Vraag
Ik heb een vraag over het vijfde gebod. Afgelopen zomer is mijn vader overleden. Wij als kinderen waren allemaal al jarenlang het huis uit en mijn moeder woont nu alleen. In de tijd dat mijn vader ziek werd heeft zij niet willen nadenken over de gevolgen van zijn ziekte en zijn overlijden kwam voor haar dan ook vrij onverwachts. We hebben toen meerdere keren geprobeerd om haar te laten inzien dat mijn vader niet zo lang meer had, maar uiteindelijk was het de verpleging die twee dagen voor het overlijden van mijn vader een gesprek aan moesten gaan met mijn moeder om haar te vertellen dat ze echt niet kon gaan werken. Nu mijn vader is overleden, merk ik dat ze dit gedrag weer gaat vertonen. Ze krijgt erg veel bezoek en aanspraak en dat ziet ze ook als 'normaal'. Wanneer wij als kinderen haar voorzichtig proberen te vertellen dat ze ook haar eigen weg moet gaan, dat dit geen 40 jaar zo blijft, dan wordt ze boos en wil ze niet meer praten. Wanneer mijn zus aangeeft dat zij met haar gezin een weekend weg wil, dan kan dat niet van mijn moeder omdat zij dan alleen is. Ze wil ieder weekend iemand in huis hebben (één van haar kinderen of kleinkinderen) of ze wil bij haar broers/zussen zijn. Wanneer we aangeven dat dat niet altijd kan, dan is haar reactie of we met haar willen ruilen. Ik krijg soms het gevoel dat ze haar status als weduwe misbruikt, maar tegelijkertijd besef ik ook dat ze het heel moeilijk heeft. Eerlijk gezegd heb ik geen idee in hoeverre ik haar (nu al) kan aanspreken op haar gedrag en haar kan behoeden voor het moment dat de buren en andere mensen uit de straat niet meer dagelijks alles voor haar doen. Hoe ver strekt in dit het vijfde gebod? Moet ik met Oud en Nieuw bij haar logeren met mijn man (ze mag ook bij mijn zus komen, maar ze wil perse dat wij bij haar logeren) of mag ik aangeven dat ik daar erg tegen op zie? Mijn man gaat met steeds meer tegenzin mee, maar hij doet het voor mij. Ik voel me alsof ik in een spagaat terecht ben gekomen en ik zou niet weten hoe ik weer moet opstaan. Ik hoop dat u mij kunt helpen.
Antwoord
Het is inderdaad een ingewikkelde situatie waarin verschillende zaken meespelen. Emotionele betrokkenheid, het geloof met daaraan gekoppeld het vijfde gebod, verschillende karakters.
In de zorg aan elkaar is het belangrijk om te kijken wat Gods Woord er van zegt en hoe houden we het vol, maar ook om te kijken wat is goed voor de ander. Wanneer we merken dat er in eerst instantie sprake is van vermijden, het niet onder ogen willen zien van de werkelijkheid, is dit door pijn en moeite heen wel een eerste wat zorgvuldige begeleiding nodig heeft. En dan bedoel ik dat in liefde de spiegel voorgehouden moet worden van de werkelijkheid en vervolgens samen kijken wat nodig is om het aan te gaan. Wanneer dit al niet lukt, dan zou er een leermoment kunnen zitten in het "ervaren". Het is belangrijk dat de verantwoording niet overgenomen wordt. Bij het overnemen van... wordt de ander meer en meer afhankelijk. Dus wanneer je vindt dat je moeder, na alle verdriet toch zou moeten leren om het leven zelfstandig op te pakken, moet je niet haar probleem blijven oplossen.
Op relatieniveau tussen ouder en kind is dit een hele moeilijke. Rollen gaan verschuiven. Als kind moet je voor je ouder gaan zorgen. Het doel moet wel duidelijk zijn: moeder in haar kracht zolang mogelijk haar zelfstandigheid laten behouden. Dit is niet hard, dit is overeenkomstig de Bijbel. Als liefde de leidraad maar is. Je vader en moeder eren is niet alles doen wat er van je gevraagd wordt. Liefdevolle zorg voor ouders is niet hetzelfde als betuttelen.
Zelf houd je het langer vol als je grenzen aan kunt geven. Zelfverloochening betekent niet dat je grenzeloos doet wat er van je gevraagd wordt. Je zult merken dat hoe meer iemand over je grenzen gaat, je boosheid oplaadt, wat ook een keer een uitweg zoekt. En leven met boosheid is echt niet goed, zeker niet overeenkomstig de Bijbel. Wees duidelijk en laat het contact met moeder goed zijn. Ga geen strijd aan over zaken die voor jullie als kinderen duidelijk liggen. Benoem, erken wel voortdurend hoe moeilijk het voor haar is. Erkenning geven is ook niet het zelfde als overnemen of betuttelen.
We hebben allemaal grenzen nodig, kinderen, volwassenen en ouderen. De ingewikkeldheid zit vooral ook in het verschuiven van de rollen en dat de rollen wisselend zullen zijn.
Met vriendelijke groet,
Ria van der Leer
Je mag mijn mailadres opvragen bij RW. Als je het wilt kunnen wij erover spreken. I.i.g. veel sterkte, wijsheid en geduld toegewenst!
Er staat ook in gen. 2 vers 24
Daarom zal de man zijn vader en zijn moeder verlaten, en zijn vrouw aankleven; en zij zullen tot één vlees zijn.
In de eerste plaats ligt de verantwoording in eigen gezin. Het betekend niet dat je je ouders mag laten verkommeren, bij deze vragensteller is het manipuleren en dwingen.
Dit heeft niets met ouders eren of er voor zorgen te maken.
Maar moeilijk blijft het, je wordt ws heen en weer geslingert door schuldgevoel t.o. boosheid.
Probeer samen met je familie een gezond evenwicht te creeren en betrek daar ook je moeder in als het mogenlijk is.
En vraag vooraf de Heere om juiste beslissingen.
Heel veel sterkte
