Vraag
“Mijn genade is u genoeg.” Is dat echt zo? Ja, ik weet dat ik nooit dankzij mijn gebeden, bevindingen, ervaringen, enz. zalig zal worden. Maar zonder die genoemde voorbeelden? Ooit dacht ik het te weten: ik ben een kind van God. Nu mis ik bevinding, gebed, ervaringen en durf ik niet meer plaats te nemen aan het Heilig Avondmaal. Ik geloof dat God vergevingsgezind is (alhoewel Hij geen omgang kan hebben met zonde). Ik weet dat Hij het vertrouwen meer dan waard is. Maar een echt kind van God zou toch meer bevinding, gebed, enz. hebben? En nogmaals: niet dat ik denk dat de zaligheid daarop gegrond is, maar zonder die voorbeelden ben ik toch bang dat ik een verstandsgeloof heb (ik voel niks, ik voel niet eens verlangen meer, maar toch is het waar, omdat God niet liegt en Hij niet wil dat ik verloren ga).
Antwoord
Beste vrager,
De Woorden waarmee uw vraag begint zijn eerst gericht tot Paulus. Wanneer we echter lezen in welke situatie hij die Woorden hoort worden ook wij wijzer. Lees het maar in 2 Corinthe 12. Waarom zegt de HEERE dit tot Paulus? Opdat hij zich niet verheffen zou. Opdat hij zou leren te aller tijd op Hem te vertrouwen. Hoe hij zich ook bevindt en zal bevinden. In wat voor omstandigheden ook. Praktisch en geestelijk moet u er om denken Paulus: Mijn genade u genoeg.
“Ooit dacht ik het te weten”, schrijft u, “dat ik een kind van God ben”. Nu mis ik... Ja, wat mist u eigenlijk? Gevoel. Ervaring. Bevinding. Om daar uw ‘geloof’ op te gronden en verder te ‘bouwen’? Al schrijft u te weten dat al die dingen geen grond zijn. Maar u durft geen plaats meer te nemen aan de tafel des HEEREN. Want u voelt het niet. U bent uw grond en daarmee uw recht bij God kwijt. En daarom kunt u niet op de nodiging om te komen ingaan. Wat zit een arm mens toch vreemd in elkaar. Want vervolgens schrijft u: “Ik geloof, dat God vergevingsgezind is. Ik weet dat Hij het vertrouwen meer dan waard is.” Hier hoor ik de belijdenis in zoals die klinkt in de Heidelberger zondag 7. Van “gevoelen” lees je er niet, wel van geloven.
“Maar”, schrijft u, “een echt kind van God.” Ik vraag u of jou: Kent u of jij echte kinderen van God? Ga daar dan eens mee praten. Of zij niet die moeiten hebben waarvan u schrijft. Of zij altijd genoeg hebben. Dan zult U het horen. Hopelijk tot troost en bemoediging horen dat niemand zo wordt aangevochten dan juist die echte kinderen van God. Juist zij zijn veelal geen bezitters, maar missers. Vragers ook, niet naar bevinding of wat dan ook, maar naar de HEERE. En waarom vragen ze de HEERE? Om genade, want die is hen genoeg!
Hartelijke groet,
Ds. J. Bos
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. Bos
- Geboortedatum:24-06-1948
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Naarden
- Status:Actief
