Vraag
Mijn oma had haar voorkeur voor een aantal van haar kinderen en de kleinkinderen daarvan. Dat was pijnlijk om te zien. Nog pijnlijker was dat mijn oma vaak een vervelende oude vrouw was voor een deel van de (klein)kinderen en een vrolijke aardige oma voor de anderen. Nu is ze overleden... Ik vind mijn oma een verschrikkelijk mens en ik mis haar dan ook totaal niet, al had ik achteraf wel door willen vragen naar de gegroeide situatie. Moet ik haar gedrag en voorkeuren vergeven? Hoe moet ik hiermee omgaan?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Tja, zulke dingen komen helaas voor en niet sinds vandaag of gisteren. In de Bijbel lees je al van Izaäk en Rebekka. Zij hadden twee zonen, een tweeling nog wel. Maar Izaäk had voorkeur voor de ene en Rebekka had voorliefde voor de andere. Dat was niet goed en wat de gevolgen daarvan zijn geweest, lees je ook in Genesis. Het zou een waarschuwend voorbeeld moeten zijn voor alle ouders en grootouders. Maar helaas, ook uit jouw verhaal blijkt dat die dingen vandaag nog voorkomen. Hoe ontstaat zo’n foute en zelfs zondige relatie? Het heeft vaak een achtergrond. Blijkens wat jij schrijft zou dat ook in het geval van je oma zo kunnen zijn geweest. Maar je kunt het haar niet meer vragen. Je zit wel met verdrietige en pijnlijke herinneringen. Want uit jouw vraag begrijp ik dat jij niet behoorde tot het deel van de familie dat haar voorkeur had.
Je vraagt of je het haar moet vergeven. Als ze nog leefde, zou je er haar op kunnen aanspreken en dan mogelijk enig begrip hebben gekregen voor haar vreemde gedrag. Maar wat betekent vergeven in deze situatie? Is het niet veel meer zo dat jij een stuk boosheid dat je voelt als je aan haar denkt, moet kwijtraken. Ik merk uit je schrijven dat deze geschiedenis aan je knaagt. Er valt echter niets meer te veranderen. Zij draagt zelf de verantwoordelijkheid voor haar houding. Hoe de Heere daarover geoordeeld heeft? Dat mag je aan de Heere overlaten.
Jij hebt genade nodig om deze geschiedenis achter je te laten. De herinnering blijft. Bij de gedachte aan haar zal er ook wel iets van pijn blijven, zeker wanneer je zelf ouder en grootouder mag worden. Maar die boosheid moet je kwijtraken. Daarbij wil de Heere je helpen. Leg de hele geschiedenis en al je pijnlijke en verdrietige gedachten daarover maar aan de Heere voor en vraag Hem om de genade die nodig is om dat verleden los te laten. Dat geeft rust en daarmee kun jij verder.
Ik wens je toe dat je vrede krijgt in je hart.
Ds. J. Westerink
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. Westerink
- Geboortedatum:25-08-1939
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Urk (Maranatha)
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
w.b. haar kleinkinderen. Daar kwam ze vaker en die kregen met verjaardagen duurdere cadeau's. Ik heb me daar nooit iets van aangetrokken, jaloers ben ik niet en ik vond het toch geen lieve oma. Later ben ik haar voorkeur gaan begrijpen, al was het niet in de haak. Ze had een voorkeur voor de kinderen van haar zoon, die als twee druppels water op zijn veel te vroeg overleden vader leek, van wie zij zielsveel had gehouden. Ik heb het haar niet kwalijk genomen, ik had nog een oma en die was wel lief.
Denk dat het antwoord van ds. Westerink een prima handvat geeft.
Ik denk dat je bij jezelf de gedachte moet toestaan: het is zoals het is. Kennelijk was oma geen aangenaam persoon; so be it. Aangezien oma volwassen was is ze zelf grotendeels verantwoordelijk geweest voor het negatieve gedrag dat ze heeft afgestraald. (Klein)kinderen hebben er niet om gevraagd..
Dat klinkt misschien hard, maar volgens mij wel eerlijk zoals het is. Wellicht zou je zelf graag warme gevoelens aan oma hebben overgehouden maar lukt dat niet. Maar misschien helpt het je als je de feiten hebt benoemd zoals ze waren. En kun je er je voordeel mee doen door je voor te nemen bepaald gedraag nooit te kopiëren :-)!
