Vraag
Binnenkort komt Neal Morse met een nieuw album, naar aanleiding van Bunyans’ Christenreis. Eerder heeft de man al een album over de tabernakel gemaakt en een album over het leven van Maarten Luther. In het verleden heeft de man echter wel in een onchristelijke groep gepeeld “Spocks Beard”. Kun je dan nog wel naar deze muziek luisteren?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Ik heb een tijdje nagedacht over wat ik hierover zou zeggen. Ik begrijp en deel de bezorgdheid op zich, want ook de apostelen waarschuwen ons op verschillende plaatsen om geen gemeenschap te hebben met de onvruchtbare werken van de duisternis, van zowel ongelovigen als van hen die niet blijven in de leer van Christus (Ef 5:11, 2 Joh 1:1). En ook Jezus waarschuwde: Er zullen VEEL valse profeten opstaan en die zullen er VELEN misleiden (Matt 24:11). We moeten oppassen dat we dergelijke teksten niet klakkeloos toepassen op een bepaalde groep of persoon zoals het in ons straatje past. Maar wat het wel op z'n minst bij ons moet uitwerken is dat we leren op te letten naar wie we luisteren en door wie we ons laten beïnvloeden.
Ik wil graag benadrukken dat het hierbij niet gaat om het beoordelen van bepaalde personen maar om keuzes te maken door wie of wat ik me wil laten beïnvloeden. Ik merk dat mensen soms dat onderscheid niet kunnen of willen maken. Uiteraard zijn de persoon en wat hij of zij uitdraagt lang niet altijd los te koppelen van elkaar. Het ene zal vaak uit het andere voortkomen. Maar toch is het onderscheid belangrijk. Als ik problemen heb met iemands muziek of wat dan ook, houdt dat niet in dat ik de persoon afwijs of een oordeel over hem of haar persoonlijk uitspreek. Het oordeel is aan Heere, en de dingen die nu nog verborgen zijn zullen openbaar worden bij de oogst (1 Kor 4:5, Rom 14, Matt 13: 30). En we worden allemaal door genade behouden, niemand van ons heeft het verdiend.
Maar onderwijl moet ik wel de keuze maken om niet deel te hebben aan dingen die ik als problematisch zie. En evenzo, ook als ik iemand omarm als een broeder of zuster, betekent dat nog niet ik ook alles accepteer van wat hij of zij zegt of doet, zeker niet door een alles wegrelativerend subjectivisme. Ik ben iemand die nog steeds gelooft dat bijbelse waarheid objectief en antithetisch is, gefundeerd in Christus, en niet subjectief en dialectisch synthetisch naar een menselijke filosofie. Als je dan beide dit uitgangspunt hebt kan je met elkaar het gesprek aangaan om zo beide te groeien in de kennis hiervan (Kol 1:10) naar Christus toe (Ef 4:15). Geestelijk groei zit in een leren onderscheiden van waar het op aan komt (Fil 1:9-11) en de bijbelse weg is een weg van correctie (vgl. 2 Tim 4:2-4) en zelfcorrectie (2 Kor 13:5).
Nog iets, bij vragen als deze gaat het vaak over bepaalde personen of groepen en ik begrijp dat dat soms onvermijdelijk is. Maar het is denk ik belangrijk dat we ook altijd wat breder kijken. Veel zaken die we bij bepaalde personen tegenkomen, vinden we vaak ook terug bij een grotere groep. Daarom moeten we deze zaken ook niet binden aan een bepaald persoon, maar kijken naar de verschijnselen en de achterliggende gedachten op zich, waar deze ook voorkomen, deze opmerken en daar alert op leren te worden.
Nu is het onvermijdelijk dat ik ook toch even op Neal Morse zelf in ga. Er zijn denk ik bij hem een aantal dingen aan de hand. Hij heeft inderdaad een onchristelijk verleden. Hij is onchristelijk opgegroeid en streefde een tijdlang een muziekcarrière na, eerst in de muziekscene in Los Angeles en later in de progressieve rock. Na een aantal jaren van inwendige strijd kwam hij uiteindelijk tot bekering in 2002. Ik heb geen twijfel dat hij nu op een andere manier in het leven staat. Daarom ben ik ook niet geneigd te kijken naar zijn verleden maar meer naar zijn heden, en dan vooral naar wat voor boodschap hij uitdraagt. Wat iemands muziek betreft is het denk ik het beste te kijken naar de denkbeelden van de persoon uit de periode waarin de betreffende muziek geschreven werd, want deze zullen daarin tot uiting komen.
Bij de Neal Morse van na 2002 heb ik gemengde gevoelens. Ik vond het interessant de genoemde albums eens te luisteren en ook het album “One” dat gaat over zondeval en verzoening. De teksten op deze albums vind ik niet slecht en hebben een ongekende diepte voor moderne christelijke muziek. Mijns inziens moet je ze luisteren van begin tot eind en begrijpen waar het over gaat. Teksten en zinnen verwijzen vaak naar bepaalde bijbelgedeelten of gebeurtenissen uit de geschiedenis en ik denk dat die grotendeels correct zijn.
Ik zou het echter niet als achtergrondmuziek opzetten. De muziekstijl die hij gebruikt is ook niet mijn keuze. Teveel mensen gebruiken deze met een ander doel. En ook voor veel liefhebbers hiervan gaat de muziek van Neal Morse geruisloos op in het geheel van deze soort muziek. In principe zie ik ruimte voor een deel van zijn muziek, zolang dat functioneel gebruikt wordt ten dienste van het verhaal dat verteld wordt. Maar ook bij Neal Morse gaat de muziek regelmatig een eigen leven leiden en dat vind ik dan weer jammer.
Bij een aantal van zijn andere albums heb ik wel zo mijn bezwaren en Neal maakt ook allerlei keuzes die ik niet zou maken. Nu zijn deze keuzes uiteraard in de eerste plaats zijn eigen zaak, maar er zit iets achter dat een verdere doorwerking heeft, zeker op zijn latere albums. Het kernprobleem dat ik bij hem opmerkte, is dat hij zich laat beïnvloeden door mensen naar wie hij -denk ik- beter niet kan luisteren. Eén zo'n geliefde uitspraak van hen, die hijzelf ook doet, is dat je God niet in een doosje moet stoppen. Daarmee wordt dan bedoeld dat je overal voor open moet staan, hoe verkeerd het ook lijkt, want God kan alles gebruiken. Ik twijfel niet aan zijn goede bedoelingen maar ik ben bang dat je je zo gaat openstellen voor misleidingen. En dit is ook bepaald niet wat God ons zegt in Zijn Woord.
Ik zou verder kunnen gaan en allerlei positieve en negatieve dingen kunnen noemen die ik ben tegengekomen, maar dat mag degene die deze muziek wil luisteren zelf doen. Ik denk dat als iemand de keuze maakt bepaalde muziek te luisteren (of wat dan ook), deze ook de verantwoording heeft het verder te onderzoeken.
Voor mijzelf is altijd de belangrijkste vraag: is het tot opbouw? Voor de muziek die ik regelmatig luister heb liever muziek die opbouwt met de woorden van de Bijbel. Muziek waar ik geen vraagtekens bij hoef te hebben en waarvan ik zeker weet dat die dicht bij Gods woord blijft. Dat geeft houvast. Ik ben benieuwd naar het komende album over Bunyans’ Christenreis en ik zal het bij gelegenheid zeker eens luisteren, maar ik zal het waarschijnlijk niet tot mijn vaste muziekdieet maken.
Petrus schrijft: “Verlang vurig, als pasgeboren kinderen, naar de zuivere melk van het Woord, opdat u daardoor mag opgroeien.” Goede inhoudelijke geestelijke muziek kan daar enorm in bijdragen. Muziek die dat niet is kan daar veel in verstoren. Daarom is de muziek die we regelmatig luisteren denk ik erg belangrijk.
Ik hoop dat dit een beetje de vraag beantwoordt en je verder helpt.
Ontvang een hartelijke groet,
Gerard Slurink
Dit artikel is beantwoord door
G. Slurink
- Geboortedatum:12-02-1963
- Kerkelijke gezindte:Reformatorisch
- Woon/standplaats:Lahti, Finland
- Status:Actief
Bijzonderheden:
*Voormalig popmuzikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Over muziekstijl valt dan te twisten. Progressieve rock is echter niet echt een populaire muziekstroming. Daarnaast vind ik dat je muziek niet moet beoordelen op de muziek zelf in de zin van: Als er een drumstel in zit is het fout en een gitaar, want er zijn ook mensen die met die instrumenten slechte muziek maken. Wat de muziek goed of fout maakt is de inhoud. En die is Bijbels. In de boekjes met teksten wordt soms zelfs letterlijk naar de Bijbelteksten verwezen waar ze op gebaseerd zijn.
Wat dat betreft vind ik het jammer dat Gerard de muziek toch wel behoorlijk lijkt te beoordelen op waar hij zelf graag naar luistert, wat zijn eigen stijl is. En hoe hij muziek ziet: Het mag alleen als doel hebben om een boodschap te brengen. Dus instrumentale stukken zijn fout want ze hebben geen inhoudt. Muziek heeft echter veel meer doelen en daarnaast vertelt de muziek zelf ook een verhaal, zeker in dit genre. Overigens, voor ik het idee wek het totaal oneens te zijn met de reactie, ik vind het verder een prachtige, goed onderbouwde en doordachte reactie, mijn complimenten.
Ik heb Neal wel eens ontmoet en kort wat woorden gewisseld, ik ben ook regelmatig bij kleine besloten bijeenkomsten geweest waar er meer werd gezegd dan (akoestisch) gezongen en durf wel te zeggen dat Neal Morse een oprechte christen is die leeft met God en zijn beslissingen, ook als het gaat om muziek, teksten, met wie hij speelt enzovoorts, aan Hem voorlegt.
Ik vind het zelf geweldige muziek en God heeft de muziek en de teksten ook veel gebruikt om me aan het nadenken te zetten, dingen te veranderen, te troosten en vooral te zien hoe groot en genadig Hij is. Ik zou je zeker aanraden om zijn muziek te gaan luisteren!
Instrumentenkeuze of instrumentale stukken zijn niet het probleem. Dat is niet waar het om gaat. En overigens was er een tijd dat een grote verzameling progrock albums had, dus het is geen smaakzaak. ;)
Maar blij dat je het antwoord kan waarderen :)
Overigens trad Neal afgelopen zomer weer op met Spock's Beard in Duitsland en hij verkoopt ook nog steeds hun albums via zijn website. Spock's Beard speelde ook deels mee op zijn album Testimony 2. En de banden zijn nog hecht, het is uiteraard ook zijn broer en het zijn z'n vrienden. Ik kan dat wel begrijpen op zich. En Neal speelt ook nog in meer bands, die grotendeels seculier zijn.
Maar hoe dan ook, ik heb zeker ook op zich de indruk dat Neal oprecht is. Voor mij is het kernprobleem nog steeds door wie hij zich laat beinvloeden. Dat komt wel tot uiting in interviews met hem.
Ook voor het antwoord van Marnix, die mij op het spoor van 'the similitide of a dream' gezet heeft.
Neal Morse ligt mij na aan het hart.
Op de begrafenis van een vriend (suïcide) werd 'bridge across forever' gespeeld, waarna ik muziek van Neal ben gaan beluisteren.
Tegelijkertijd leerde ik een christelijk meisje (nu mijn vrouw) en een christelijke zanger kennen.
Neal noch mijn vrouw heeft mij bekeerd. Maar samen hebben ze mij wel op het spoor van het geloof gezet.
Gerard noemt in zijn antwoord het feit dat het doms ook on af muziek lijkt te gaan.
Dat klopt, want ook in muziek kun je heel veel uitbeelden.
Ook erkende grootheden als Bach deden dat.
Door wie Neal zich laat beïnvloeden weet ik niet.
Althans. Ik weet niet waar Gerard op doelt.
Op muzikaal vlak heel duidelijk door Pink Floyd, Mike Portnoy en Spocks Beard, maar ik vermoed dat Gerard daar niet specifiek op doelt...
Over Spocks Beard: het laatste album met Neal heet 'Snow'.
Feitelijk Neals eerste christelijke album.
Op dat punt moet ik Marnix tegenspreken: na zijn bekering maakte hij nog 1 album waarna hij Op zichzelf verderging.
Vooral Solitary Soul is herkenbaar voor een 'bekeerling' (om mijzelf die naam maar eens te geven).
Vraagsteller: ik denk dat de reeds bekeerde christelijke wereld niet Neals doelgroep is. Hij probeert mijns inziens juist de buitenwereld te bereiken, en hij is daar redelijk succesvol in.
En ik vermoed dat de buitenwereld die hij bereikt niet zozeer bereikt wordt door de muziek die meestal in christelijke kringen gespeeld wordt.
Ook ik heb Neal ooit ontmoet, en ik deel de van Narnix en Gerard: ik geloof dat hij in heel zijn leven christen is en wil zijn.
En als je zijn muziek niet mooi vind: dat had mijn echtgenote ook. Maar twee jaar geleden stond ze vooraan bij zijn concert.
Onde dr indruk van get getuigenis wat hij voor een grotendeels seculier publiek gaf.
'I am the temple of the Living God'
'How can I keep silent, when I know the truth'
Nee, iemand afrekenen op het verleden waar hij zoveel mogelijk mer gebroken heeft is niet goed.
Je wilt alleen niet weten hoe vaak ik me toch nog voor mijn verleden verantwoorden moet.
De refo-wereld is wat dat betreft snoeihard...
Ik heb het niet genoemd want is niet mijn bedoeling op bepaalde personen in te gaan. Maar om een voorbeeld te noemen, zijn album 'Momentum' is naar eigen zeggen geinspireerd door een preek van pastor Brian Houston van Hillsong Church. Het thema 'Momentum' is al een ouder thema in deze kerken. Je hoort dit niet aleen in Hillsong Church maar ook in Bethel Church, Gateway Church enz. (bronnen van veel populaire praise muziek). In de kern draait het bij dit thema en ook andere themas bij hun vaak om een (verkapt) welvaarts evangelie. Niet dat ik denk dat Neal Morse dat aanhangt, ik denk in tegendeel. Maar toch laat hij zich door hen inspireren, ik denk uit naïviteit.
En er is meer. In feite valt hier in ruimere zin een heleboel over te zeggen, maar een belangrijkste punt dat er achter zit in mijn optiek is dat dit (en ik bedoel daarmee niet Neal zelf, maar hetgene waar hij naar luistert), een andere kant op gaat dan het eenvoudig geloof en een discipel van Jezus te zijn.
Nogmaals, het gaat mij niet om een beoordeling van Neal Morse zelf of van bepaalde personen, maar om het verschijnsel op zich, waar we alert op moeten worden en moeten leren te onderscheiden, enerzijds door te leren begrijpen waar het op aan komt en anderzijds afwijkingen hiervan te leren onderkennen.
