Vraag
Ik ben een jongen van 20 jaar, lid van de Ger. Gem en zit sinds dit cursusjaar op belijdeniscatechisatie. Het doen van belijdenis komt steeds dichterbij, maar ik voel mij daar om verschillende redenen nog helemaal niet klaar voor. Het lijkt wel of het doen van belijdenis steeds onmogelijker wordt nu het steeds dichterbij komt.
Ten eerste ervaar ik een vrij grote kloof tussen de leer die op catechisatie wordt behandeld en de uitwerking ervan in de gemeente. Laatst merkte ik bijvoorbeeld op dat het ons als kerkgangers vrij gemakkelijk wordt gemaakt ten opzichte van de noodzaak van bekering. Zo doet elk gemeentelid belijdenis en doopt elke ouder zijn kind, ongeacht of je nu wel of niet échte liefde tot God ervaart en weet dat Jezus ook voor jouw zonden aan het kruis is gestorven. Dit komt vervolgens ook heel duidelijk openbaar wanneer er Heilig Avondmaal wordt bediend, aangezien dan helaas slechts een enkeling aangaat. Op catechisatie werd dit erkend en herkend, maar gaf men aan dat dit niet zo hoort te zijn. Ik merk vaker dat ik helemaal achter de leer sta, zoals die tijdens de catechisatielessen aan bod komt, maar dat ik niet geheel achter de wijze kan staan waarop de leer wordt geïnterpreteerd en (naar mijn mening) onjuist wordt toegepast in de gemeente.
Daarnaast merk ik dat binnen onze kerk veel mensen moedeloos zijn en vastlopen bij de uitverkiezing en “de weg ter zaligheid.” Bekering lijkt soms zo beperkt te zijn voor de enkeling, waardoor men zich nauwelijks kan voorstellen dat zijzelf bekeerd kunnen worden. Ik vind het erg schrijnend om dit te horen en te ervaren, ook van mensen uit mijn eigen omgeving. Mensen verwachten het eigenlijk niet meer en denken dat het toch wel goed men hen komt, wanneer ze uitverkoren zijn. Wat een verschrikkelijke gedachte! De duivel lijkt dit zo gemakkelijk te kunnen gebruiken om hen te laten berusten in hun lot, terwijl dit naar mijn mening absoluut niet de bedoeling is. God wil toch immers dat geen mens verloren gaat, maar dat zij allen behouden worden? Ik kan me nog herinneren dat een ouderling ooit eens de volgende tekst aanhaalde op catechisatie: “Alzo dan, mijn geliefden, gelijk gij te allen tijd gehoorzaam geweest zijt, niet als in mijn tegenwoordigheid alleen, maar veelmeer nu in mijn afwezen, werkt uws zelfs zaligheid met vreze en beven: Want het is God, Die in u werkt beide het willen en het werken, naar Zijn welbehagen.” Hierbij relativeerde hij de actieve oproep tot bekering, aangezien het God is die zowel het willen als het werken werkt. Destijds nam ik dat als waarheid aan, maar nu ik daarop terugkijk komt die afwachtende houding die ik bemerk hier wel erg sterk in naar voren! Dus maar wachten tot God het willen in jou werkt? Nee, dat lijkt mij absoluut niet!
Als ik iets uit eigen ervaring mag delen; Als jongen van 14 bemerkte ik deze lauwheid al op in mijn omgeving. Hierdoor ging ik veel lezen in de Bijbel en luisterde ik aandachtig naar de preken om de werkelijke rijkdom van de christelijke godsdienst te ontdekken. Door het lezen van Zijn Woord (met kanttekeningen) leek God steeds meer van Zijn onvoorwaardelijke liefde tot zondige mensen als wij voor mij te ontsluieren. Door de grootheid en onvoorwaardelijke liefde tot mensen die bewust van Hem zijn afgekeerd, mocht ik God steeds meer bewonderen. Tegelijkertijd besefte ik dat ik niet voldeed aan de geboden die God mij heeft opgelegd en besefte ik meer en meer dat ik niet in staat ben om vanuit mijzelf tot eer van Hem te leven. Nee, elke dag kom ik hierin weer te kort. Toch mocht en mag ik ook leren dat Christus voor ons de wet heeft vervuld en dat ook mijn zonden aan het kruis zijn genageld. Dat God zijn eigen Zoon (!) als zoenoffer naar deze aarde stuurde om door zijn schepsels geslagen, gemarteld en gekruisigd te worden. Dat Hij waarlijk onze krankheden op zich heeft genomen en onze smarten heeft gedragen!
Laat ik nu even terugkomen op wat ik duidelijk wil maken. Destijds dacht ik dat ik degene was die Gods Woord ging onderzoeken. Dat ik degene was die ervoor koos om de waarheid te ontdekken. Nu mag ik zeggen dat niemand, ook ik niet, van nature geneigd is om God te zoeken. Daarom vind ik het gevaarlijk als men vooraf stelt dat God het willen en werken werkt. Laten we elkaar oproepen om ons te bekeren, zoals Jezus dat ook deed hier op aarde! Achteraf komt men er dan toch wel achter dat zijzelf niet zijn begonnen, maar dat God het was die in hen ging werken!
Wanneer ik dit op catechisatie naar voren breng wordt dit helemaal beaamd en toch merk ik dat de moedeloze houding onder een grote groep kerkgangers blijft bestaan. Dan begin ik mij toch af te vragen of de prediking wel overeenkomt met hetgeen wat we op catechisatie bespreken. Door deze vragen worstel ik erg over de vraag of ik wel belijdenis kan doen. Graag zou ik voor God belijdenis van mijn geloof willen doen, maar ergens knaagt toch het feit dat ik niet geheel achter de uitlegging van de Bijbel kan staan, zoals die in onze gemeente wordt verkondigd.
Enige tijd terug heb ik een gesprek gehad met de kerkraad, waarin ik deze vragen ook naar voren heb gebracht. Zij waardeerde het dat ik goed nadacht over mijn keuze, maar gaven ook aan dat vragen altijd zullen blijven, ook na het doen van belijdenis. Toch 'durf' ik het niet aan om dan maar belijdenis te doen. Ik kan daar voorin de kerk toch niet een ja-woord uitspreken voor God en de gemeente, terwijl het van binnen toch nog wat wringt?
Als tweede mogelijkheid gaf de kerkenraad aan dat ik ervoor kan kiezen om een jaar te wachten met het doen van belijdenis. Ik vraag me echter af of al mijn vragen in een jaar beantwoord zullen worden. Naar een andere gemeente gaan vind ik ook geen gewenste optie, aangezien ik mij naast deze vragen wel thuis voel in de gemeente en ik vaak ook wel ervaar dat God in de gemeente tot mij spreekt. Nu moet ik binnen enkele weken een keuze maken. Waar doe ik goed aan?
Antwoord
Puntsgewijs probeer ik op jouw vragen te reageren.
1. Fijn dat je de belijdenis catechisatie volgt. Daarmee ben ik blij.
2. Ook proef ik uit jouw verhaal dat je het naar je zin hebt. Of heb ik het verkeerd...?
3. Je ervaart jouw onmogelijkheid des te meer, nu de tijd van jouw ja woord dichterbij komt. Dit is herkenbaar (merk ik ook bij verschillende van mijn catechisanten) en vind ik geen slecht teken. Hopelijk heb je des te meer God nodig. Hij wil je geven wat jij (nog) mist. Ook hierin geldt Jezus woord: Zonder Mij kunt gij niets doen (Joh. 15:8b). Verwacht het daarom van Hem, van Hem alleen.
4. Nu de moeite die je hebt met de praktijk in je gemeente: Daarvan kan ik moeilijk iets zeggen. Ik ken de situatie niet. Toch probeer ik mij er iets bij voor te stellen. Ik neem je zorgen serieus. De ouderlingen tijdens een gesprek met jou eveneens.
5. De kloof die je opmerkt tussen theorie en praktijk is helaas maar al te veel waarheid. Goed dat je dat eerlijk onder ogen ziet en opmerkt.
6. Je laat mij delen in het een en ander van wat je zelf vanaf je 14e jaar hebt ervaren. Van daaruit heb je zorgen om de prediking.
7. Laat dit duidelijk zijn: Gods vrijmachtige verkiezing en de verantwoordelijkheid van de mens zijn beiden voluit waar: Als jij de Heere van harte zoekt en kinderlijk vreest, is dat vrucht van het eenzijdige genadewerk van Gods Geest. De andere kant is: je moet je bekeren. Dat is Gods eis. Je bent verantwoordelijk. Als je verloren gaat, ga je om eigen schuld verloren.
8. Ik merk ook in je vraag echte bezorgdheid bij je, klopt dat? Je benoemt enkele zaken, waarop ik nu niet uitvoeriger inga. Ik herken ze wel.
9. Ik ga afsluiten: je durft nu nog geen belijdenis te doen... Enerzijds begrijp ik dat wel. Aan de andere kant: jouw gemeente, waar God je een plaats geeft, waar Hij dikwijls tot je spreekt vanuit Zijn Woord, heeft jou heel hard nodig. Begrijp me goed... Als jij in afhankelijkheid van de Heere je ja-woord geeft en biddend je weg gaat, zal je Gods gunst ervaren. Denk je dat dit onopgemerkt blijft? Zeker niet. Daarvoor zal God Zelf zorgen. Want het gaat om Zijn eer en het welzijn van Zijn kudde.
10. Uiteindelijk is het jouw beslissing, tussen God en je ziel. Ik kan niet voor jou beslissen. Dat mag ik niet. Dat wil je zelf ook niet. Wil je mij nog eens spreken, daarvoor ben ik bereid.
Veel sterkte en de Heere en Zijn rijke genade in Jezus Christus bevolen. Ik bid je toe dat je ervaren mag dat Zijn last licht is en Zijn juk zacht. (Matth. 11:29, 30). Zijn dienst is een liefdedienst.
Ds. D. W. Tuinier
Dit artikel is beantwoord door
Ds. D.W. Tuinier
- Geboortedatum:28-04-1964
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kampen
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vorig jaar heb ik belijdenis gedaan en herken dat ook 'het wordt steeds onmogelijker'. Het mooie is: het drijft je in handen van God die het voor jou zal voleinden (psalm 138!).
Mooi hoe je door de Heere getrokken bent, en al zo jong.
Als ik je verhaal lees, kom ik alleen tot de conclusie dat je in een gemeente zit, waar niet Bijbels wordt gepreekt en die ook geen levende gemeente is.
Nu kun je inderdaad belijdenis gaan doen, maar ook daarna zal je je steeds meer ontheemd gaan voelen.
Dus trek voor jezelf de conclusie:
1. Je doet belijdenis en blijft er, tot zegen voor anderen. Maar hou jezelf voor dat het moeilijk gaat worden. Heb je dat ervoor over, doe dan met vreugde belijdenis en wees tot zegen.
2. Je stelt je belijdenis uit en doet in een andere gemeente belijdenis. Waar wel een levende gemeente is en waar je kan opwassen in de genade en kennis van Jezus Christus. Je laat dan wel je oude gemeente achter....
Uiteraard is een voetbalclub wat anders dan een kerk en ik weet nu al de argumenten.
Het is nog vreemder dat je én naar de kerk gaat én belijdenis doet, maar toch besluit om God niet te dienen. Waarom doe je dan belijdenis? Waar doe je dan belijdenis van? Je doet toch belijdenis van je geloof? Als je God gelooft op Zijn Woord, dus Jezus aanneemt als Middelaar en je lichaam als een levend offer wilt wijden aan God, dan doe je daar belijdenis van. Als je dat niet wilt heb je in de kerk niets te zoeken en zit je alleen maar je tijd te verdoen. Met alle gevolgen van dien.
Belijden is uitspreken dat je gelooft, het afleggen van een verklaring omtrent je geloof in Jezus Christus, Hij voor jou.
Toch lees ik dat wel in de omschrijving van de alinea toen je 14 jaar was en de alinea er na ook ….. prachtig, mooi en juist.
Maar wat lees ik daarna.
Je went je ogen af van Jezus in ziet op mensen en kerk. Dat deed Peters ook toe hij op het water naar Jezus liep zag hij op de golven en zakte er door heen en wat zegt Jezus dan: gij kleingelovige! waarom hebt gij gewankeld?
@Duuk
Jezus aannemen? Er is een groot verschil van het verstandelijke geloven van de waarheid en het ware zaligmakende geloof wat door God zelf in het hart van een zondaar wordt gewerkt. Alleen de aan schuld ontdekte zondaar wordt uitgedreven naar Jezus.
Ik herken veel van wat je schrijft. Jaren geleden voelde ik ook zo'n soort strijd. Ik wilde graag belijdenis doen maar ik was niet blij met de gemeente waar ik lid van was. Niet om de mensen en contacten maar meer vanwege de wijze van preken en de invulling van de eredienst. Ik stelde het doen van belijdenis steeds weer uit. In de hoop dat er dingen gingen veranderen of dat ik de stap durfde te maken naar een andere gemeente?
Uiteindelijk heb ik in die gemeente belijdenis gedaan. Langzaam maakte God mij duidelijk dat ik niet ja zou zeggen tegen een kerk, een preek of eredienst maar dat ik ja zou zeggen tegen Hem.
Dat gaf mij een enorme ontspanning. Tegelijkertijd gaf het me ook veel liefde en geduld voor de gemeente waar ik deel van was. Jaren later heb ik met mijn gezin wel de stap gemaakt naar een andere gemeente. Het was met pijn in m'n hart. Toch hebben we nooit spijt gehad van deze keuze. Het heeft ons en ons geloof goed gedaan.
Begrijp me goed dat ik je niet wil aanmoedigen om een andere gemeente te zoeken. Maak samen met God de keuzes die voor jou het beste zijn. Laat het belijdenis doen vooral iets zijn tussen God en jou. Stort je in zijn liefdevolle armen. Laat je door alles om je heen (leer, preken, gedrag van mensen) niet wegtrekken bij zijn liefde en genade. God wil niets liever dan dat jij je overgeeft. Dat je ja zegt op Zijn liefde. In misschien wel de meest geciteerde bijbeltekst laat God in Zijn hart kijken...
Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in Hem geloofd niet verloren gaat maar eeuwig leeft.
Ik wens je het geluk toe van een diepe relatie met Hem.
"Alleen de aan schuld ontdekte zondaar wordt uitgedreven naar Jezus."
Als jij dit aan de hand van de bijbel aan kunt tonen ga ik met je mee. Het staat er namelijk niet. Er staan veel meer voorbeelden van mensen die overtuigd waren in hun geweten of die een andere nood dan zonde hadden in hun leven die daardoor in Jezus zijn gaan geloven.
Er staat dus wel dat we opgeroepen worden te geloven, Jezus te volgen, in Hem te wandelen, ons lichaam God te wijden als een levend offer, te strijden tegen de duivel enzovoort.
Dat de strijd losbarst als we gaan geloven, dat is waar, maar dan moeten we eerst gaan geloven. We kunnen geloof en geloven niet van elkaar scheiden, wat bepaalde filosofen wel poogden te doen.
"Er is een groot verschil van het verstandelijke geloven van de waarheid en het ware zaligmakende geloof wat door God zelf in het hart van een zondaar wordt gewerkt."
Paulus bidt om verlichte ogen van ons verstand (zie Efeze 1). Hoe kan je dan zeggen dat we moeten geloven met ons hart? Ons hart kan niet geloven. Als er in de bijbel staat 'hart' wordt bedoeld dat we dat met alles wat we hebben moeten doen. Maar ons verstand staat daar niet buiten.
Jij draait de zaken om. Je moet eerst wachten en weten of je uitverkoren bent om te gaan geloven. Dat is niet de bijbelse lijn. Als we door de nauwe poort gaan zien we aan de binnenkant van de poort: uitverkoren van eeuwigheid!
Paulus schrijft in 1 Thes. 1:4 Wij weten immers, geliefde broeders, van uw verkiezing door God.
Hoe weet hij dat dan? Dat staat in vers 5, 6 en 7: Want ons Evangelie is niet alleen met woorden tot u gekomen, maar ook met kracht en met de Heilige Geest en met volle zekerheid. U weet immers hoe wij in uw midden geweest zijn ter wille van u. 6 Ook bent u navolgers geworden van ons en van de Heere, TOEN U HET WOORD AANNAM temidden van veel verdrukking, met blijdschap van de Heilige Geest, 7 zodat u voorbeelden geworden bent voor alle gelovigen in Macedonië en in Achaje.
Het is belangrijk dat we de bijbel laten spreken en niet onze onderbuik. Volgens mij ben je daar al vaker op gewezen.
De Bijbel spreekt ook over historisch geloof. Denk aan het zaad wat in een dun laagje aarde valt en snel opgroeit, maar bij vervolging afvalt.
Je hebt ook de dwaze maagden en verder spreekt Hebreeën ook over mensen die geheiligd zijn, en ook afvallen. En denk aan Simon de tovenaar, waarvan zelfs in de Bijbel staat 'en Simon geloofde zelf ook', maar later blijkt dat hij de gave van de oplegging van handen met geld wil kopen.
Zo kun je ook min of meer geloven wat er waar is in de Bijbel, en als een wiskundesom je leven aan Jezus geven, en later afvallen. We kennen denk ik allemaal de voorbeelden uit onze omgeving.
Heb ik geschreven dat je alleen moet geloven? De duivelen geloven ook. Ik schreef er nog wat bij. Het gaat er in ons leven om om God te dienen, om ons lichaam aan God te wijden als een levend offer. Dat is geen grond van ons behoud, dat is het offer van Jezus alleen, maar het is wél de vrucht. Zonder vrucht is ons geloof dood, dus dan is het géén geloof.
Overkomt ons dan de heiligmaking? Nee! Dat is, net als het geloof zelf, een goddelijke opdracht:
Romeinen 12
Leven voor God
1 Ik roep u er dan toe op, broeders, door de ontfermingen van God, om uw lichamen aan God te wijden als een levend offer, heilig en voor God welbehaaglijk: dat is uw redelijke godsdienst.
2 En word niet aan deze wereld gelijkvormig, maar word innerlijk veranderd door de vernieuwing van uw gezindheid om te kunnen onderscheiden wat de goede, welbehaaglijke en volmaakte wil van God is.
En voordat we gaan zeggen: dat kunnen we niet! Dan zegt Gods Woord: dat klopt (Rom. 7:14-24), maar DAAROM verzegelt God ons de Heilige Geest wanneer we tot geloof komen (Ef. 1:13), zodat we ons kunnen laten leiden door de Geest en de daden van het lichaam kunnen doden (Rom. 8).
Leest u dit stuk eens van Thomas Watson over de uitwendige en inwendige roeping (die ons naar Christus uitdrijft)
http://www.dewoesteweg.nl/wp-content/uploads/2011/01/thomas-watson-over-de-inwendige-roeping.pdf
belijdenis doen is tot versterking van het geloof en niet voor verzekerden van het geloof . vraag om de werking van de Heilige Geest in je leven want die overtuigd van geloof in Hem
jij zegt :Daarnaast merk ik dat binnen onze kerk veel mensen moedeloos zijn en vastlopen bij de uitverkiezing en “de weg ter zaligheid.” Bekering lijkt soms zo beperkt te zijn voor de enkeling, waardoor men zich nauwelijks kan voorstellen dat zijzelf bekeerd kunnen worden
als je alleen op je zelf ziet werkt verlammend en verstikkend.
math11 :25 tm 30
Het juk van Christus
25. In dienzelfden tijd antwoordde Jezus en zeide: Ik dank U, Vader! Heere des hemels en der aarde! dat Gij deze dingen voor de wijzen en verstandigen verborgen hebt, en hebt dezelve den kinderkens geopenbaard.
26. Ja, Vader! Want alzo is geweest het welbehagen voor U.
27. Alle dingen zijn Mij overgegeven van Mijn Vader; en niemand kent den Zoon dan de Vader, noch iemand kent den Vader dan de Zoon, en dien het de Zoon wil openbaren.
28. Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.
29. Neemt Mijn juk op u, en leert van Mij, dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen.
30. Want Mijn juk is zacht, en Mijn last is licht.
Wat moet ik met Thomas Watson? We hebben het Woord van God. Als we het daar niet mee kunnen doen, kunnen we het ook niet doen met Thomas Watson.
Zal Jezus bij de oordeelsdag genoegen nemen met ons beroep op Watson als we ons niet hebben bekeerd? Of zal Hij vragen wat we met ons leven hebben gedaan (zie Matth 25)?
Niemand is te verontschuldigen als we God niet hebben gediend in ons leven. In heel de bijbel wordt NOOIT gesproken over een inwendige of uitwendige roeping. Dat is een vinding van de duivel om ons bij God vandaan te houden. Gods nodiging is ruim en welmenend. Iedere smoes alsof wij alleen maar 'uitwendig' zijn geroepen houdt geen stand in de dag van het oordeel.
Bedankt voor je reactie. Ik hoop dat onze 20 jarige vragensteller het heeft gelezen. Tenslotte draait het om zijn vraag en moeite die hij op dit moment doormaakt. Ik denk dat we niets beters kunnen doen dan wijzen naar Jezus. Wat een geweldige tekst haal je aan Coby:
Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.
Mooi om dit in deze 40 dagentijd op je in te laten werken. Jezus wil ons rust geven. Alles wat ons dwarszit, alle moeite die we hebben neemt hij weg en echte rust zal ons deel zijn. Wat een geweldig evangelie.
Ik ben het met je eens dat we Christus aan moeten nemen. Maar tegelijk zie ik momenteel ook veel "geloof" dat Christus aanneemt en later afvalt of nauwelijks iets beseft van eigen zondigheid en onwaardigheid.
Beseffen we dat we Christus aannemen als Priester tot verzoening van onze zonden, tot Koning om over ons leven te regeren en tot Profeet om ons te onderwijzen?
Of nemen we Christus aan omdat we erbij willen horen?
Wat dat betreft deel ik de huiverigheid van @Jeremiah, over in- en uitwendige roeping. En voor een eigengewerkt, verstandelijk geloof wat op zich ook nog verstandelijk goede werken kan voortbrengen. We kennen toch veel voorbeelden van eerlijke ongelovigen en vrome Joden en moslims?
Wie zijn wij om te beoordelen of het geloof van een ander oprecht is of niet? We kunnen onder de zuiverste prediking zitten, maar toch niet oprecht geloven (zie Judas, de andere discipelen hadden niks in de gaten). Daarom moet het ruime en welmenende aanbod van genade en het Koninkrijk van God aan alle hoorders, zonder enige voorwaarde, worden verkondigd. Dat betekent dus de oproep om Jezus aan te nemen én Hem te volgen. Hem volgen betekent dus dat we niet meer van onszelf zijn, maar van God en dat Hij met ons mag doen wat Hij wil.
Als er mensen zijn die Jezus zeggen aan te nemen, maar hun lichaam niet aan God willen wijden als een levend offer, dan kunnen wij dat niet tegenhouden. Wat wij wel kunnen is dat we de hoorders op het hart drukken dat Jezus volgen betekent dat dat wat kost. Daarom moeten wij de oproepen die de apostelen doen in hun brieven naspreken. Die oproepen hebben voor het allergrootste deel betrekking op een heilig leven. Dat heeft overigens niets te maken met een door schuldverslagen leven, maar met een leven uit gerechtigheid en vrede en blijdschap in de Heilige Geest (Romeinen 8:17). De vrucht van de Geest is dan ook liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing (Gal. 5:22).
De 'huivering' waar jij het over hebt heeft er te vaak in de prediking toe geleid dat er allerlei piketpaaltjes zijn geplaatst die de onoprechten niet buiten hielden en de nog wat wankele gelovige buitensloten. Vandaar dat de apostelen voornamelijk aanspoorden tot een heilig leven. En er was vaak behoorlijk wat mis in de eerste gemeenten, zie o.a. de brieven aan Korinthe.
En als we geloven in Jezus en dat komt openbaar in de vrucht van Galaten 5, hoeveel we ook daar nog in moeten leren, dan hoeven we niet te twijfelen dat wij behouden worden.
Dank voor je reactie. Mooi geschreven.
Eén ding nog: ik neem aan dat je het met me eens bent dat bij het aannemen van Christus ook belijdenis van zonde gepaard gaat? En dat dat het hele gelovige leven blijft doortrekken?
Van harte mee eens. Ik ben dan ook niet voor een voorwaardelijk aanbod. Maar ik bedoel alleen te zeggen dat degenen die Jezus aannemen door Hemzelf opgezocht zijn. God is het die ons aan zonden en schuld ontdekt en uitdrijft naar Christus. Dat is de inwendige roeping. God begint de zondaar te vermurwen. (DL) En dat is dus wat anders dan te zeggen: God is begonnen want ik heb een bijbel, wat je vaak hoort. Dat is dus de uitwendige roeping.
Ja, het gaat zeker om belijdenis van de zonde. Zonder belijdenis kan er geen vergeving zijn. En mét belijdenis én geloof ís er vergeving (1 Joh. 1:9).
De vraag is wel wélke zonde(n) beleden moet(en) worden. Je kunt onmogelijk alle zonden die je in het verleden hebt gedaan stuk voor stuk belijden. Daarom zal de Heilige Geest overtuigen van de zonde van ons ongeloof, de officier van alle zonden. En als we dan eenmaal gebaad hebben zijn we geheel rein, daarna hoeven alleen onze voeten (dagelijkse zonden) beleden te worden om die af te laten wassen (Joh. 13:10).
Dat Gods Hand achter ons aannemen van Jezus zat en dat ook de heiligmaking door Hem reeds is voorbereid (Ef. 2:10) is een geweldige troost voor degenen die dat hebben gedaan en hun leven willen heiligen. Wij weten altijd pas achteraf of wij uitverkoren zijn en of het de Heilige Geest was die onze ogen opende.
God staat zelf in voor onze volharding. Daarom mogen wij ook met grote dankbaarheid, verootmoediging en nederigheid Jezus volgen, maar wél met blijdschap. Want als een aardse vader zijn kinderen graag blij ziet, hoeveel te meer de hemelse Vader?
"Wij weten altijd pas achteraf of wij uitverkoren zijn en of het de Heilige Geest was die onze ogen opende."
Zeker! Anders zou het geen geloof zijn. Het evangelie moet onvoorwaardelijk gepredikt worden aan iedereen. En iedereen die het evangelie hoort mag gebruik maken van de beloften.
- 1
- 2
