Beginnend gelovige

Zelf ben ik niet christelijk opgevoed. Mijn man komt uit een reformatorisch gezin. Hij belijdt zijn geloof nauwelijks meer, maar mijn schoonfamilie des te meer. Toch hebben mijn schoonouders ons nooit een strobreed in de weg gelegd wat betreft onze relatie. Het gaat te ver om de hele voorgeschiedenis te vertellen. Wij zijn bijna zeven jaar samen en bijna één jaar getrouwd. Wel of niet trouwen voor de kerk hebben wij afgewogen en uiteindelijk niet gedaan. Ik heb nooit vijandig of afwijzend tegenover het geloof gestaan, maar werd er weleens een beetje kriegelig van. Al kwam dat meer door alle regeltjes die mensen aan het geloof lijken te verbinden.

Sinds enige tijd ben ik mij werkelijk gaan verdiepen in het geloof van mijn schoonfamilieleden. En ik ben mij eveneens gaan verdiepen in de Bijbel zelf. Hoe het komt weet ik niet precies, maar ik voel mij zeer aangesproken door wat ik in de Bijbel lees. Al blijven er natuurlijk veel zaken moeilijk te begrijpen. Wat ik eigenlijk aan u voor wilde leggen is wat ik hierboven vertelde en het feit dat ik mij met mijn geloof -als ik het al zo mag zeggen- vaak ongemakkelijk voel. Tussen alle levenslang-gelovigen voel ik me zo onhandig en ik vraag me af of ik dingen wel goed doe of zo, of dat zij het raar vinden als ik bij het bidden bijvoorbeeld ook mijn handen vouw en ogen sluit. Hoe kijkt men tegen een beginnend gelovige aan en hoe gedraag ik me? Ik verwacht geen oplossing of iets dergelijks van uw kant, alleen wilde ik u mijn verhaal graag voorleggen en eens weten wat u hiervan vindt.

Het is een heel begrijpelijk en herkenbaar 'probleem' dat je naar voren brengt. Hoe ervaart een "beginnend gelovige" zelf de leefwereld van de kerk en hoe kijkt de kerk tegen een `beginnend gelovige' (komend vanuit de wereld) aan? Laat ik in de eerste plaats zeggen: het is een grote reden tot vreugde en dankbaarheid als iemand "van buiten" de weg naar de gemeente van de Heere vindt. Heerlijk, als dat niet alleen een uiterlijke aansluiting is, maar als er ook een innerlijke verandering mee gepaard mag gaan. Dat is enkel genade van de Heere. Om de persoonlijke verhouding tot de Heere gaat het in de eerste plaats. Uiteraard kom je dan in aanraking met allerlei gewoonten die in de kerk heersen. Dat kunnen voor een belangrijk deel gewoonten zijn met bijbelse wortels. Het is goed om daar in een persoonlijk gesprek met een predikant of andere ambtsdrager eens naar te vragen. Dan kunnen veel dingen duidelijk worden en blijkt de grote waarde van een aantal zaken. Soms zijn er misschien ook bepaalde tradities die niet direct bijbels geijkt zijn, maar gegroeid zijn in een plaatselijke situatie. Houd dan de hoofdzaak in het oog en pas je aan in de bijzaken. Voel je niet schuldig of onhandig als je sommige dingen nog niet weet. Dat brengt me dan meteen op de keerzijde: van de kerk mag liefde en geduld worden verwacht met "beginnende gelovigen". Als die liefde in de gemeente heerst, zal er geen hoogmoedige of afwerende houding zijn, maar een open tegemoet treden van de ander en een helpen in dingen die niet meteen duidelijk zijn. Het kon wel eens een testcase zijn voor het gehalte van ons kerkzijn, hoe we mensen die van buiten komen tegemoet treden. En als het dan op bepaalde punten eens mis gaat of je voelt je wat onzeker? Geen paniek. Gun je zelf de tijd om er biddend "in te groeien". En zoek het gesprek met anderen van wie je weet dat ze dichtbij de Heere leven. Wat zou het trouwens heerlijk zijn als je man daar ook in mee kon komen! Laat ook dat een zaak van veel gebed zijn.

Met vriendelijke groet, Ds. P. D.J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

199 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven