Fatsoenlijk boos zijn

Beste mevrouw Rots. Aan ú mijn vraag, omdat ik graag een nuchter advies krijg. Ik heb veel waardering voor de antwoorden die u op Refoweb geeft. Het gaat om het volgende: Tussen mijn man en mij is het een ding gaan worden om op een ‘waardige’ manier een verschil van inzicht te hebben. In het verleden hebben we vaak echt ruzie gemaakt om allerlei (soms kleine) dingen. We zijn beiden vrij vasthoudend met een stevige mening. Maar bij mij is een aantal jaar geleden echt de knop omgegaan: als je onenigheid hebt dan praten, rustig laten bezinken er later nog eens op terugkomen en sommige dingen die je niet kunt veranderen ook gewoon accepteren. Uiteraard kun je zeggen: “Waar er twee kijven, hebben er twee schuld” en die schuld wil ik ook zeker op me nemen maar daar verander ik onderstaande niet mee.

Als je kinderen krijgt, wil je niet dat zij de dupe zijn van wrijving tussen ouders. Zelf wil ik heel graag dat mijn kinderen terug kunnen blikken op een jeugd met ouders die veel van elkaar hielden, zeker wel verschil van mening hadden, maar dat op een volwassen manier uitpraatten en goedmaakten. Zo is het leven immers. We houden zeker veel van elkaar en mijn man deelt bovenstaand idee ook wel, maar regelmatig gaat het toch mis. Mijn man gaat dan erg kinderachtig doen, waar ook onze (groter wordende) kinderen bij zijn. Hij wordt dan woedend om dingen die anders gaan dan hij wil. Hij gaat dan bijvoorbeeld heel boos kijken, niks meer zeggen, langzaam rijden zodat ik bijna ergens te laat kom. Een tijd geleden is hij op zondagavond in de auto gestapt, terwijl er geen benzine meer in de auto zat. Onze dochter wist dat en vroeg: “Gaat papa nu ook tanken?” Dit was heel shocking voor haar, omdat we dat anders echt nooit doen. Ik zeg dan sussend: “Papa is heel boos, straks komt hij terug en praten papa en ik er nog over en dan is het weer over.” En zo zijn er heel veel vervelende voorvallen te noemen waar ik me echt voor schaam en die ik niet (meer) naar de kinderen weet goed te praten.

Een maand geleden is het voor mij echt tot een punt gekomen waar ik heb gezegd: zo wil ik niet verder met je, dit wil ik niet meer voor mijn rekening nemen. Tijdens de week vakantie die we weg waren, was er weer een meningsverschil waarbij mijn man erg kinderachtig reageerde terwijl onze kinderen erbij waren. Ik werd heel erg emotioneel en kon alleen maar huilen in de zin van: “Hou nou toch eens op, reageer gewoon en praat alsjeblieft.” Onze kinderen waren echt geschokt. Later hebben we het uitgepraat, mijn man heeft ook z’n excuses aangeboden aan de kinderen, maar het leed was weer geschied. We hebben toen (weer) afgesproken dat hij er echt aan gaat werken, dat het zo slecht is voor de kinderen etc. 

Ik zou heel graag willen dat mijn man hier hulp bij gaat zoeken. Ik vraag/smeek dit al jaren aan hem omdat hij op deze manier veel dingen kapot maakt. Het respect dat ik voor hem wil hebben en het respect dat onze kinderen moeten hebben, is natuurlijk niet vanzelfsprekend. Maar hij wil dat echt niet!!! Hij houdt niet van spitten en graven in zichzelf, is erg rationeel. Tijdens onze uitbarsting op vakantie heb ik bedongen: bedenk dan eens iets wat je doet als ‘straf’ als het weer gebeurt, want alleen beloftes heb ik al zo vaak gehoord. Hij bedacht: ik kom een week vroeg thuis, dan ga ik voor je koken (dat is echt heel vervelend voor hem want hij heeft een hele drukke baan). Maar nu is het weer tot een botsing gekomen en van het koken voor mij is het nog niet gekomen en eigenlijk hoeft dat van mij ook niet eens meer. Ik wil dieper gaan dan alleen symptoombestrijding. Ik heb nu gezegd: ik wil dat je hulp gaat zoeken. En nu is mijn man boos op mij omdat ik hem dwing om hulp te zoeken. Ik ben echt ten einde raad, want hij gaat het niet doen als ik geen rigoreuze stappen neem. Helaas heeft mijn man thuis ook niet geleerd om ‘fatsoenlijk’ boos te zijn. Het was dan drie dagen niet praten door hem en dan langzamerhand ging het weer over en werd het niet uitgepraat.

Mevrouw Rots, wat raadt u mij aan? We houden, ondanks bovenstaande, veel van elkaar en mijn man heeft heel veel fijne en lieve dingen waarbij we elkaar ook zeker gelukkig kunnen maken, maar zo verder kan en wil ik niet.

Beste mevrouw,

Zo wilt u niet verder, schrijft u en u vraagt mij om een nuchtere reactie: dóé het dan ook niet langer, gá zo niet verder! Nee, ik bedoel niet dat u wegloopt of de problemen op de spits drijft. Ik bedoel dat u, nu u uw grens hebt aangegeven, daar níét opnieuw overheen laat gaan. Hóé u dat doet is een andere vraag, waar meerdere oplossingen voor te bedenken zijn. Uw man gaat niet zomaar -zelf- hulp zoeken, dus doet ú dat! Om te beginnen deed u dat onlangs door deze brief naar Refoweb te schrijven. Sorry, dat mijn reactie even op zich liet wachten.

Maar daar gaan we. In het begin van uw brief schrijft u, dat u uw eigen schuld op u wilt nemen. Ik noem het geen schuld, maar úw reactie beïnvloedt die van uw echtgenoot. Precies zoals zíjn manieren ù beïnvloeden. Ú vindt een en ander kinderachtig en verwácht van uw echtgenoot dat hij verandert. Dat hij naar u toe beweegt in de relatie, omdat ú dat beter vindt voor uzelf en voor de kinderen. Ziet u dat het écht zo is dat ‘waar twee kijven er twee schuld hebben’? Ziet u ook, dat er geen sprake is van ‘schuld’, maar van gegroeide patronen? Actie en reactie vormen de uitdaging om er verandering in te brengen.

Vervolgens de zin: “Als je kinderen krijgt, wil je niet dat zij de dupe zijn van wrijving tussen ouders.” Dat roept al vragen op, als bijvoorbeeld: wat betekent “de dupe zijn”? Moeten ouders het (altijd) eens zijn, of op z’n minst waar de kinderen bij zijn? Leren de kinderen hoe ze met meningsverschillen om zouden kunnen gaan als ze die thuis niet zien? Een veilig thuis is een oefenschool voor het leven in al zijn facetten, toch? Dit zijn al een paar punten om over na te denken en te bespreken met elkaar, denk ik. 

Uw echtgenoot heeft vroeger thuis op een bepaalde manier geleerd om ruzie te maken, u ook. Dat zijn verschillende manieren, denk ik. Welke is ‘goed’ te noemen? Of in ieder geval zó, dat u er beiden mee kunt leven? U legt verwachtingen op waar uw man niet zo op reageert als u graag zou willen. Tja, ik schreef het al: dat is een probleem. Wie moet ‘veranderen’, of kunt en wilt u beiden naar elkaar toe bewegen om zo een fijn en vooral veilig thuis voor de kinderen creëren? Ziet u, dat dit inzet van u allebei vraagt? U wilt dat uw man hulp gaat zoeken...
 
De volgende regels in uw brief (ik citeer: “Zelf wil ik heel graag dat mijn kinderen terug kunnen blikken op een jeugd met ouders die veel van elkaar hielden, zeker wel verschil van mening hadden, maar dat op een volwassen manier uitpraatten en goedmaakten. Zo is het leven immers.”) bevatten ook úw manier. Niks mis mee, maar het zijn nogal waarden met bijbehorende normen. Uw man is het wel met u eens -in theorie waarschijnlijk- maar náleven is toch een moeilijke stap gebleken. Ga dus sámen terug naar het begin: wat zijn úw normen, wat zijn de dingen die híj heeft geleerd. Wát is belangrijk, hoe gaan jullie dat vorm geven. Nee, niet zo eenvoudig, maar zeker wel te leren. Door véél te praten, met elkaar of met een coach erbij. U kunt ook eerst iets lezen over conflicthantering, of een workshop volgen.
  
U wilt dat uw man hulp gaat zoeken... nee, helaas kunt u hém niet veranderen. U kunt ‘hulp’ ook niet afdwingen. U kunt wél zelf anders tegen de situatie aan leren kijken. Heb ik u iets op weg geholpen?

Ik hoop het, want jammer genoeg kan ik via de anonimiteit door middel van een schriftelijk antwoord op dit moment niet veel meer voor u doen.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven