Op de vlucht voor ouders

Momenteel zit ik in een lastige situatie. Ik vind het moeilijk om erover te praten, maar zoals het nu gaat kan het eigenlijk ook niet verder. Ik durf niet naar de kerk. Terwijl ik wel heel graag wil. Ik heb op dit moment geen contact met mijn ouders. Ik ben bang dat veel mensen uit de gereformeerde gezindte dat niet goedkeuren en het er niet mee eens zijn. Ik vind het zelf ook heel erg lastig in het licht van het vijfde gebod. Maar de situatie werd voor mij onhoudbaar. Ik kan het niet verder toelichten hier omdat ik bang ben herkend te worden. We zitten nog steeds in dezelfde gemeente (meerdere wijken in meerdere kerkgebouwen) en ik probeer elke zondag te bedenken waar mijn ouders heen zouden kunnen gaan en dan zelf een andere kerk te bezoeken. Helaas gaat dit wel eens fout en een paar weken terug zat ik vlak achter mijn vader. Ik raakte zo in paniek dat ik vlak voor de preek de kerk via de achteruitgang heb verlaten. Ik ben in m'n eentje naar huis gelopen. Het regende en ik voelde me zo vreselijk eenzaam. Alsof hij met zijn waarheid meer recht heeft op een omgang met God dan ik. En dat sneed in mijn ziel. En nog steeds.

Sindsdien ben ik eigenlijk niet meer gegaan. Ik wil eigenlijk niet vluchten voor mijn angsten, maar het is wel wat gebeurt. Ik vind het zo moeilijk om te bedenken dat we hetzelfde zingen, dezelfde dingen horen en toch zo blijven leven in twee werelden met elk een eigen waarheid. Naar aanleiding van dit voorval heb ik de wijkpredikant gemaild. Maar hij kon me niet echt antwoord geven en ook in een persoonlijk gesprek een aantal weken later is hij er niet op terug gekomen. Ik snap het op zich wel omdat iedereen ook de vrede wil bewaren en ik ook. Ik wil geen slagveld. Er is ook geen oplossing. Althans, ik denk steeds: wat kan ik veranderen aan mezelf waardoor ik het wel weer kan? Waardoor ik weer naar de kerk durf zonder dat het voor mij uitmaakt of zij er zijn. Hoe kijkt de Heere God naar mij? Hoe kan ik mijn ogen weer op durven slaan naar de Hemelse Vader? Het voel alsof iedereen in de kerk mij als schuldige aanwijst. Terwijl niemand precies weet wat er speelt. Maar er wordt vast over gepraat.

Beste vriend (of vriendin?),

Met bewogenheid heb ik je relaas zitten lezen. Je stelt heel wat aan de orde. De gespannen relatie met je ouders, de angsten, die daaruit voortvloeien en de invloed daarvan op je zicht op de verhouding met God. Maar ik las het ook met een gevoel van een zekere machteloosheid, omdat ik je situatie niet ken en ik daardoor niet weet, wat de afstand tussen jou en je ouders veroorzaakt. Omdat je enkele keren schrijft over een “eigen waarheid”, krijg ik de indruk dat er een groot verschil van inzicht is rond de vragen rond bekering en geloof. Maar kennelijk gaat dat gepaard met dieper gaande spanningen: het ontbreken van contact met je ouders en de angst, elkaar in de kerk te ontmoeten. Je hebt het gevoel, dat anderen erover praten en zo raak je in allerlei dingen verstrikt.

Je begrijpt dat ik je geen simpele oplossing kan bieden. Het zou heel goed zijn, als je weer met je ouders in contact kunt komen, maar ik begrijp dat je bang bent dat dit de situatie alleen meer verergert. Het woord “slagveld” is in dit verband veelzeggend. In hoeverre je angst daarvoor op zijn plaats is, kan ik niet beoordelen, maar kennelijk is je wijkdominee daar ook beducht voor. Maar dit schrijf ik allemaal als een veronderstelling.

Van harte probeer ik je wat aan te reiken:

Allereerst heel praktisch. Kennelijk veroorzaakt de situatie waarin je verkeert, een behoorlijke psychische nood. In zulke omstandigheden is het goed een hulpverlener te zoeken die je de weg kan wijzen in de doolhof van je gedachten. Verder moet je toch proberen naar de kerk te blijven gaan. Anders kan de drempel steeds hoger worden en kom je terecht in een vicieuze cirkel: wel te willen en niet te durven. Dat vergroot alleen maar een gevoel van eenzaamheid.

En wat het belangrijkste is: ook in de diepte van het leven is er een weg tot God. Niet alleen mensen met “een bepaalde waarheid” hebben het recht op de omgang met God. Dat roept wel vragen bij je op: hoe kun je hetzelfde zingen en hetzelfde horen en toch in zulke verschillende werelden leven? Het is goed te bedenken dat dit helaas zo gebeurt omdat we in een onvolmaakt en verbroken bestaan leven. De grote troost is dat we ook met ons verbroken bestaan en met onze zondige gedachten en daden tot de Heere mogen vluchten. Ik denk daarbij aan de woorden van de Heere Jezus: “Komt tot mij, allen die vermoeid en belast bent en Ik zal u rust geven.” Daarbij zullen we dan wel bereid zijn om ons te onderzoeken wat in ons denken en handelen verkeerd kan zijn.

Ik hoop hartelijk dat de relatie met je ouders hersteld zal kunnen worden en je vrede zult vinden in je hart.

Ds. W. Arkeraats

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. Arkeraats

• Geboortedatum:
  09-08-1946
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hardinxveld Giessendam
• Status:
  Actief

132 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven