Vraag
Er is iets wat ik maar niet kan loslaten. Sinds een paar weken is mijn verkering uit. Het was mijn eerste relatie en voelde mij ontzettend gelukkig en gezegend. Hij was voor mij echt perfect, ondanks dat hij ziek was. Ik had/heb alles voor hem over. Ik was/wil er echt altijd voor hem zijn en hield/houd met alles wat in mij was van hem. Helaas heeft hij het totaal onverwacht uitgemaakt. Had het totaal niet aan zien komen en ben er echt kapot van (geweest). We pasten zo goed bij elkaar. We hadden veel dezelfde principes, dezelfde interesses, ik kon ontzettend mijzelf bij hem zijn. We konden samen praten over het geloof en eigenlijk over alles. Hij zei zo vaak dat ik de ware voor hem was. Hij zei vanaf het begin dat ik het was en dat hij gewoon voelde dat het zo bestuurd werd. Hij was God dan ook echt dankbaar en geloofde dat God ons bij elkaar had gebracht. We hadden zelfs trouwplannen. Het is allemaal zo bizar.
Toch is er iets dat mij niet loslaat. Ik weet dat u het plan voor mijn leven ook niet kent, maar er is iets dat mij bezig houdt. Voor dat ik mijn ex-vriend leerde kennen bad ik altijd of ik een jongen mocht tegenkomen waar ik mijzelf bij kon zijn, die lief was, zorgzaam en goed in mijn familie paste. Daarnaast bad ik ook of ik verkering mocht krijgen met de jongen die God voor mij bestemd had om mee te trouwen. Ik vind het namelijk geen fijn idee om jongen na jongen te hebben. Een paar weken later heb ik mijn ex-vriend op een bijzondere manier leren kennen. Het klikte vanaf seconde 1. We waren complete vreemden voor elkaar, maar het klikte echt vanaf het allereerste moment. Het voelde voor allebei of we elkaar al jaren kenden. We hadden veel dezelfde dingen meegemaakt in onze jonge levens en konden ontzettend goed met elkaar praten. We hadden trouwplannen en voelden ons echt door God aan elkaar gegeven. We hadden het vaak ook samen er over dat we God dankbaar waren dat Hij ons aan elkaar heeft gegeven en dat Hij het leven zo bijzonder leidt. We waren zo dankbaar en gezegend met elkaar.
Maar opeens maakte mijn vriend het uit. Hij hield niet meer van mij van het een op het andere moment. Het gevoel was voor hem opeens weg. Ik houd nog steeds ontzettend veel van hem. Ik heb vaak nog sterk het gevoel dat we bij elkaar horen en het nog goed komt. Vooral omdat ik God heb gebeden of ik alleen verkering zou krijgen met de jongen die Hij voor mij bestemd heeft en dat ik opeens mijn ex-vriend vond. Onze families vonden het ook zo’n wonder hoe onze levens met elkaar verweven waren met elkaar, hoe we elkaar hebben gevonden en hoe goed we bij elkaar pasten. We hadden nooit ruzie of een discussie. Het ging zo goed. Ik weet ook niet wat nu precies de reden is waarom hij het heeft uitgemaakt. Hij heeft wel duidelijk gezegd dat ik er geen schuld aan heb.
Als je bij elkaar hoort brengt God je toch (weer) bij elkaar? God heeft toch al iemand uitgezocht met wie je zal trouwen, als trouwen voor je bestemd is? Voor God is toch niets onmogelijk? Als Hij wil dat ik toch met hem trouw, zal ik toch ook met hem trouwen? God leidt het leven toch? Ik ben zo bang dat ik toch wat heb gedaan, waardoor ik nu niet kan trouwen met de man die God voor mij bestemd heeft. Maar niets kan Gods plan met jouw leven toch stoppen? Het geeft mij juist zoveel rust dat God een plan heeft met mijn leven en dat Hij weet met wie ik zal trouwen. Ik weet dan namelijk dat ik dan zal trouwen met de man die God voor mij bestemd heeft. Dat ligt toch al in Gods plan voor mijn leven vast? Ben zo bang dat het goed had kunnen blijven gaan, maar dat het mijn schuld is. Maar mijn moeder zegt als je niet met hem trouwt, was hij niet degene met wie je had moeten trouwen, omdat huwelijken in de hemel worden gesloten.
Ik heb wel eens gelezen dat God het leven leidt, bijvoorbeeld dat God je grootouders en ouders naar elkaar toe heeft gebracht, zodat jij ter wereld zou komen. Ik geloof namelijk dat ieder mens met een reden is geschapen. Ik rust nu maar in het feit dat God een plan heeft met mijn leven. Ook al doet het leven soms zo’n pijn. Ik heb namelijk al ontzettend veel heftige dingen in mijn leven meegemaakt (ben 21 jaar). Het leek dat mijn leven weer de goede kant op ging, maar ineens is alles weer kapot. Toch vind ik zo ontzettend veel rust dat God een plan heeft en dat Hij alles onder controle heeft. Ik vertrouw er dan ook ontzettend op dat God ons weer samen zal brengen als we bestemd zijn voor elkaar. Niets kan dat tegenhouden als God dat wil. Als dat niet zo is weet ik ook dat God het leven leidt en dan misschien iemand anders voor mij bestemd heeft.
Misschien is het een verwarrend bericht, maar ik wilde graag dit even met iemand ‘bespreken’. Ik heb trouwens tegen mijn ex-vriend gezegd dat ik nog wel van hem houdt en graag wil dat het goed komt, maar als hij het niet wil het dan beter voor hem is. Ook zijn zus en ik hadden het er samen over dat als God het wil dat het weer goed komt het goed zal komen. Daar vertrouw ik ook op. Het punt is ook dat ik zo ontzettend veel van mijn schoonfamilie hield. Het waren zulke lieve mensen en we konden het ontzettend goed met elkaar vinden. Het voelde echt alsof we elkaar jaren kenden en altijd in elkaars leven zijn geweest.
Antwoord
Beste verdrietige,
Ja, God laat nooit los wat Zijn hand begonnen is te doen. Niet in jouw leven. Ook niet in zíjn leven. Daar mogen we op vertrouwen. Maar... we kennen Gods plan niet van stap tot stap. En soms proberen wij ònze wensen zo te formuleren dat het Gods plan zou kunnen lijken. Om hevig teleurgesteld te zijn als het in het leven toch anders loopt. Dat kan inderdaad veel verdriet geven. En dan zeggen we dat we God niet begrijpen, want we hebben toch zo om ‘onze eigen wens’ gebeden. Heel menselijk, maar oh, wat kunnen we ons vergissen. Want het gebed is geen ‘verlanglijst’, maar vertrouwen dat Góds weg het beste is.
De verkering is uit. Dat is in de huidige situatie het gegeven. Verdrietig, maar waar. Gods plan? Geen idee. Maar je verandert met die gedachten níét dat verkering opnieuw ontstaat. Een relatie komt nu eenmaal van twee kanten. En als één kant niet (meer) wil, is de relatie over. Uit. Voorbij. Dan moet je loslaten, of je nu wilt of niet.
Je ex-vriend heeft gezegd dat het niet aan jou lag. Houdt dát vast en ga jezelf geen schuldgevoel aanpraten, zoals je dat verderop in je brief schrijft. Want dat helpt echt niet! Jezelf iets aanpraten maakt je niet gelukkiger.
Ik vind wél dat je recht hebt om te weten waardoor zijn gevoel zo plotseling is verdwenen. Heeft het bijvoorbeeld te maken met wat jij in het begin schrijft: “Hij was voor mij echt perfect, ondanks dat hij ziek was.” Wat houdt zijn ziek-zijn in? Kan hij door angst overvallen zijn geworden, of wil hij jou (toekomstig) verdriet besparen? Schrijf hem een brief waarin je opheldering vraagt. Of -wanneer je contact hebt met zijn zus- vraag haar eens hoe zij haar broer ziet.
Als hij aan jou laat weten wat je weten wilt, kun je wellicht beter leren loslaten. En blijvend vertrouwen op “wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand”! Moedig kun je dan je ogen opslaan en met Hem het onbekende leven-dat-voor-je-ligt, biddend, vervolgen.
Sterkte gewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik lees (te) weinig concrete informatie en teveel details. Hoelang was je dan samen? Hoe ging het tussen jullie normaal gesproken? Wie deed wat en hoeveel? Hadden jullie echt open gesprekken met elkaar over persoonlijke dingen en gevoelens? Hoeveel zag je elkaar?
Vraag hem voor een goed gesprek. Ik zou het ook niet kunnen accepteren met het antwoord die hij nu gaf. Het gevoel is weg, en daarmee klaar en uit? Of is er toevallig nog iets, wat hij liever stil wilt houden?
Er is teveel mogelijk en dat kan je alleen ontdekken door met hem te gaan praten, als hij dat wilt. Want nu kan het van alles zijn:
1. Misschien heeft hij iets ergs gedaan, waarvan hij zo bang is dat je hem dat niet vergeven kan en daarom vlucht uit de relatie en het uitmaakt...
2. Of misschien dat hij je geen pijn wou doen, maar dat hij je benauwend vond en je te lief was voor hem om dat eerlijk toe te geven...
3. Of de verliefdheid begon door zijn ziekte, maar nadat hij genas voelde dit anders voor hem en waren de gevoelens gebaseerd op de verkeerde redenen...
4. Na 2 jaar veranderd verliefdheid vaak in houden van als er genoeg opgebouwd is, maar dat ervaart iedereen anders, en wie weet hij ook en mistte hij dat verliefde gevoel...
5. En zo zijn er zoveel andere redenen die je kan verzinnen, maar die je niet het antwoord geven tenzij je het hem vraagt!
Je wilt jezelf verbeteren proef ik uit je verhaal, misschien is dit niet nodig voor hem omdat het om heel iets anders ging. Ik zou om duidelijkheid vragen, zoals: Wees eerlijk, lag het echt niet aan mij? Wat voelde je voor mij en waarom nu niet meer? Of: Waar zit jij mee, en had ik daar niet iets in kunnen betekenen?
Durf die vragen te stellen, veel succes verder en soms is de eerste niet de ware, maar dit kan je alleen maar ontdekken door genoeg geduld te hebben. Ik hoop dat het goedkomt!
