Vraag
Hoe ver mag persoonlijk contact met een docent (van hetzelfde geslacht) gaan? Met name, als de docent niet meer werkt?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Ik moet je eerlijk bekennen dat ik een minuut of wat glazig naar je vraag heb gestaard. Aanvankelijk begreep ik hem niet goed: betekent het dat jij persoonlijk contact hebt met iemand van hetzelfde geslacht als jij, die eerder jouw docent is geweest? En wil je dan van mij horen of dat mag of niet? Of weet je nog helemaal niet wat voor relatie je hebt met deze persoon en wil je horen wat voor een relatie je dan wel zou mogen hebben?
Door jouw vraag heen hoor ik eigenlijk twee dingen. Ten eerste hoor ik dat je het liefst van een ander (toevallig ben ik dat) wilt horen wat wel mag of niet. Terwijl het volgens mij heel belangrijk is, dat je zelf leert nadenken. Maar om dat te kunnen doen, is het nodig dat jij je eigen grenzen helder hebt, zowel de persoonlijke grenzen van wat goed voelt, maar ook de grenzen die jij zelf hebt met betrekking tot je geloof.
En dat is het tweede dat ik hoor in je vraag: je gebruikt niet de woorden ‘vriendschap’ of ‘relatie’, maar je noemt het ‘persoonlijk contact’. Dat gaf mij te denken over de aard van de relatie. Misschien voel je ergens dat jij of die ander al een grens hebt overschreden en stel je daarom deze vraag.
Ik denk dat jij er ook nog niet helemaal over uit bent wat voor soort relatie dit is. En dat komt, doordat je nog niet weet wat jij met deze relatie wilt.
Misschien hoop je stiekem dat ik je ga vertellen wat je moet doen. Dat is weliswaar de gemakkelijkste weg, maar zeker niet de meest duurzame. Als jij altijd aan anderen vraagt wat je moet doen, zul je hier tegenaan blijven lopen, ook op andere punten in je leven. Ik kan jou niet vertellen wat je moet doen, behalve dan dat jij zelf je grenzen duidelijk moet hebben. En volgens mij weet jij al best waar je grenzen liggen. Anders zou je deze vraag überhaupt niet gesteld hebben...
Lieve vraagsteller, hoe verder ik kom in mijn antwoord, hoe meer ik de vertwijfeling proef in jouw vraag. Het is normaal dat je twijfelt, dat hoort bij ons mens-zijn. Onze grenzen aanvoelen en aangeven is iets wat we allemaal moeten leren. Ieder mens heeft zijn twijfels – zelfs de meest zelfverzekerde persoon is kwetsbaar. Je hoeft dus geen pasklaar antwoord te hebben. Maar het is wél heel belangrijk dat je je éígen antwoord hebt. Alleen maar iets doen of niet-doen omdat het van een ander moet, werkt misschien eventjes, maar op de lange termijn houdt het geen stand als je er zelf niet achter staat.
Concluderend wil ik je meegeven dat het heel goed voor jou is om zelf na te denken over wat jouw grenzen zijn. Hoe dichtbij laat jij iemand komen? En voelt dat veilig of gaat het voor je gevoel en geloof toch een grens over?
Ik wens je heel veel wijsheid toe!
Hartelijke groet,
Cocky Drost
Dit artikel is beantwoord door
drs. C. A. W. Drost
- Geboortedatum:02-06-1981
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Rhenen
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Beroep: relatiecoach
Website: www.cockydrost.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
De grenzen van beide personen dienen gerespecteerd te worden. Er moet over gepraat kunnen worden, wat jullie van elkaar willen, verwachten...
Het is niet de bedoeling dat er dingen door de een of de ander worden geforceerd of dat het uitmondt in claimgedrag of seksueel getinte handelingen.
Dan is het beter direct te stoppen en andere vrienden te zoeken of zelfs hulp te vragen!
"Ten eerste hoor ik dat je het liefst van een ander (toevallig ben ik dat) wilt horen wat wel mag of niet. Terwijl het volgens mij heel belangrijk is, dat je zelf leert nadenken".
Dit geldt voor bijna alle vragen op Refoweb denk ik en is iets wat veel mensen uit reformatorische (maar ook evangelische) kringen niet hebben geleerd.
