Opdat uw dagen verlengd worden

Bij het lezen van het artikel 'Vriend door een motorongeval uit het leven weggerukt' rees bij mij een volgende vraag naar boven: Kijk eens naar de andere kant. Je hebt een vader of een moeder die je mishandelt. Die de baas thuis uithangt. Je wordt zo mishandeld dat je op een bepaalde leeftijd (15 jaar) zegt: "Sorry maar ik houd het zo niet langer mee uit, ik wil dood, ik wil niet meer leven". Je vlucht je ouderlijk huis uit en je probeert een (nieuw) leven op te bouwen zonder enig contact met je ouders.

Nu lees je in de Bijbel de Tien Geboden: Ik ben de Heere Uw God die u... en op een gegeven moment kom je bij het vijfde gebod: Eert uw vader en uw moeder OPDAT u DAGEN VERLENGD worden..." O, help, wat nu? Worden mijn dagen wel verlengd? Eigenlijk het tegenovergestelde. Of niet? 

Dit verhaal is helaas niet verzonnen. Het persoon die achter dit verhaalt zit, heeft het daar heel moeilijk mee. En elke keer komt die persoon daar op terug. Zelf vind ik het persoonlijk heel moeilijk om daar een passend antwoord op te geven. Hoe moet ik in deze situatie handelen?

Wat een wijsheid is nodig om in deze je vriend te helpen met Bijbelse raad. Ik zal een poging maken om daarbij te helpen. In de eerste plaats, het vijfde gebod spreekt niet alleen over kinderen maar ook over de ouders. Een vader is een ‘ambtsdrager’ in dezelfde zin als een ouderling, diaken en predikant, maar op een verschillend niveau en terrein. Daarom al de teksten waarin de Heere over ambtsdragers spreekt bevatten ook principes voor vaders. Ik zie mezelf als vader, als Gods ambtsdrager over mijn kinderen en ook als Gods ambtsdrager ten opzichte van mijn vrouw. God beveelt de vrouw haar man "te vrezen en onderdanig te zijn" (Ef. 5:22, 33). Dat betekent niet dat ik mijn vrouw als mijn slavin moet zien maar dat ik een ambt heb om voor haar te zorgen. Dat is ook mijn taak als vader over mijn kinderen. Als vader oefen ik Christus' drievoudig ambt uit. Als een profeet ben ik geroepen om Zijn Woord door te geven, als priester om voor en met hen te bidden en als koning hen te leiden en begeleiden. Ik denk dat vaders hier heel vaak niet bij stil staan.

De vader van je vriend heeft gefaald. God heeft gezegd, "Gij vaders, tergt uw kinderen niet opdat zij niet moedeloos worden." In de Engelse vertaling, "Fathers, provoke not your children to anger, lest they be discouraged."  Letterlijk vertaald is dat, "Vaders, wek je kinderen niet op tot boosheid opdat zij niet moedeloos worden."  Een van de manieren om dat te doen is "de baas spelen" maar niet op de manier zoals Christus dat deed. Hij heeft ons vaders dit voorgehouden, "En zo wie onder u zal willen de eerste zij, die zij uw dienstknecht. Gelijk de Zoon des mensen niet is gekomen om gediend te worden, maar om te dienen"  (Matt. 20:20-28). Dat betekent niet wat we ook vaak zien, namelijk dat kinderen hun ouders bevelen. Nee, het betekent dat we als vaders moeten dienen met leiding geven.

Gisteravond hoorde ik nog een getuigenis van een vrouw die hier in New Zealand een opvangtehuis heeft voor teenagers die in verwachting zijn. Een meisje (en velen spreken zo) kwam binnen en altijd antwoordde zij met: "I don't care"  (Het kan mij niks schelen).  In gesprekken vertelde zij dat ze nooit bemoedigd was door haar vader. Er was iets dood gegaan in dat meisje en ze is het gaan zoeken in seksuele relaties, etc. Die vader draagt in mijn visie de meeste schuld voor het verwrongen zijn van zo'n meisje. Als jullie zelf ooit vader mogen worden, denk diep na over de vraag: Wat is nu eigenlijk mijn taak van Gods wege over deze kinderen? 

Nou, wat moeten we doen als vaders? Niet zo leven en, zoals je schreef, hun ambt misbruiken. Ik kan heel goed begrijpen dat je vriend weggelopen is. Op zich is dat geen oplossing maar een tijdelijke verlossing. Wat dan? Ik lees in de Heidelbergse Catechismus, vraag 104, "Dat ik mijn vader en mijn moeder en allen die over mij gesteld zijn, alle eer, liefde en trouw bewijze, en mij hunner goede leer en straf met behoorlijke gehoorzaamheid onderwerpe en ook met hun zwakheid en gebreken geduld hebbe aangezien het Gode belieft ons door hun hand te regeren."

Vooral het laatste gedeelte is belangrijk.  Ik ben geen perfecte vader (dat kunnen mijn kinderen je beter vertellen) maar dat geeft mijn kinderen niet het recht om niet naar mij te luisteren. Toch, als ik onredelijk ben of ik ben onrechtvaardig boos, dan moet ik mijn zonde belijden aan mijn kinderen (en natuurlijk ook voor God). Maar stel je voor dat ik dat niet doe. Mogen mijn kinderen me dan daar op attenderen? Als ze echt van mijn houden, dan zullen ze dat ook zeker doen, op een respectvolle manier, want er ligt zonde op mijn leven. Dat mag zo niet blijven. Ik wil jouw vriend ook die kant op sturen. Ik kan zijn ontmoediging goed begrijpen maar toch wil ik hem graag aanmoedigen om de relatie proberen te herstellen.

Hoe dan? Gisteren las ik nog van Abigail, de vrouw van Nabal. Lees de geschiedenis maar even na in 1 Sam. 25. Wat me trof is de houding van die Abigail. Zij had persoonlijk niets fout gedaan maar toch voelde ze zich één met haar man en beleed de zonde persoonlijk: "Och mijn heer (David), mij zij de misdaad..."  Ook jouw vriend heeft fouten begaan in de relatie met zijn vader.  Laat hem daar het gesprek beginnen. Zonde is zonde en het werkt altijd scheiding en dood. Ook de dood van relaties. Kijk, als we daar mogen beginnen, begint het gesprek zo anders.

Vervolgens mag je vriend pleiten bij zijn vader dat hij graag een goede relatie met zijn vader wil hebben (en natuurlijk ook met zijn moeder). Een goede relatie is niet een "snap of the fingers" maar moeilijk werk waar soms anderen bij moeten helpen. Ook die vader heeft zonde gedaan en dat moet ook besproken worden met hem. Direct in het begin, want als er geen inzicht komt in zijn verkeerde beleid (en ik heb alleen maar de informatie die in de vraag gegeven is en daarom zou ik helemaal fout kunnen zijn in mijn beoordeling) dat kan er ook geen heling komen. In Matt. 18 geeft de Heere Jezus ons de weg waarin we met zonde moeten omgaan. Als zo'n eerste gesprek niets opbrengt moet je vriend een andere partij er in betrekken, de predikant, ouderling of iemand anders waar ook zijn vader ontzag voor kan hebben. 

Na zo'n eerst gesprek begint het eigenlijke ‘herbouwwerk’, zoals ik het altijd noem. Op die manier "counsel" ik gezinnen waar zulke situaties voorkomen. Niet alleen heeft je vriend hulp nodig, maar ook die vader en moeder en het verdere gezin. Wat zou het mooi zijn als er dan een heling van al het kromme mag komen door God's genade.

Conclusie: bemoedig je vriend om toch deze dingen die ik hier boven in het kort heb uiteengezet door te denken. Misschien is hij wel erg ontmoedigd en zelfs bang voor zijn vader. Toch is dit het waard, want wat is een vader een belangrijk persoon in het leven van ons allemaal. Nog onlangs had ik hier een stoere man in mijn kamer die zat te snikken als een kind (hij is zeker 35 jaar). Hij had nooit een goede relatie met zijn vader gehad en dat was een groot gat in zijn leven.  Uiteindelijk zijn ze gaan praten. Er straalde een andere vreugde uit zijn ogen nadat hij in een zekere zin zijn vader vond. Dat wens ik ook voor je vriend.

Ds. A. T. Vergunst
 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

164 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven