Afgelast feest

Ik ben een moeder. Weduwe (65), met een dochter, schoonzoon en twee kleinkinderen. Onlangs vierden de kinderen hun koperen huwelijk. Dit vierden zij gewoon thuis met z’n viertjes. Voor een paar dagen later was dan het feest gepland, 25 km. bij mijn woning vandaan. Nu ben ik nachtblind, kan dus in het donker absoluut niet autorijden. Iedereen weet dat, dus vroeg ik aan mijn dochter of zij mij wilde ophalen. Dat ging niet; zij had het te druk. Enige dagen erna vroeg ik het aan mijn schoonzoon. Ook hij had het te druk. Ik moest het maar aan zijn ouders vragen. “Die zeggen vast geen nee.” Daar voelde ik me opgelaten bij en vond dat erg akelig om te doen, dus vroeg ik aan mijn schoonzoon of hij dat misschien kon vragen als hij z'n ouders eens aan de telefoon had. Zijn reactie: 'Oh nee, dat hoef je niet akelig te vinden hoor, jullie kennen elkaar toch al 15 jaar...” Nou ja, ik vond het akelig en kreeg het gevoel dat mijn gevoelens niet gerespecteerd werden. Vervolgens liet ik het even op zijn beloop. Zat er erg mee en wist niet hoe het op te lossen. Heb gekeken wat taxiprijzen zijn heen en terug. Dat was veel te duur. Toen heb ik nog gekeken of ik in een hotel aldaar kon overnachten; ook zeer prijzig. Dat geld heb ik gewoon niet. Uiteindelijk heb ik maar een mailtje gestuurd en gezegd dat ik niet kon komen, omdat ik in het donker niet kon rijden. Enige uren daarna belde mijn schoonzoon op. Woedend! Hij zei dat ik niet genoeg van mijn dochter hield om op haar feestje te komen. Ik zei dat ik helemaal niet boos was om het feit dat ik niet kon komen. Alleen verdrietig, maar uiteindelijk ben ik gewend om er niet bij te zijn. Ik ben nooit op de verjaar- en hoogtijdagen erbij. Om diezelfde reden: ik kan niet in het donker rijden. Dit feit was dus voor niemand schokkend wereldnieuws; het is immers al enkele jaren zo. Iedereen accepteert dat altijd en er is nog nooit iemand geweest die zegt: “Ho... wacht even. Jij hoort toch óók op de verjaardag van je kleinkinderen! Ik zorg wel voor vervoer!” Nooit gebeurd. Dus wist ik ook niet dat er bij deze gelegenheid een drama gemaakt zou worden om het feit dat ik er niet bij kon zijn! En trouwens... in de uitnodiging stond: “Laat even weten of je wel of niet kunt komen.” Daar was wel een datum aan verbonden. Die was inmiddels wel verstreken, maar ik had nog geen oplossing en dat wisten ze. Maar er waren nog vijf dagen tot het plaatsvinden van het feest over! Mijn schoonzoon heeft erg lelijk tegen me gedaan. Hij zei dat door mijn toedoen hun koperen trouwdag helemaal verziekt was en het feest had hij geannuleerd.” Het was allemaal mijn schuld en “hartelijk bedankt.” En nu konden ze nooit meer terugdenken aan deze dag zonder de wetenschap dat ik als moeder het allemaal verziekt had. Hij zei ook nog dat ik zelf “niet meegedacht had.” Vond ik van wel. Hij had het ook nog over openbaar vervoer. Daar ben ik niet bekend mee. Sinds het nieuwe systeem zit ik nooit in het OV. Heb mijn autootje, doe mijn dingetjes gewoon overdag. Dus nu moet ik in een voor mij onbekend gebied maar met het OV mee? Ook in de bus/tram/trein ben ik nachtblind als ik door het raampje kijk! Dat feest annuleren had voor mij niet gehoeven; immers ik ben er aan gewend om er niet bij te zijn als het in de avonduren plaatsvind. Hij schreeuwde gewoon! “Moet IK dan op MIJN feest JOUW vervoer verzorgen????” Ja, dat had ik wel aardig gevonden. Hij zei ook dat ik te trots was om het zelf aan zijn ouders te vragen. Nee ben ik niet! Vond het gewoon gênant en voelde me opgelaten om dat te doen. Een ander familielid zei dat ik de kleinkinderen hiermee heb beschadigd. Dat wilde ik natuurlijk niet! De kleinkinderen hebben de hele avond zitten huilen. Ik heb Korrelatie gebeld, want ik kwam er niet meer uit. En die zeiden -samengevat- het volgende: “U krijgt een uitnodiging voor een evenement, waarvoor vervoer voor u noodzakelijk is. Omdat u visueel beperkt bent tijdens de nachturen, heeft u begeleiding nodig. U bent op het moment van het evenement eigenlijk invalide. Men verstuurt geen uitnodigingen naar een invalide, zonder eerst over hun vervoer na te denken, wetende dat er geen mogelijkheid is dat hij/zij daar alleen kan komen. Daarbij maakt het niet uit of iemand in een rolstoel zit of nachtblind is. Men is invalide en heeft voor bijwonen van het evenement begeleiding nodig. Op de uitnodiging van de invalide behoort een indicatie te staan hoe het vervoer geregeld is. Bij het ontbreken daarvan en bovendien de bijkomende onrust en onzekerheid voor de invalide, is het volkomen correct om de uitnodiging dankend af te slaan. En zeker als de optie ' ik neem wel of niet deel' duidelijk in de uitnodiging vermeld staat.” Vanuit het oogpunt “eert uw vader en uw moeder” ben ik benieuwd naar uw reactie.

Beste mevrouw,

In uw laatste zin zit de crux van uw hele lange en uitgebreide verhaal! Eert uw vaderen uw moeder... ik kom er straks nog op terug.

U hebt verwáchtingen van uw dochter en (schoon)zoon doordat u gewoonweg (schoon)moeder en oma bent! Dat mag, hoor. Ik zeg er geen kwaad woord van. Maar als u met de (klein)kinderen het gesprek over alles wat gebeurd is aangaat, moet het over die verwáchtingen-met-als-gevolg-de-onvermijdelijke-teleurstellingen gaan en niet alleen over het antwoord dat Korrelatie u gaf. Hoe terecht dat zakelijke  antwoord van Korrelatie ook-in zijn algemeenheid- kan zijn. Het gaat hier echter niet slechts over ‘zaken’, maar over relaties-met-bijbehorende-emoties.

Dat uw schoonzoon zo boos werd, heeft hier waarschijnlijk ook -misschien voor hem onbewust- mee te maken. Verwachtingen en teleurstellingen liggen zó dicht naast elkaar en er kan zó gemakkelijk verbittering en tenslotte wrok uit voortkomen. In relaties ligt manipulatie –“voor wat hoort wat”- altijd op de loer (“eert uw vader en uw moeder”, is dat iets van: ik heb járenlang gezorgd en m’n best gedaan, nu laten jullie maar eens zien of en hoe je dit waardeert...?). Ouders mogen verwachtingen van kinderen hebben. Zeker. Maar altijd in het reële: volwassen kinderen vragen om een volwassen benadering, waarbij ieder eigen keuzes maakt en daarvoor ook de verantwoordelijkheid draagt. Daarbij handelen allen uit respect en waardering voor wie de ander is! “Voor wat hoort wat” past daar níét bij! Uit uw hele verhaal begrijp ik dat uw bedoeling heel reëel was, maar of de communicatie over een en ander zo ‘goed’ gegaan is, betwijfel ik. Uw schoonzoon werd boos... geen idee hoe uw eigen toon was in hetzelfde gesprek.

Helaas is er nu weinig meer aan het niet-doorgegane-feest te veranderen. Wat u wel kunt doen is -als gesprek niet mogelijk is- een brief schrijven. Of nodig de kinderen uit voor een etentje waar u op trakteert (dat hoeft géén duur diner te zijn, natuurlijk) om te laten zien, dat er bij u geen sprake is van boosheid of teleurstelling, maar van verdriet om de verstoorde verhouding die door uw ‘handicap’ is ontstaan. En dan bedoel ik met handicap niet eens uw nachtblindheid, maar meer de schroom om niet aan zijn ouders (of nog iemand anders)  een ‘taxirit’ te durven vragen. Want dáár zit deels uw pijn... niet in de rit, maar in het niet door uzelf vragen... ofwel in de communicatie.

Er waren nog wel een paar opties te bedenken om toch op het feest te verschijnen, maar dat is nu te laat. Dat de kinderen het hele feest hebben áfgezegd is hún keuze en -jazeker- hún verantwoordelijkheid. Ook tegenover hun eigen kinderen die er verdriet van hadden. Dáár kunt u niets aan doen, want dat was niet in overleg met u gegaan, toch? Samenvattend: verdrietig, voor allemaal.

U bent benieuwd naar mijn reactie? Dat is: húíswerk voor u! Voordat u met de kinderen het gesprek aangaat moet u goed nadenken over wat het vijfde gebod nu precies voor u betekent. Eert uw vader en uw moeder heeft naar mijn idee níét te maken met manipulatief gedrag van generaties, maar met het hebben van wederzijds respect en het elkaar aanvaarden in liefde, gewoonweg omdat we door God die onze Schepper is aan elkaar zijn gegeven en toevertrouwd om sámen Hém te eren in ieders eigen leven. Dat is iets anders dan verwachtingen koesteren, die op teleurstelling uitlopen. Bent u het met mij eens?

Ik wens u alle goeds toe, laat nog eens horen hoe u uw kinderen benaderd hebt.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven