Dominees ontlopen

Wij (gezin) hebben tien jaar elke zondag twee keer thuis gelezen in plaats van naar de kerk te gaan. Sinds ongeveer vijf jaar gaan wij wel naar een kerk waar mijn ouders vooralsnog redelijk achter de prediking staan. Nu is het zo dat mijn ouders bij bepaalde dominees niet naar de kerk willen, omdat ze bepaalde dingen missen in de preek, bijvoorbeeld meer diepgang over de wedergeboorte. Mijn zusje, broertje en ik (18) moeten dan ook thuis blijven omdat er geen mogelijkheid is om te gaan en ook omdat het niet fijn is om tegen mijn ouders in te gaan. We lezen dan dus weer thuis, we luisteren naar een andere dienst of we gaan naar een andere kerk op een paar kilometer afstand van de kerk waar we normaal gaan.

Nu vraag ik mij heel erg af of het wel goed is dat wij dat doen. Pas had ik hier een gesprek over met een medecatechisant. Hij vond dat je als gemeente één moet zijn, dat dat ook ergens in de Bijbel staat. Ik weet niet meer precies waar het stond, maar ik denk dat hij de vragen van Zondag 21 van de Catechismus bedoelde. Dit heeft mij echt aan het denken gezet.

Mijn vragen zijn eigenlijk deze: Mag je op grond van de Bijbel thuis blijven of naar een andere kerk gaan als je een bepaalde dominee in je eigen kerk niet zo graag hoort of vindt dat er meer gezegd kan worden over de wedergeboorte etc.? Degene die ik hierover sprak bood aan mij op te halen als mijn ouders niet naar de kerk willen en ik wel. Mag ik op dat aanbod ingaan, waarbij ik eigenlijk niet gehoorzaam ben aan mijn ouders? In hoeverre moet ik mijn ouders hierin gehoorzamen als mijn gevoel toch zal gaan zeggen dat het op grond van de Bijbel niet kan? (ik woon nog bij mijn ouders thuis, ik ben 18 jaar).

Beste 18-jarige, 

Je bevindt je in een lastig parket, maar ik ben blij dat het je bezig houdt. Voor mij is je vraag ook niet makkelijk te beantwoorden. Ik ken de geestelijke beleving van je ouders niet en ook de prediking van de predikanten die gemeden worden niet. Bovendien weet ik niet of je ouders je verbieden om bij zulke voorgangers te kerken of dat ze je na overleg daarin de vrijheid zullen geven, gezien je je leeftijd. In ieder geval, men moet God meer gehoorzaam zijn dan de mensen, dat zullen je ouders toch ook erkennen?

Gehoorzaamheid aan Gods Woord staat dus voorop. In jouw weergave zien je ouders het als een gevaarlijk manco dat de diepgang over de wedergeboorte ontbreekt in de prediking. De diepgang, dus het gebeurt wel, maar volgens hen zou het dieper moeten. Maar wanneer is het diep genoeg? Bovendien, de wedergeboorte wordt in de Bijbel maar weinig keren aan de orde gesteld, veel vaker gaat het over bekering en geloof. Als de Heere Jezus zelf over de wedergeboorte spreekt met Nicodemus gaat Hij al snel over naar het spreken over het geloven (Johannes 3:14 en 15). Daar is dus een nauwe samenhang tussen wedergeboorte en geloven. Dat geldt ook van de bekering. Komen geloof en bekering dan wel diep genoeg aan de orde naar de mening van je ouders? 

Het gevaar is bij een ieder van ons groot dat we een geestelijk stokpaardje gaan berijden en ergens eenzijdig het accent op gaan leggen. Wie eenzijdig de wedergeboorte benadrukt loopt gevaar in een geestelijke passiviteit terecht te komen.  Ook wel valse lijdelijkheid genoemd. De vraag is ook, is het bij je ouders pas goed als ze bepaalde termen horen? Of stemmen ze in met het oude gezegde: Het gaat niet om de woorden, maar om de zaak.

Benaderen we de dingen rond de prediking vanuit de eigen beleving, of zoeken we de norm in Gods Woord zelf? Om dat laatste gaat het. Zitten we voorgesorteerd in de kerk met de vraag: Spreekt hij wel voldoende over de wedergeboorte, dan moet je er niet vreemd van opkijken dat je teleurgesteld de kerk uit gaat. Of gaan we biddend op met de vraag: Heere wat hebt u ons vanmorgen te zeggen van uit deze preektekst?  “Spreek Heere want uw knecht hoort.” Dat wordt gezegend! Zien we de gemeente, het ambt, de onderlinge gemeenschap als instellingen van God of gaan we naar de kerk om te horen wat we graag willen horen. Laat de onderlinge bijeenkomst niet na, zegt Hebreeën 10:25. En dan gaat het over de samenkomst van de gemeente blijkens de grondtaal.

Een bepaalde dominee niet graag horen mag nooit een reden zijn om weg te blijven. Is het een arbeider die het Woord der waarheid recht snijdt? Dat is de norm.

Is er inderdaad sprake van wezenlijke manco’s, Bijbels gezien, dan dienen we in liefde met de predikant daarover te spreken. Denk aan Handelingen 18  waar we lezen van Aquila en Priscilla die de predikant-redenaar Apollos wijzen op een groot manco en hem de weg van God nauwkeuriger uitleggen. En in de kerkgeschiedenis horen we hoe een eenvoudige vrouw Pietje Baltus de bekende Abraham Kuyper ingrijpend corrigeert.

Nu kan het zijn dat de prediker een gesprek daarover afwijst en dat inderdaad bepaalde Bijbelse kernwaarheden nooit aan de orde komen. Je moet tot vier kunnen tellen, zei men vroeger. Het gaat in de prediking om die Ene Naam, de twee wegen, de drie stukken en de vier staten. Komen die wat flets tot zijn recht dan moet je blijven. Ontbreekt er een van de vier dan mag je gaan of elders zielenvoedsel te halen.
 
Is dat laatste niet het geval dan adviseer ik je: praat er open over met je ouders en vraag er begrip voor dat die mede-catechisant je komt ophalen. Waar Gods Woord juist wordt vertolkt en toegepast, daar is diepgang, want Gods Woord is rijk en diep. Maar vooral: laat er veel gebed zijn om diepgang in de prediking.

Gezegende diensten toegewenst, 
Ds. A. van Vuuren

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van Vuuren

• Geboortedatum:
  02-11-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Capelle a/d IJssel
• Status:
  Actief

131 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven