Leuke jongeman naast me in de kerk

Aan mw. Rots-de Weger. Ongeveer vijf jaar geleden werd ik, nu 28-jarige vrouw, verliefd op een jongeman bij mij uit de kerk. We spraken elkaar nooit maar zaten wel eens toevallig naast elkaar en ik merkte dat hij dan erg zenuwachtig werd en steeds mijn houding spiegelde. Mede op basis daarvan heb ik hem -naïef als ik was- een berichtje gestuurd via social media. Hij reageerde daar niet op wat ik erg jammer vond. Ik bleef hem elke zondag zien, maar met de gedachte dat hij me niet interessant genoeg vond lette ik niet meer speciaal op hem.

Ondertussen heb ik met verschillende jongemannen contact gehad, ook best wel serieus, maar het kwam niet tot een relatie om verschillende redenen en dat is bij sommigen achteraf misschien ook maar beter. De jongeman van vier jaar geleden zit nog steeds bij mij in de kerk en toen ik een paar maanden geleden weer eens toevallig naast hem zat merkte ik dat hij nog steeds heel zenuwachtig werd en ook weer mijn houding spiegelt. Ik dacht eerst dat het onzin was omdat ik het zelf misschien graag wilde zien maar het lijkt echt zo te zijn. We hebben geen oogcontact (hadden we vijf jaar geleden ook niet) hoewel ik dat wel probeer om te kijken wat er nu eigenlijk aan de hand is. Ik ben er wat huiverig voor om weer via social media contact te zoeken en buiten de kerk zie ik hem niet. Hij woont ook een paar dorpen verderop. Ik kom hem eigenlijk nooit tegen.

Ik vroeg me nu af: kan iemand zo verlegen zijn dat hij geen oogcontact durft te maken? Is het spiegelen van iemands houding altijd gebaseerd op dat diegene zich verbonden voelt met de ander of in ieder geval zijn interesse op die persoon heeft?

Beste vraagsteller,

Waarom contact gezocht via social media als hij ook gewoon naast je zit in de kerk. Spreek hem eens aan voor of na de dienst. Vraag of hij het leuk vindt om mee te gaan koffiedrinken. Dat zou toch binnen een kring van gemeenteleden niet vreemd hoeven te zijn. Houdt hem een pepermuntje voor, waarbij je hem aankijkt. Dan is een dankjewel toch op z’n plaats, ook al gaat het zacht gefluisterd tijdens de dienst.  

Verlegenheid van hém? Of van jou zelf? Kom op, gewoon aankijken en/of aanspreken. We leven niet meer in het Victoriaanse tijdperk van slechts neergeslagen ogen...

Het meest vervelende scenario is dat hij nóóit meer naast je komt zitten en dan zijn er nog vele andere mannen op de wereld die het aankijken ‘waard zijn’, toch?

Wat je precies bedoelt met ‘zijn houding spiegelen’ moet je me nog eens nader uitleggen, want dat snap ik niet. Of moet ik me voorstellen dat hij jou een soort van na-aapt? En wat zou dat dan kúnnen betekenen?

Een hartelijke groet,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1501 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven