Vraag
Ik ben nogal extreem opgevoed m.b.t. kerk/gezin/geloof. En dit maakt dat ik al van binnen dicht sla als ik het woordje ellendekennis alleen al hoor. Ik heb er zelfs een traumatherapie voor gevolgd (bij een reformatorische instelling). Altijd denk ik: “Mijn ellendekennis is niet echt, niet waar, want het voldoet niet aan wat ik altijd gehoord heb”, en ik werd steeds depressiever omdat ik het niet kon bereiken, ook niet door meer te bidden e.d. Toen ik het evangelie ging horen, ging het beter met mij. Ik denk dat ik dan ook durf te horen en ervaren over mijn zondekennis. Maar altijd als ik weer iets lees of hoor wat lijkt op het verwrongene van vroeger, gaat het mis met me. Hoe zouden een Obadja of Timotheus zijn omgegaan met ellendekennis, hoe zal dit in hun leven hebben gewerkt, en bij Lydia?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hoe Obadja of Timotheus met ellendekennis zijn omgegaan is niet tot in detail te zeggen. Het is procesmatig wel anders gegaan dan bij Paulus, maar principieel gezien niet. In het algemeen kun je stellen dat al Gods kinderen weten, maar vooral voortgaand leren dat ze in zichzelf ellendige en zondige mensen zijn (Rom 7:24, maar vergeet ook vers 25 niet), maar bij geen van allen is dat precies gelijk.
Ik moet in dit verband denken aan het verschil tussen Christen en Christinne in de boeken van Bunyan. Sommige mensen hebben op dit punt een crisiservaring, maar daarmee is niet gezegd dat ze heel veel inzicht hebben in hun verloren toestand buiten Christus. Het kan juist zo zijn dat iemand die geen specifieke crisiservaring kent in de loop van de tijd een veel dieper inzicht heeft in wat genoemd wordt kennis van ellende. En daarbij komt dat gevoel en emotie niet hetzelfde zijn als ‘kennis’. Bij ellendekennis gaat het om de overtuiging van verlorenheid en verdorvenheid, waardoor de noodzaak van een Zaligmaker wordt gezien/geleerd. Tranen zeggen ook niet alles.
Het is overigens ook dwaas om te veronderstellen dat je dit opzicht aan een bepaalde norm moet voldoen. Alleen uit deze gedachte blijkt maar al te duidelijk hoe ellendig een mens er aan toe is. Hij wil zelfs met zijn ellendekennis nog een prestatie leveren. Want ergens aan voldoen heeft toch met presteren te maken of niet soms? En in dat kader kan ik begrijpen dat u/jij steeds depressiever werd. Ellendekennis is niet iets waarvan je ooit zult kunnen zeggen dat je tevreden bent over de diepte ervan. Het is veel eerder omgekeerd. Hoe meer ellendekennis je hebt hoe meer je er achter komt dat het nog maar erg beperkt is en dat de situatie in Gods oog veel ernstiger moet zijn dan je hebt beleefd. Ik ben wel eens bang dat mensen die veel praten over ellendekennis er weinig of niets van geleerd hebben en mensen die er niet zo gemakkelijk over praten juist weten wat het is. Misschien zit ik er naast, maar ik geef het maar in overweging en hoop dat het tot bemoediging mag zijn.
Ds. R. W. Mulder
Dit artikel is beantwoord door
ds. R.W. Mulder
- Geboortedatum:12-05-1975
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Montfoort
- Status:Actief
