Vraag
Ik heb een vraag over onze taak als christen om de volken te onderwijzen en het Evangelie te verkondigen. Het stuit mij soms zo tegen de borst dat we/ik zo bezig zijn/ben met het leven zelf. Carrière, settelen, alles wordt ingedeeld en bedacht. Orde van de dag is het. Nu is er niets mis mee, maar ik voel zo sterk de kracht van Gods oproep naar ons christenen. Wij moeten toch ook Zijn woord verkondigen? Dit moet als christen toch je voornaamste doel zijn? Hem alle eer!! Een levenstaak!
Nou snap ik heel goed dat we niet allemaal evangelist kunnen worden in Afrika bijvoorbeeld. Maar nemen wij onze taak wel serieus genoeg? Hierbij doel ik ook op mezelf. Als ik zie hoe Gods koninkrijk uit blijft breiden, ook in verdrukte gebieden etc. dan moeten wij toch onze wapenrusting aantrekken en ten strijde gaan? We mogen het mensen toch niet onthouden? Als ik er bijvoorbeeld aan denk om naar een extreem gebied te moeten/mogen gaan voel ik eerst angst en vervolgens rust, want God is immers nabij. En Hij geeft ons die zeer verantwoordelijke taak, zodat er nóg meer mensen zijn om Hem eer aan te doen! En ik weet natuurlijk dat God dit in de hand heeft, maar wij mensen kunnen soms zaaien, in Zijn naam.
Mijn vraag is hoe ik dit in perspectief kan bekijken. Soms denk ik: wat doe we hier? We moeten op pad! Zijn Woord verspreiden. (ondanks gezin en carrière etc) Ook gewoon binnen Nederland, gewoon overal! Maar dan denk ik vaak dat het te impulsief is, te simpel gedacht. Eigenlijk ben ik op zoek naar een middenweg om met deze gedachten om te gaan. Hoe vullen we als christen deze taak in? Een jonge vrouw.
Antwoord
Beste vriendin (schrijf ik maar)
Je stelt een vraag, die tegelijk méér dan een vraag is. Mijn reactie is dan ook meer een met je méédenken dan dat ik een antwoord geef.
Je voelt sterk de spanning tussen onze toch wel comfortabele levenssituatie en de opdracht, met anderen het evangelie te delen. Het zal altijd wel moeilijk zijn een gezond evenwicht te vinden tussen datgene wat we soms als tegenstrijdig ervaren. Je begrijpt wel dat we midden in het leven staan en zo ons beroep uitoefenen. Ongetwijfeld zijn er beroepen die sterk gericht zijn op carrière maken, maar dat kan niet van iedere werkkring gezegd worden.
Maar hoe ga je daar nu mee om? Ik probeer maar enkele concrete lijnen te trekken: Vervul allereerst maar de taak die je in dit leven hebt. Zoek dan een werkkring, waarin het begrip ‘carrière’ niet zo speelt, bijvoorbeeld in de zorgsector. Ook daar kun je ‘evangelist’ zijn. Je mag de Heere dan wel vragen of hij mensen op je pad wil sturen aan wie je de blijde boodschap kwijt kunt.
Het kan ook zijn dat de nood van de mens ‘ver weg’ je op het hart gebonden wordt. Dan mag je er biddend naar uitzien of de Heere een weg zal openen om dienstbaar te kunnen zijn. Dat is niet voor iedereen weggelegd; niet iedereen kan fysiek en psychisch een ‘gevaarlijke’ situatie aan. Het is goed als je met bewogenheid op de (verre) medemens ziet. In onze maatschappij, die het stimuleert om rijkdom als eerste prioriteit te stellen, is het zinvol te beseffen dat er belangrijker dingen zijn: de vraag of we in Christus geborgen zijn, maar ook de vraag of wij bewogen zijn om onze naaste. Dat is niet simpel of impulsief.
Als je zo leeft mag je erop vertrouwen dat de Heere je mensen of bepaalde situaties op je weg brengt, waar je iets mag uitdragen. Soms maar heel eenvoudig, in een enkel gesprek, maar dat heeft ook zijn waarde, soms ook ‘in het groot’.
Veel zegen daarbij gewenst!
Ds. W. Arkeraats
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. Arkeraats
- Geboortedatum:09-08-1946
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hardinxveld Giessendam
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
iemand heeft eens onderzoek gedaan naar de gaven van gelovigen en uit dit onderzoek kwam naar voren dat zo ongeveer 1 op de 10 gelovigen de gave van evangelisatie heeft.
Ik denk dat God dit verlangen (Zijn woord uitdragen) in je hart heeft gelegd en ik daag je uit om gewoon te beginnen. Ga er intensief voor bidden of de Heere je mogelijkheden wil laten zien hoe je het Woord mag verspreiden. Ga b.v. boeken lezen van bekende evangelisten b.v. Moody, Hudson Taylor maar ook van Jacob Damkani. Dit is, denk ik, zeer bemoedigend en je ziet ook hoe God werkt.
Er zijn in Nederland diverse groepen die evangeliseren op straat, je kunt ze gewoon opbellen en vragen of je een keer mee mag gaan. Enkele groepen zijn: st. naar House, st. Vissers van mensen maar er zijn er veel meer. Je zou ook 2 weken naar Israël kunnen gaan naar Jakob Damkani, hij is de oprichter van Trumpet of Salvation. Je gaat dan in (meestal) kleine groepjes de straat op (na een korte opleiding) om gesprekken aan te gaan met de Joodse bevolking. De mensen die dit gedaan hebben komen zeer enthousiast weer thuis. Ze hebben ook een Nederlandse website: trumpetofsalvation.nl
Op deze manier kun je er wellicht achter komen welke manier van evangelisatie bij je past maar ook dat de Heere je hierin kan bevestigen.
Ik wens je Zijn rijkelijke zegen toe!
Heel mooi dat je je hier van bewust bent!
Denk a.j.b. wel allereerst aan jezelf. Ik ken je niet, maar zijn je zonden vergeven?
Ken je Christus als Redder, Zaligmaker, Borg?
Als dat niet zo is, maar je kent wel de innerlijke roeping om tot Christus te komen, omdat Christus de enige Weg tot zaligheid is, benaarstig je dan des te meer om je roeping en verkiezing vast te maken.
Naar 2 Petrus 1:
(...)
9 Want bij welken deze dingen niet zijn, die is blind, van verre niet ziende, hebbende vergeten de reiniging zijner vorige zonden.
10 Daarom, broeders, benaarstig u te meer om uw roeping en verkiezing vast te maken; want dat doende zult gij nimmermeer struikelen.
11 Want alzo zal u rijkelijk toegevoegd worden de ingang in het eeuwig Koninkrijk van onzen Heere en Zaligmaker Jezus Christus.
