ver van God af sta...
Een 20-jarige studente.
Antwoord
Beste studente,
Bij je vraag moest ik denken aan het lied: “Als het leven soms pijn doet en de storm gaat te keer, in een tijd van moeite en verdriet...” Daar kun jij op dit moment wel van spreken. Daarom wil ik beginnen om je vraag te beantwoorden met een persoonlijke noot; ik heb in een zelfde soort situatie gezeten. Daarom hoop ik dat ik je kan helpen.
Ook ik heb moeten ervaren dat ik lesgaf op een school waarbij het in het eerste jaar helemaal niet ging. Ik had zelfs mijn ontslagbrief al binnen. Wat een gevoelens van teleurstelling, je zelf minder waard voelen en moedeloosheid komen daarbij kijken. En dat proef ik precies ook in jou vraag. En toch, was er een weg. De Heere God gaf een weg en Hij heeft dit op een wonderlijke manier waar gemaakt. In het volgende jaar veranderde er enorm veel, had ik geleerd van mijn fouten en heb jarenlang én met heel veel vreugde lesgegeven. Daarom deel ik deze ervaring om je te bemoedigen. Al is natuurlijk geen situatie hetzelfde en geen mens gelijk.
Om je vraag te beantwoorden zou ik je eerst een paar praktische adviezen willen geven naar aanleiding van wat je schrijft. Je schrijft namelijk dat je de eerste onvoldoendes al binnen hebt en je stage niet lukt. Toch ben je al in het laatste jaar. Dan moet je eerlijk aan jezelf de vraag stellen: Hoe ben ik zover gekomen? Hoe is je stagebeleider van jouw opleiding met je omgegaan? Hij of zij, heeft toch al verschillende gesprekken met je gevoerd? Wat is zijn of haar advies? Destijds heb ik daar heel veel steun aan gehad. Zij bleef er in geloven. Daarom geloof ik dat deze persoon voor jou verschil kan maken.
Vervolgens adviseer ik je om zo open mogelijk te zijn over jouw spanning en gevoelens. Want het is heel simpel, als je zo gespannen blijft kun je gewoon niet (goed) functioneren. Neem de tijd om die spanning weg te nemen. Daarom zou ik je willen adviseren om niet gelijk met de opleiding te stoppen. Maar geef jezelf de rust en de ruimte om hier mee om te gaan. Je bent nog jong genoeg, en je bent écht de enige niet met soortgelijke spanning!
Je laat duidelijk zien wat die spanning met je doet. Voortdurend naar je mobiel grijpen en geen vrienden bezoek. Dat is vluchtgedrag. En ik kan het mis hebben, maar eigenlijk durf je de confrontatie niet aan omdat je voelt dat je gefaald hebt. En dat is niet waar. Het is al een grote prestatie dat je op je 20e levensjaar hier gekomen bent! Probeer je zelf ook zo te zien!
En vervolgens, heel herkenbaar schrijf je dat je de weg kwijt bent. En misschien wel heel zachtjes, dat je God kwijt bent... Of weer met dat lied: “Alsof de zon niet meer opkomt en het altijd donker blijft en de ochtend het daglicht nooit meer ziet. Juist op die momenten, als het echt niet meer gaat, laat me merken laat me voelen, dat U werkelijk bestaat. Dat Uw armen om mij heen zijn en Uw liefde mij omgeeft. Dat ik zal zien als ik terugkijk, dat U mij gedragen heeft.”
Het is soms een schreeuw uit de diepte. Omdat je Gods weg niet begrijpt. En vaak daarom blijft je Bijbeltje dicht. Ik zou zeggen, spreek het met jezelf, ja spreek het met de Heere af. Zoek elke dag de stilte en lees een gedeelte, bijvoorbeeld uit de psalmen. Ook daar lees je van aanvechting en moeite en zorg. Wat een zegen om dan te mogen ervaren, in de rust en de stilte dat er een God is die hoort. Dan zing je (zachtjes) mee met psalm 130:
Uit diepten van ellenden
Roep ik, met mond en hart,
Tot U, die heil kunt zenden;
O HEER, aanschouw mijn smart;
Wil naar mijn smeekstem horen;
Merk op mijn jammerklacht;
Verleen mij gunstig' oren,
Daar 'k in mijn druk versmacht.
Maar door de diepte heen mag je leren:
Hoopt op den HEER, gij vromen;
Is Israël in nood,
Er zal verlossing komen;
Zijn goedheid is zeer groot.
Hij maakt, op hun gebeden,
Gans Israël eens vrij
Van ongerechtigheden;
Zo doe Hij ook aan mij.
Ik wens je veel sterkte en Gods wijsheid toe!
Prop. C. Budding
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C. Budding
- Geboortedatum:20-04-1973
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Goudswaard
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik herken mij in jou, wat je schrijft klinkt bekend. Ik ben zelf 25 jaar en zit nu ongeveer een jaar ziek thuis na een burnout. Eerst probeerde ik 200% te geven om toch nog te proberen te bereiken wat ik kon. Ik ging in het weekend zoveel mogelijk op energiebesparingsmodus, maakte minder contact met vrienden. Totdat ik uitviel en nu dus een lange tijd uitgeput thuis zit. Op dit moment ben ik nog niet werkzaam, hoewel de klachten langzaam af beginnen te nemen. Ook ik heb me terug getrokken, ik begon de controle te verliezen.
In de periode van uitgeput, burn-out zijn, heb ik geleerd waarom Hij mij geen kracht gaf. Omdat ik die kracht niet nodig had, en verspilde aan 'goed zijn' en proberen altijd alles voor elkaar te hebben. Ik leerde wat het betekent dat mijn lichaam een tempel van de Heilige Geest is. Ik verwaarloosde het lichaam, en merkte dat Zijn Geest verder van mij vandaan was.
Wat mij veel heeft geholpen, is het vragen om hulp. Naar een dokter gaan. Leren dat mijn gezondheid belangrijker is dan mijn werk (of studie), omdat ook je geloofsleven een deuk kan krijgen als je ziek bent. Niet voor niets roept God op om hem te zoeken als je jong (en dus energiek) bent.
Weet daarnaast dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn, maar wel altijd (!) medewerken ten goede, voor zij die Hem liefhebben. Doe dat dan ook vooral: vertrouw op Hem, en probeer hem ontspannen te volgen. Hij is sterk en zál rust geven. En ja: dit leven is soms hard en moeilijk. Maar met hem is alles te dragen.
p.s. en ik kan je absoluut aanraden om ook hulp te zoeken. Een (student)psycholoog zou jou al veel kunnen helpen met het leren ontdekken waar je nu op vast loopt. Je hebt de eerste drie jaar blijkbaar goed afgerond (zonder onvoldoendes?), dat zou zomaar kunnen betekenen dat je prima op je plek zit. Dat wat jou nu veel spanning geeft, zou veel meer oorzaken kunnen hebben, bijvoorbeeld angst om controle te verliezen of alles altijd perfect willen doen.
In ieder geval wens ik je Gods zegen en zal ik voor je bidden of onze Vader én HEERE zal helpen met het vinden van een oplossing.
Zie je wat ik schrijf? "Beste 20-jarige Studente!", da's wat anders dan "Falende 20-jarige Studente!" zoals jij jezelf ziet! Ja, ik en dat gevoel, dat ik er niks van bak, niks weet te presteren, dat ik telkens maar weer faal in allerlei dingen!
Maar dat was vroeger! Toen ik ongeveer net zo oud was als jij had ik ook zulke gedachten. En het lijkt erop dat het steeds erger wordt, dat de last steeds zwaarder wordt en het leven moeilijker...
Op een gegeven moment kwam ik een boekwerk onder ogen: "Aan Jezus' Voeten", van dominee C. Hoekendijk en geschreven net na de Eerste Wereldoorlog. Het was een leerboek voor christenen in het voormalige Nederlands-Indië die zo ver van de bewoonde wereld woonden dat ze niet naar een kerk of naar bijbelbijeenkomsten konden komen. Ik begon het te lezen. Alleen al de taal was prachtig, bloemrijk! Door uitleg te geven aan Gods Woord werd het steeds meer voor mij duidelijk dat ik - en al die andere mensen die op deze wereld leven of geleegd hebben - zo belangrijk was dat Hij Zijn Zoon naar deze aarde stuurde om mij te redden! En niet alleen mij, maar de hele mensheid van Adam tot aan de laatste man/vrouw die geboren wordt.
Ik werd er stil van en realiseerde me dat God mij accepteerde zoals ik was en ben. Hij vroeg mij niet naar mijn studieresultaten, Hij zei niet dat ik beter mijn best moest doen anders zou ik niet gered worden... Het enige wat Hij vroeg en vraagt dat we Hem willen volgen, Zijn Woord aannemen, Zijn uitgestoken hand pakken...
Dat te weten, vervulde mij met blijdschap en dat had weer het gevolg dat mijn neerslachtige gedachten van mij af gleden en ik met een blij gemoed de dag van morgen aan kon. En nu, zoveel jaar later, is dat er nog steeds. Hij is het die mij in dit leven leidt, elke dag weer opnieuw, zonder voorwaarden... omdat Hij ons liefheeft! En jou ook, Allerbeste 20-jarige Studente!
Ga met God! Zijn zegen bid ik je!
