Rustige houding staat me in de weg

Ik zit ergens mee. Vlak voor mijn afstuderen had ik een laatste afrondend gesprek met twee docenten en mijn afstudeerbegeleider. Tijdens dit gesprek kreeg ik o.a. feedback en één van de belangrijkste punten die gezegd werden was dat mijn rustige en terughoudende houding mij enerzijds siert, maar mij anderzijds in de weg staat. Ze gaven aan dat ik soms te goed wil zijn voor anderen en te bescheiden ben; ik mag meer voor mijzelf opkomen, mijzelf bewijzen en aangeven waar ik goed in ben. Ik begreep de feedback die ik meekreeg, maar ik merk dat ik het ook lastig vind.

In hoeverre moet ik aan deze punten werken? Ik houd er bijvoorbeeld totaal niet van om op de voorgrond te treden, want zo bén ik niet. En ik wil mijzelf ook niet anders voordoen dan ik ben. Maar tijdens mijn sollicitatiegesprekken heb ik het gevoel dat dit wel van mij verwacht wordt. De maatschappij ‘eist’ mensen die zelfverzekerd zijn, voor zichzelf opkomen en dat soms ten koste van anderen, mensen die vertellen waar ze goed in zijn. Vanuit bijbels perspectief lijkt mij dit niet bepaald een houding die past bij een christen. Ik wil niet méér aan mijzelf denken, dan aan de ander. Ik wil niet op de voorgrond treden, omdat ik dan het gevoel heb dat ik dan niet mijzelf ben. Dat voelt niet eerlijk.

In het kort mijn vraag: in hoeverre moet ik mij aanpassen aan de ‘norm’ die deze maatschappij stelt als je aan het werk wilt?

Beste...

Je hebt een (h)eerlijke vraag! Ik proef daarin je oprechtheid en je verlangen om als een echte christen te leven.

Wat heerlijk ook dat er bescheiden mensen zijn op deze wereld en dat deze aarde niet alleen bevolkt wordt door mensen die ‘haantjes’ zijn en die in alles het beste willen zijn. Dat zou het leven er bepaald niet makkelijker op maken. Dus op jouw vraag of je je moet aanpassen aan de norm die onze maatschappij stelt, zeg ik hartgrondig: NEE, dat hoef jij niet te doen. Want de norm is op dit moment dat het om de beste, de grootste, de slimste, de knapste en de meest getalenteerde mensen gaat. Ik wil daar heel ver bij vandaan blijven. Juist omdat ik de enorme en schadelijke gevolgen van dit denken om mij heen zie. Ook bij christenen. Ik ontmoet studenten en hoog opgeleide twintigers die het leven als een wedstrijd ervaren, als een proces waarin je constant in een concurrentiepositie zit en waar de eerste concurrent één muisklik of één swipe van je verwijderd is. Het leven is voor velen een proces van voortdurend vergelijken met elkaar en daar word je doodmoe van. Dus als jij niet met die ratrace mee wil doen: helemaal goed!

Maar er is ook een andere kant aan de zaak. Onze God heeft kwaliteiten aan jou toevertrouwd en Hij nodigt je uit om die niet te kleineren, maar juist te exploreren. Hij zegt eigenlijk: “Doe iets heel moois met al het goede dat Ik aan jou heb toevertrouwd.” Dat mag je zeker doen. Niet om trots op jezelf te zijn, niet om jouw haan koning te laten kraaien, maar in dankbaarheid naar je Schepper.

Misschien kan ik wat ik bedoel het beste uitleggen aan de hand van de begrippen ambitie en verlangen.

Bij ambitie gaat het om jezelf te bewijzen en om succes. Dat zijn vooral de dingen die jij zelf moet realiseren en als dat niet lukt, ben jij mislukt. Dat is een wereldse houding. Ik zie hoogopgeleide twintigers (christenen) stuk gaan aan torenhoge ambities, aan te veel kansen, te veel mogelijkheden waardoor veel van hen zelfs aan de antidepressiva raken.

Bij verlangen gaat het om je hart, om het verlangen om met alles wat God aan je heeft toevertrouwd van betekenis te zijn op deze aarde, om vrucht te willen dragen, om iets te willen toe te voegen aan deze gebroken wereld. En daar mag je heel overtuigend in zijn. Dat heeft niets met trots te maken, niets met succes, maar met zegen. Verlangen naar de zegen van God over je leven. Het is heel Bijbels om te zeggen dat aan wie veel is toevertrouwd, die mens ook veel te geven heeft. Daar hoef je beslist niet bescheiden over te zijn.

Laat ik een voorbeeld uit de geschiedenis noemen. Moeder Theresa was niet een vrouw met torenhoge ambities, was niet een vrouw met verlangen naar succes, met scoringsdrang, maar zij wilde graag van betekenis zijn voor de behoeftige mensen die God op haar pad plaatste. Zij was heel overtuigd in wat zij te geven had omdat zij daarin iets van Gods barmhartigheid wilde laten zien.

Terug naar jouw sollicitatieprocedure. Je mag daarin heel overtuigd zijn wat je verlangen is, wat je kwaliteiten zijn waarmee je de organisatie/het bedrijf waar je wilt gaan werken mee wil dienen. Je hoeft jezelf absoluut niet te bewijzen, je hoeft ook niet op te scheppen of de dingen mooier maken dan ze zijn. Maak het verlangen om te dienen en van betekenis te zijn heel helder. 

Ik heb in mijn leven al heel wat sollicitatiegesprekken gevoerd en ik ben daar heel gevoelig voor. Als ik het idee heb dat iemand zelf zit te scoren, zichzelf loopt te bewijzen, dan haak ik af. Meestal zie ik dat overigens al in de sollicitatiebrief die iemand schrijft. Maar als ik iets diepers proef, een dienstbare houding en dankbaarheid voor de God die geeft, vind ik het interessant. En ik probeer het zelf ook (met alle lek en gebrek): Het gaat niet om mij in dit leven, maar om de God die mij het leven geeft en die ernaar verlangt dat mijn leven een afspiegeling van de Heere Jezus zal zijn. 

Als jij zó durft te leven, zul je tot zegen zijn voor alle mensen en mogelijkheden die God op je pad plaatst.

Met nadruk wens ik je dus niet veel succes, maar heel veel zegen toe! 

Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven