Vraag
Er is iets wat mij de laatste dagen bezig houdt na een gesprek met een oude vrouw uit de gemeente. Zij is al flink op leeftijd en ze deelde iets van haar zorgen met mij. Zij en haar man kregen vijf kinderen die een Bijbelse opvoeding kregen. Dat ging altijd goed, ze hadden een fijn gezin. Nu zijn ze allemaal volwassen en niet èèn van hen heeft een kerkelijk leven. Ze hebben God en de kerk alle vijf de rug toegekeerd. Dit doet hun moeder (ze is ondertussen weduwe) veel verdriet. Gesprek is wel mogelijk, maar wordt snel weggewuifd.
Nu mijn vraag als moeder van jonge kinderen. Kan het zijn dat je door hoe je je kinderen opvoedt, je tekortkomingen in je geloof en gaven van God die je vaak onbewust niet inzet, daardoor je kinderen op de verkeerde weg plaatsen? Kortom, kan het zijn dat de opvoeding waarvan ik altijd dacht dat je als ouders een werktuig van Zijn Hand mag zijn, dat die opvoeding door de duivel wordt gebruikt om mensen bij God weg te trekken? Ik weet dat God alleen mensen tot bekering kan brengen en dat er voor iedereen die nu niet gelooft nog hoop is, maar wat als ik in mijn opvoeding tekortschiet? Wat altijd zo makkelijk leek wordt nu zo ingewikkeld, want ik besef nu maar al te goed dat het van levensbelang is!
Antwoord
Wat geeft het een vader of een moeder veel verdriet als zij moeten toezien hoe hun kinderen kiezen voor een leven zonder de Heere.
Je stelt de vraag of je als ouder er schuldig aan zijn, wanneer je kinderen breken met de Heere. Ja, dat kan. Dat kan op heel veel manieren. Dat kan, als je als vader of moeder zelf onbekeerd bent. Je kunt dan wel praten over de Heere en je kinderen voorhouden dat het heel belangrijk is om de Heere te kennen, maar er zit dan geen leven in je woorden. Als je als vader of moeder onbekeerd bent, is dat niet alleen schuld tegenover de Heere, maar ook tegenover je kinderen.
Maar ook als je als vader of moeder de Heere mag kennen, kun je een sta-in-de-weg zijn voor de zaligheid van je kinderen. Het komt voor dat kinderen van God op zo’n manier leven, dat het voor hun kinderen niet zichtbaar is hoe rijk het leven met de Heere is. Dat kan op een oppervlakkige manier. Doordat het geloof bij vader of moeder niet in het hart leeft, niet in beoefening is, wordt het ook niet zichtbaar voor de kinderen. Je gaat op in de wereld en de ernst van de zonden proeven de kinderen in je leven niet. Of je bent zo druk bezig met dingen die op zich goed zijn, zoals je werk, dat dat veel belangrijker lijkt dan het leven met de Heere.
Het kan ook op een zwaarwichtige manier. Door alleen maar te spreken over de zonden, onze schuld, hoe moeilijk geloven is, enzovoorts, en nauwelijks over hoe heerlijk en rijk het leven met de Heere is, hoe zalig het is om Hem te kennen en door het geloof met Hem om te gaan, geef je een verkeerd beeld van Wie de Heere is en wat Hij van ons vraagt.
Kortom, er zijn vele manieren waarop je als vader en moeder er mede-schuldig aan kunt zijn wanneer je kinderen breken met de Heere en Zijn dienst. Onderzoek jezelf hier op. Ben ik voor mijn kinderen een levend voorbeeld? Neem ik de zonde serieus? Zien zij aan mijn leven hoe rijk het leven met de Heere is? Proeven ze in mijn opvoeding wat genade is? Als we daarin tekort komen, dienen wij onze schuld aan de Heere te belijden en daar -biddend om de leiding van de Heilige Geest- verandering in aan te brengen.
Ik heb bewust dit eerst gezegd, zodat wat hierna volgt niet als excuus gebruikt kan worden. Tegelijkertijd moet ook het volgende gezegd worden.
In de eerste plaats is een godvruchtige opvoeding geen garantie dat de kinderen behouden worden. Er zijn helaas genoeg voorbeelden van kinderen van zeer godvruchtige ouders, die gebroken hebben met de Heere. Denk aan Absalom of Manasse.
In de tweede plaats zijn kinderen zélf verantwoordelijk. Hoe belangrijk het ook is, dat ouders kinderen een godvruchtige opvoeding geven en hoe zeer het ook de schuld van ouders is, als zij daarin tekort komen, dat ontslaat de kinderen niet van hun verantwoording. Een slechte opvoeding maakt niet dat zij niet meer verantwoordelijk zijn voor hun ongeloof.
In de derde plaats moeten we niet tevreden zijn als de kinderen naar de kerk gaan. Soms hoor ik ouders zeggen: Al mijn kinderen gaan gelukkig nog naar de kerk. Dat is mooi. Maar de echte vraag is: Kennen zij de Heere ook? Dat is waar het om gaat.
Tenslotte: een volmaakte opvoeding bestaat niet. Wij leven buiten het Paradijs. Dat is helaas ook in de opvoeding merkbaar. Wat zijn er daarin veel tekorten. Laten wij deze aan de Heere belijden, Hem bidden om vergeving, bidden om de hulp van Zijn Geest en bovenal om Zijn genade. Hij is het, die de harten van onze kinderen veranderen kan en in hen een levend geloof geven kan.
Ds. S. T. Lagendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. S.T. Lagendijk
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Graveer Gij ze daarin met
onuitwisbaar schrift.
Dat niets of niemand ze meer
ooit daaruit kan branden,
ook niet als satan ze straks
als de tarwe zift.
Houdt Gij mijn kinderen vast,
als ik ze los moet laten
en laat altijd Uw kracht
boven hun zwakheid staan.
Gij weet hoe mateloos
de wereld hen zal haten,
als zij niet in het schema van
de wereld zullen gaan.
Ik vraag U niet mijn kinderen
elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost,
als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws Naams wil hen
in Uw verbond bewaren,
en laat ze nooit van U vervreemden,
nooit, hun leven lang!
Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Amen.
Lees Gen.18:19 "Want Ik heb hem uitgekozen, opdat hij aan zijn kinderen en zijn huis na hem bevel zou geven om de weg van de HEERE in acht te nemen, door gerechtigheid en recht te doen, opdat de HEERE over Abraham zal brengen wat Hij over hem gesproken heeft."
God verbindt hier het gezag(bevel geven) van ouders aan de vervulling van Zijn beloften(opdat de HEERE over Abraham zal brengen wat Hij over hem gesproken heeft).
Zijn wij als ouders nalatig, niet alleen in de opvoeding maar ook in het gebruik van het ouderlijk gezag, dan heeft dit grote consequenties, nl. dat God Zijn beloften eigenlijk niet kan vervullen. God kan onmiddellijk werken, maar doorgaans maakt Hij gebruik van middelen. Dat is ook hier het geval.
Wat helaas heel vaak gebeurt is het laatste, het dwingen.
Wat er dan gebeurt is dat het water niet meer smaakt naar meer, maar naar onderdrukking. Dát zal zich altijd tegen je keren.
Hoe verklaar je die tekst dan
En de heer zeide tot de slaaf: Ga de wegen en de paden op en dwing hen binnen te komen, want mijn huis moet vol worden. (Lukas 14:23)
Als je kinderen merken dat je hen vanuit de liefde een bepaalde kant op "duwt" (dat is iets anders dan met geweld dringen), dan kan dat water toch niet naar onderdrukking smaken?
Persoonlijk had ik die "extra duw" juist nodig, anders was ik altijd maar blijven aarzelen bij de enge poort.
Zijn er ouders die niet te kort schieten in de opvoeding????
Je moet het niet van een goede opvoeding verwachten, maar van de Heere Jezus. Breng je kinderen daarom, met al je tekorten, bij Hem.
Hij is juist gekomen voor zondaars, voor dwalers. Hij wil ook onze Wijsheid zijn. Vraag Hem om jou te leren hoe je wandelen moet.
Wie zegt dat ik dat niet doe?
Je schrijft:
"Wat als ik in mijn opvoeding te kort schiet?
Zijn er ouders die niet te kort schieten in de opvoeding????"
Ik begreep daaruit dat je een bepaalde waarde toekent aan een volmaakte opvoeding. Het lijkt mij helder dat er niet één ouderpaar een volmaakte opvoeding geeft, iedereen schiet tekort.
Maar wellicht bedoelde je het als een soort logische wedervraag.
Dat laat natuurlijk onverlet dat je je maximaal in moet zetten voor een goede opvoeding. Maar iedereen schiet altijd en overal in tekort.
"wat als ik in mijn opvoeding tekort schiet" is een vraag van vraagstelster.
Ik ken helemaal geen waarde toe aan een volmaakte opvoeding, want die bestaat hier op aarde niet.
En de heer zeide tot de slaaf: Ga de wegen en de paden op en dwing hen binnen te komen, want mijn huis moet vol worden. (Lukas 14:23)
het dwingen wat hier gebruikt word is geen dwang, maar afdwingen... dat is iets heel anders, afdwingen is "brengen tot".. dat is een heel andere manier dan dwang.
Er zijn toch wel voorbeelden waarin ouders of andere opvoeders tegen de zin in iets deden van de kinderen en hen dit tot eeuwige zegen werd.
Zo ging een vriendin van mij, na een liederlijk leven, tijdelijk (opnieuw) thuis wonen. Haar ouders verplichten haar 1 x naar de kerk te gaan. Zo zat ze daar, te mokken en haar hele houding straalde uit dat dit het laatste was dat ze wilde. Tot God ingreep: één zin uit een preek. En nu zegt ze "Het was de beste keuze om weer bij m'n ouders te gaan wonen"
Toen ik zelf in de "zoekende" fase was, was ik bijna uit een kerk vertrokken, maar de predikant nam me onder handen als ik een keer niet in de kerk geweest was. Aan de ene kant vond ik dat storend, maar aan de andere kant was het heerlijk om te weten dat mensen om je geven.
Wat mij betreft is een zekere dwang wel goed, wat is dat voor liefde dat we elkaar altijd en overal maar vrij in laten? Je kunt uiteraard ook té dwingend zijn.
In jullie reacties klinkt iets hopeloos door, zo van "we kunnen er toch niets aan doen". Alsof het een soort geval is van het noodlot. Onbekeerd sterven is eigen schuld, maar is onbekeerd leven ook eigen schuld?
Vergeef me als ik jullie reacties verkeerd interpreteer.
Wij kunnen inderdaad niets toe doen aan de zaligheid van onszelf, van onze kinderen of van onze familie. Maar we hebben toch en Almachtige God in de hemel Die het volgende gezegd heeft:
Lukas 18:
1 En Hij sprak ook een gelijkenis tot hen met het oog daarop dat men altijd moet bidden en niet de moed verliezen.
2 Hij zei: Er was in een zekere stad een rechter die God niet vreesde en geen mens ontzag.
3 En er was een weduwe in dezelfde stad en zij kwam voortdurend naar hem toe en zei: Doe mij recht tegenover mijn tegenpartij.
4 En hij wilde een tijd lang niet. Daarna echter zei hij bij zichzelf: Hoewel ik God niet vrees en geen mens ontzie,
5 toch zal ik, omdat deze weduwe mij lastigvalt, haar recht doen, opdat zij uiteindelijk niet komt en mij in het gezicht slaat.
6 En de Heere zei: Hoor, wat de onrechtvaardige rechter zegt.
7 Zal God dan geen recht doen aan Zijn uitverkorenen, die dag en nacht tot Hem roepen, hoewel Hij hen soms lang laat wachten?
8 Ik zeg u dat Hij hun met spoed recht zal doen. Maar zal de Zoon des mensen, als Hij komt, wel het geloof op de aarde vinden?
Psalm 34: 16
"De ogen van de HEERE rusten op de rechtvaardigen en Zijn oren zijn gericht op hun hulpgeroep"
Psalm 81: 11
"Doe uw mond wijd open en Ik zal hem vullen."
Johannes 18: 23b en 24:
23b Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Alles wat u de Vader zult bidden in Mijn Naam, zal Hij u geven.
24 Tot nu toe hebt u niets gebeden in Mijn Naam; bid, en u zult ontvangen, opdat uw blijdschap volkomen zal worden.
Luther over deze laatste tekst:
Dat is nog eens een krachtige aansporing en bemoediging tot het gebed! Onze lieve Heere Christus zegt met andere woorden: 'Als je Mij liefhebt, kun je er zeker van zijn dat de Vader je ook liefheeft en wel zó, dat Hij je verhoort als je tot Hem bidt, want dat heb ik door Mijn dood verworven, dat jullie zelf net zo goed mogen bidden als Ik'.
Wij moeten hier met aandacht opmerken, dat Christus ons door Zijn sterven en heengaan uit deze wereld deze toegang tot God de Vader gegeven en verworven heeft. Waar wij nu ook zijn: in de kerk, in huis, in de kelder, in de keuken, op het land, in de werkplaats en wij komen met een vrijmoedig hart en zeggen: 'Lieve God en Vader, ik weet zeker dat U mij liefhebt, want ik heb Uw Zoon en mijn Verlosser, Jezus Christus, lief, in rust en vertrouwen wil ik U nu en altijd getroost bidden. U wilt mij verhoren en mij geven wat ik bid, niet omdat ik zo heilig en vroom ben, maar omdat ik weet dat U omwille van Uw Zoon Jezus Christus mij graag alles wilt geven en schenken. In deze Naam kom ik tot U en bid, ik twijfel geheel niet aan de verhoring van dit gebed - al ben ik wat mijzelf betreft zo slecht als ik ben - ja, U hebt mij vast en zeker verhoord'
Uit de Catechismus: Amen wil zeggen: Het zal waar en zeker zijn. Want mijn gebed is veel zekerder van God gehoord, dan ik in mijn hart gevoel, dat ik zulks van Hem begeer.
Heere, ik kan mijn kinderen het geloof niet geven.
Genade is niet bij erfenis.
Het gebed voor hen is mij nog slechts gebleven
dat ik in Uw Rijk straks geen van mijn kinderen mis.
Ik kan mijn kinderen het geloof niet geven
Dus pleit ik dagelijks Heere, op Uw verbond.
U was er bij de aanvang van hun leven
en toen U vol genade bij het doopvont stond.
U hebt beloofd: ik wil altijd je Vader zijn,
maar 'k weet niet of ze Uw kind wel willen wezen.
Dat is o grote God, mijn twijfel en mijn pijn.
Ze leven soms zo ver bij U vandaan, dat doet mij vrezen!
Heere, ik wil voor al mijn kinderen vragen
en buig mijn knieën voor U, elke dag:
Wil U ze in Uw groot erbarmen dragen,
bewaar ze dicht bij U, tot aan hun laatste dag.
Amen.
Het is de pijn van veel ouders die zien dat hun kinderen afhaken.
Ook van ouders die dag en nacht tot de Heere roepen om het behoud van de kinderen, gaan kinderen hun eigen weg.
De satan gaat rond als een briesende leeuw. Hij grijpt de jeugd omdat die de toekomst van de kerk is.
Ik vraag me soms af waarom er geen gebedsbijeenkomsten zijn van ouders die hun kinderen de wereld in zien gaan. Het samen bidden is zo belangrijk als wapen tegen de duivel, en als bemoediging voor de ouders zelf.
Dank voor jullie mooie aanvullingen.
Goed dat je dit even rechtzet CrA. Ik ben het van harte met je eens, maar wij zijn vaak zo lauw en leggen ons neer bij de feiten. Terwijl het gebed inderdaad het machtigste wapen is. Niet omdat wij bidden, maar omdat de Heere Jezus zowel mens was (en in ons kan meevoelen: ook Zijn broers geloofden eerst niet in Hem) en tegelijkertijd almachtig God.
Allen een goede zondag gewenst :-).
Je interpreteert mijn reacties inderdaad helemaal verkeerd. Ik ben helemaal niet moedeloos. Wel als het van mijn opvoeding af zou hangen.
Wat ik bij vraagstelster en in enkele reacties bemerk is een zekere hoogmoed. En daar reageerde ik op. Alsof wij onze kinderen goed op kunnen voeden. Ja als de kinderen klein zijn lijkt het vaak heel wat. Maar als ze ouder worden zie je precies waarin je tekort bent geschoten.
Het is onze plicht ze op te voeden voor God, maar we moeten niet denken dat het in onze macht ligt dat ze gelovige mensen worden.
- 1
- 2
