Vraag
Ik ben een vrouw van 26 en heb een lieve man en dochter. Met ons gezin zit het wel goed. Mijn moeder en mijn (stief)vader, “stief” tussen haakjes omdat hij voor ons (mij en mijn broertjes) heeft gezorgd alsof dat wij zijn eigen kinderen zijn. Ik heb een fijne band met mijn moeder. Zij heeft ons vrij opgevoed zonder het christelijk geloof, maar heeft ons wel laten dopen en de eerste jaren zijn wij ook naar de kerk gegaan totdat mijn stiefvader in beeld kwam. Later in mijn leven heb ik Jezus Christus leren kennen en daarbij ook mijn Vader in de Hemel.
Mijn moeder is zeer ruimdenkend en ze denkt dat ik dezelfde normen en waarden heb als zij (wat niet zo is). Zij heeft mij nu al een aantal keer verteld dat zij en mijn stiefvader af en toe in het weekend drugs gebruiken; een half pilletje heeft ze het dan over. Ik wil dit graag aan mijn man vertellen, maar ik durf dit niet uit angst dat hij niet meer naar mijn ouders wil en dat onze dochter niet meer naar haar opa en oma mag van mijn man. Hij is heel erg tegen drugs enzo. Ik ook natuurlijk, maar nu het om mijn ouders gaat is het toch anders. Ik weet ook zeker dat ze dat nooit zullen doen waar onze dochter bij is. Ik vind het ook moeilijk om hier met mijn moeder over te praten. Ik luister alleen maar als zij hierover vertelt.
Antwoord
Je zorg en je vraag zijn heel begrijpelijk. Je bent dankbaar voor wat je hebt, je man, je dochter, jullie gezin en dat kostbare wil je koesteren. Waarschijnlijk is jullie gezin ook zo waardevol, omdat je eerlijk en open kunt zijn naar elkaar. Openheid en eerlijkheid zijn belangrijk in een relatie. Bovendien, leven met een geheim is zwaar.
Vertellen aan je man? Ik zou het doen. Het goede moment daarvoor kiezen, is wel een iets waar wijsheid (van God) voor nodig is. Met je man kun je ook bespreken wat hij veilig genoeg vindt voor jullie dochter. Samen één lijn trekken naar je ouders is dan de volgende stap. Want het is ook goed dat zij weten wat jullie willen doen uit zorg voor jullie dochter. Spannend hoe je moeder en stiefvader daarop zullen reageren is het zeker. Maar het is wel beter. Het is geen makkelijk traject, maar wel heel waardevol, maar ja, dat ervaar je vaak pas achteraf...
Hartelijke groet,
Cor van Dam,
Stichting Voorkom
Wie weet gaan ze erover nadenken en gaan ze het dan toch laten voor jullie (dochtertje).
Wel vertellen dus tegen je man.
Als ik dit veel later zou horen en ik zou erachterkomen dat mijn partner dit allang wist dan zou ik in alle staten zijn, met name omdat we beiden de zorg voor ons dochtertje hebben en nu de ander dus even alleen beslist dat het geen kwaad kan, maar door een gekleurde bril kijkt omdat het de ouders van mn partner zijn......ik zou er echt woest om zijn!
Succes!
Hoe komt het dat moeder niet weet dat jouw normen en waarden anders zijn?
Is het misschien niet moediger om het daarover te hebben met moeder en ook jouw vraag hierboven te laten zien.
In hoeverre kunnen een man en vrouw geheimen voor elkaar hebben?
Soms komt je als vrouw (of als man) iets ter oren wat vertrouwelijk verteld is en wat niet bedoeld is voor de partner.
Ik zou dan toch als dochter eerst aan moeder zeggen : ik wil dit graag delen met mijn man.
Je verteld toch ook niet alles wat je man verteld aan je moeder zonder medeweten?
Dit is geen stelling van mij maar ook een persoonlijke worsteling.
Hoe ga je om met vertrouwelijke informatie. Men moet toch een betrouwbare gesprekspartner blijven?
Maar ik lees hieruit dat het nu een geheim wordt tussen haar en haar partner. Ze voelt al aan dat als hij t weet er iets gaat veranderen rondom t bezoek van hun dochtertje. Dat mag toch geen reden zijn om het niet te vertellen? Persoonlijk vind ik het juist de reden om het wel te vertellen. Samen moet je de beslissing nemen of het verantwoord is je dochtertje daar in t weekend te brengen.
Ben het met je eens dat het heel apart is dat het lijkt alsof je dezelfde normen en waarden hebt maar het toch niet zo is. Angst om te vertellen dat je over bepaalde dingen anders bent gaan denken?
Vragensteller geeft nogal een getuigenis in de vraag. Ouders zijn niet christelijk. Hoe kan het dat het nog steeds lijkt alsof je dezelfde normen en waarden hebt? Hoe kan het dat als er verteld wordt dat er in het weekend drugs gebruikt wordt je dit alleen aanhoort en niet jouw mening laat horen dat je lichaam een tempel is van de Heilige Geest? Als ouders niet merken dat je een Borg hebt, dat je gereinigd bent door het bloed van Christus, wie merkt dit dan wel? Er staat in de Bijbel: "En gij zult Mijn getuige zijn!" Bid of je ook naar je ouders een lichtend licht mag zijn!
Ik wilde dat ik kon vertellen dat de Heere Jezus ook voor mijn zonden gestorven is. Dit is voor mij een grote worsteling. Maar ik bid ook dagelijks of ik voor de Heere en Zijn dienst mag uitkomen, of ik mag praten waar ik wat zeggen moet maar ook of ik mag zwijgen waar ik m'n mond houden moet. De Heere heeft hierin nog nooit beschaamd.
Bedankt voor de reactie op mijn reactie.
Dit even naar jou persoonlijk.
Zou Hij, die jou nooit beschaamd liet staan, dan niet voorzien in jouw grootste behoefte?
Mijn norm over geheimhouding is dat alles wat onder 4 ogen verteld wordt in principe geheim is maar ik heb tot mijn schrik ook ervaren dat dat geen algemene norm is en dat je het er kennelijk steeds bij moet zeggen.
Ik heb zelf tegen mijn man gezegd in het verleden dat ik geheimen voor hem had omdat ik geen dingen ga vertellen die mij in vertrouwen verteld zijn.
Ook dat gaat regelmatig mis helaas want een mens verspreekt zich zo snel met niet altijd goede bedoelingen.
Nog een feit;
Wanneer een gebruiker merkt dat zijn gebruik consequenties heeft. In dit geval misschien het niet meer zien van de kinderen dan gaat hij of zij daar later meestal om liegen.
Ik hoop dat de emotie van 'man'
van ontsteltenis dan om zal slaan in liefde en wijsheid.
Ik lees namelijk dat de vraagsteller heel veel van hen houdt.
Aan de vraagsteller: bedankt voor je getuigenis.
Hopelijk wordt mijn reactie niet gelezen als zou het geen probleem zijn om je kind achter te laten bij of mee te nemen naar iemand die onder invloed is.
In geen geval.
Het leek mij alleen zorgvuldiger en wijzer om eerst openheid te geven naar de ouders zelf.
Je ouders gebruiken in het weekend (weinig) drugs. Dat vinden je man en jij niet OK dus laten jullie je dochter daar niet in het weekend ( of helemaal niet) logeren.
Gebeurde dat voorheen wel? Verandert er iets wezenlijks nu je dit weet?
Hoe was de relatie tussen jullie en je (stief)ouders de afgelopen maanden? Is er wezenlijk iets veranderd in hun gedrag naar jullie toe?
Wat maakt dat je man geen contact meer zou willen? Waren je ouders de afgelopen tijd (toen er ook al sprake was van drugsgebruik) anders naar je dochter toe?
Je bent zelf 26 dus je dochter zal nog jong zijn, gaat ze wel eens zelfstandig naar je ouders?
Waarschijnlijk gaan jullie met z'n drieën op bezoek bij ze? Waarom zou je dat niet continueren? Verandert er nu werkelijk zoveel?
Je ouders maken keuzes en je man en jij maken ook keuzes, gebaseerd op de kennis die je hebt. Maak het niet zwaarder dan het is. (waarbij ik dus niet zeg dat het niets is!)
M.b.t. wat je zegt over geheimen voor eigen man, wil ik delen hoe dat bij ons gaat.
Als iemand iets tegen me wil vertellen, weten ze dat m'n man het ook te horen krijgt. Wil iemand dat niet, dan wil ik het niet horen. Voor m'n man wil ik geen geheimen hebben. Bij hem wil ik in vrijheid en eerlijkheid alles kunnen zeggen.
Je wilt het je man vertellen en je ervaar angst omdat je denkt dat je man niet meer naar je ouders wil, je dochter niet meer naar opa en oma.
Houdt die angst je tegen? Of is er het vertrouwen en veiligheid in jullie relatie dat je die angst kunt benoemen?
Vertel je angst aan de Heere, vraag Hem om wijsheid. Ik geloof dat de Heere graag wil dat we eerlijk zijn. En dat we, juist ook in onze angst, Hem kunnen vertrouwen! Makkelijk? Voor mij niet altijd, wel leerzaam en genieten van Zijn trouwe zorg.
Hartelijke groet!
Ik zeg als iemand me iets persoonlijks in vertrouwen vertelt regelmatig: ik zeg het tegen niemand, ook niet tegen mijn man.
Voor mijn man en mij heeft dat niets met 'geheimen' in ons huwelijk te maken. Ik weet ook niet alles wat zijn vrienden met hem bespreken.
In geval van TO vind ik het iets anders: dit gaat jullie beiden aan en ook jullie dochter. Als ik je man was, had ik me genomen gevoeld als je dit niet tegen me verteld had. Juist omdat het blijkbaar erg belangrijk voor hem is.
Waarom zouden wij dan niet bij iemand op bezoek gaan die er een andere levensstijl op na houdt?
Gewoon vertellen aan je man, is mijn advies
