Lijden in dit leven

Waarom lijd ik dit leven?! Ik ben 22 jaar getrouwd geweest. Dan stort mijn leven in. Allebei mijn kinderen zijn misbruikt door mijn ex. Vervolgens hoor ik dat ik borstkanker heb. Tijdens de chemo ging alles mis. Vier weken in het ziekenhuis gelegen op de hartbewaking. Ik heb nu een stoma. Wat heb ik verkeerd gedaan in mijn leven? Ik ben altijd goed geweest voor anderen. Hoe moet ik nu verder? Dankzij mijn ex leef ik nu in armoede.

Een indrukwekkende vraag mevrouw! Maar ook een vraag vol levensleed. Ik denk dat veel mensen zich in uw vraag herkennen. Maar het misschien niet durven uitspreken. Ik wil proberen om er een antwoord op te geven. Met Gods hulp.

Het is duidelijk dat u ontzettend veel heeft meegemaakt. Ingrijpend. Wat heeft de zondenval enorm veel teweeg gebracht. Allerlei zonden, gebreken en ziekten zijn daaruit voortgekomen.

Het is nog al wat, wat u heeft meegemaakt. Uw huwelijk strandde na 22 jaar. Dat is al vreselijk pijnlijk. Ik kan begrijpen dat uw leven, zoals u dat noemt, ingestort is. Ook misbruik wordt genoemd. Voor uw kinderen en u een verschrikking. Als ik uw leed lees dan denk ik: “Hoe is het mogelijk dat in een paar regels zoveel leed beschreven wordt.” En toch gebeurt het. Daarnaast noemt u uw lichamelijke kwalen waaraan en waaronder u lijdt. Dat komt er ook nog eens bovenop. En dan komt de vraag van u: “Wat heb ik verkeerd gedaan in mijn leven? Ik ben altijd goed geweest voor anderen. Hoe moet ik nu verder?”
 
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik een dubbel gevoel bij deze vraag heb. Beste mevrouw, ik doe niets van uw leed af. En ik ga het ook niet bagatelliseren. Maar wat ik ook niet ga bagatelliseren is onze diepe val in Adam. En als we daar terug naar toe gaan dan is het ook gemakkelijker om uw vraag te beantwoorden. Want als u nu zelf uw vraag nog eens over leest dan moet het u toch opvallen dat u ergens bij iemand de schuld neer wil leggen voor hetgeen u overkomen is. En dat snap ik. Ik wil u geen pijn doen. Laat ik het veralgemeniseren. Of beter nog, laat ik mezelf in de plaats stellen. Als ik terugkijk op m’n eigen leven en hetgeen me overkomen is... dan zou ik kunnen vragen: “Waar heb ik dit aan te danken?” Het antwoord is simpel. Aan mezelf.

Weet u, wij zijn als mensen zo gauw geneigd om naar schuld bij een ander of, nog erger, bij God te zoeken. En wij moeten in ons leven leren kennen hetgeen Job tegen zijn vrouw zegt in Job 2:10: “Ja, zouden wij het goede van God ontvangen, en het kwade niet ontvangen?” Begrijpt u? De schuld ligt bij ons, bij mij, bij u. En als we dat gaan beseffen dan is uw vraag opgelost. Want dan leren we zien dat het alles uit Zijn hand komt. En wat kan er een rust liggen als we onze zorgen bij de Heere kunnen brengen.

Een Oud Gereformeerde dominee (ds. Joh. van de Poel) zei eens: “Het is groot als we onze zorgen bij de Heere kunnen brengen... maar het is nog groter als we ze er ook kunnen laten.” En in uw brief lees ik nog niet dat u hetgeen u overkomt als een persoonlijke schuld ziet. Ik zeg: “Ik lees het niet.” Niet dat het er niet is, maar u benoemt het niet. Mevrouw, deze persoonlijke schuld ligt er absoluut. Vanuit het paradijs. En als we dat gaan zien dan weten we ook dat we niets maar dan ook niets verdiend hebben. Waar hebben we nog recht op? We hebben tegen een heilig God gezondigd! Staat daar dan niets tegenover? Ja! De genade van onze Heere Jezus Christus. En nu zou Hij zo graag zien dat u zei: “Heere, ik heb alleen lege handen en een hart dat vol zonde is, een leven dat verwoest is en ik kom tot U.” Doe het maar! Ga maar met die grote leegte in uw leven naar Hem. U mag best zeggen: “Heere u heeft toch de smarten al gedragen, wilt U mijn leven en mijn zorgen dan helpen dragen?”

Het zoeken naar schuld wat misbruik betreft is duidelijk. Een dader heeft altijd schuld. Maar ook voor uw ex is vergeving. Ondanks wat hij uw kinderen en u aangedaan heeft. Probeer er niet boven te staan. En dat zeg ik met pijn in m’n hart. Want ik weet wat wrok is. Maar Salomo zegt in Spreuken 14:30: “Een gezond hart is het leven des vleses; maar nijd is verrotting der beenderen.” En graag noem ik hier ook Romeinen 12:18-21: “Indien het mogelijk is, zoveel in u is, houdt vrede met alle mensen. Wreekt uzelven niet, beminden, maar geeft den toorn plaats; want er is geschreven: Mij komt de wraak toe; Ik zal het vergelden, zegt de Heere. Indien dan uw vijand hongert, zo spijzigt hem; indien hem dorst, zo geeft hem te drinken; want dat doende, zult gij kolen vuurs op zijn hoofd hopen. Wordt van het kwade niet overwonnen, maar overwint het kwade door het goede.”

Misschien valt het u vreselijk tegen dat ik geen ander antwoord heb voor u. Maar ik kan, mag en wil niet anders. Deze week las ik in een pastoraal gesprek samen met iemand Zondag 10 van de Heidelbergse Cathechismus: 

Vraag 27: Wat verstaat gij door de voorzienigheid Gods?

Antwoord: De almachtige en alom tegenwoordige kracht Gods , door welke Hij hemel en aarde, mitsgaders alle schepselen, gelijk als met zijn hand nog onderhoudt, en alzo regeert , dat loof en gras, regen en droogte ,vruchtbare en onvruchtbare jaren, spijze en drank, gezondheid en krankheid, rijkdom en armoede , en alle dingen, niet bij geval, maar van zijn Vaderlijke hand ons toekomen.

Vraag 28: Waartoe dient ons dat wij weten, dat God alles geschapen heeft en nog door zijn voorzienigheid onderhoudt?

Antwoord: Dat wij in allen tegenspoed geduldig, in voorspoed dankbaar zijn mogen, en in alles, dat ons nog toekomen kan, een goed toevoorzicht hebben op onzen getrouwen God en Vader, dat ons geen schepsel van zijn liefde scheiden zal, aangezien alle schepselen alzo in zijn hand zijn, dat zij tegen zijn wil zich noch roeren, noch bewegen kunnen.

Het gaat zo vaak mis zoals dat prachtige vers het zo mooi uitdrukt:

Welk een vriend is onze Jezus,  
die in onze plaats wil staan!  
Welk een voorrecht, dat ik door Hem  
altijd vrij tot God mag gaan.  
Dikwijls derven wij veel vrede,  
dikwijls drukt ons zonde neer,  
juist omdat wij ’t al niet brengen  
in ’t gebed tot onze Heer.  
  
Leidt de weg soms door verzoeking,  
dat ons hart in ’t strijduur beeft,  
gaan wij dan met al ons strijden,  
tot Hem die verlossing geeft.  
Kan een vriend ooit trouwer wezen  
dan Hij, die ons lijden draagt?  
Jezus biedt ons aan genezing;  
Hij alleen is ’t, die ons schraagt.  

Als laatste wil ik u een opdracht meegeven. Lees Habakuk 3 eens. Daar hoort u een kind van God roemen in de verdrukking. En beste mevrouw, zeker, uw leven is zwaar. Bijna onmogelijk. Maar toch blijft dit staan: 

Hij zal Zijn volk niet eindeloos kastijden,
Noch eeuwiglijk Zijn gramschap ons doen lijden;
Hij is het, die ons Zijne vriendschap biedt.
Hij handelt nooit met ons naar onze zonden;
Hoe zwaar, hoe lang wij ook Zijn wetten schonden,
Hij straft ons, maar naar onze zonden niet ( Psalm 103:5)

Dat heet nu genade! Om in de grootste smarten op die lieve Heere Jezus te bouwen en te vertrouwen. Ooit stond ik als begrafenisverzorger naast de kist van een 17-jarige jongen. En voor we de kist sloten verzocht de familie me Psalm 103 te lezen. En dan die laatste woorden... Naast een open kist van een dierbare zeer geliefde zoon... ik kon ze nauwelijks uitspreken. Maar welk een troost lag daarin: “Looft den HEERE, al Zijn werken! aan alle plaatsen Zijner heerschappij. Loof den HEERE, mijn ziel!”

Dat wens ik u van harte toe! Van harte Gods genade en barmhartigheid aanbevolen. Hij is zo oneindig goed!

Ontvang een hartelijke pastorale groet. Sterkte in al uw moeilijke omstandigheden.

Dit artikel is beantwoord door

J.F. (John) Tollenaar

• Geboortedatum:
  21-12-1972
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Terneuzen
• Status:
  Inactief

12 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven