Huwelijk lijkt gevangenis

Ik schreeuw om hulp. Ik ben twee jaar getrouwd en heb nog niet echt van mijn huwelijk kunnen genieten. De laatste tijd word het alleen maar erger. Ik heb een man die mij (bijna) niks gunt, waar ik niks van mag en waar ik geen liefde van krijg op de manier die ik verlang. Ik heb een fulltime baan waar ik ontzettend van geniet, maar ik zie er tegen op als ik ‘s avonds weer terug moet naar huis. Dit omdat mijn man nooit ergens naar toe wil, niet naar verjaardagen etc. Dus ik zit letterlijk elke avond op de bank en hij heeft het liefst dat ik dan ook de hele avond met hem zit en niet mijn eigen dingen doe... en dit al zo lang.

Vrienden hebben we niet en die wil hij ook niet. We hebben immers elkaar, zegt hij dan. Je bent samen getrouwd en gaat samen verder. En al ik dit met hem bespreek, dan wordt hij boos en snapt niet waarom ik weg zou willen. Ik wil bijvoorbeeld wel eens iets leuks gaan doen met een zus ofzo. Uit boosheid zegt hij dan: “Ga maar gauw.” Maar dit voelt dan ook weer niet goed.

De laatste tijd word het echter allemaal te veel en krijg ik letterlijk geen lucht meer. Ik kan niet meer lachen en kan gewoon bij niemand mijn hart uitstorten, want als hij daar achter komt ben ik de schuldige. Ik ben al zo lang aan het bidden tot God, maar ik krijg maar geen antwoord. Blijven bidden, zeg ik dan tegen mezelf, maar wat zou dat oplossen... Ik ga er aan onderdoor.

Beste vraagsteller,

Er bestaan fantastische boeken die je leren hoe je met elkaar om dient te gaan. Jouw verhaal lezende denk ik onmiddellijk aan Henri Cloud en John Townsend die de schrijvers zijn van “Grenzen” en “Grenzen in het huwelijk”. Het zullen eyeopeners voor je zijn!   

Want nee, zó leven als je beschrijft houd je niet vol. Het huwelijk is geen gevangenis. Je bent niet het bezit van je echtgenoot. Je bent niet ‘de schuldige’: je bent de pártner en dat betekent dat je náást elkaar mag staan in het delen van lief en leed. Niet zo dat je echtgenoot ‘regeert’, beslist en bepaalt. Maar zó dat jullie beiden tot je recht komt en dat jullie beiden gelukkig kunt zijn, juist met de verschillen die er ongetwijfeld ook zijn in het hanteren van waarden en normen.   

Gá inderdaad een keer weg met je zus: hij zal verbaasd achter blijven als jij het gewoon gaat doen. Misschien zal hij ook daadwerkelijk heel erg boos worden. Nou, ja: zíjn probleem! Nu reageer je vanuit je angst voor zijn felle woorden (of erger), maar daarmee heeft hij jou dan ook in de houdgreep. 
    
Jij hebt een fulltime baan, hij ook? Of is je man veel thuis en wil hij dáárom graag dat jij er ’s avonds voor hem bent? Maak je gevoelens en wensen bespreekbaar, houd je eigen grenzen daarbij aan. Geef ik-boodschappen en handel er naar. Bijvoorbeeld: “ik ga vanavond op bezoek bij...” en dóé dat ook, “ik wil morgenavond de wekelijkse boodschappen doen” en gá die koopavond gewoon naar de winkel, “ik vraag of mijn vriendin morgenavond komt koffiedrinken” en maak het maar gezellig met haar. Dat soort dingen, waarmee je laat zien dat niet alleen híj het voor het zeggen heeft in jullie huis. Waarmee je laat zien, dat je je niet laat leiden door angst.

Lees zo mogelijk sámen de boeken die ik al noemde. En práát met elkaar. Lukt dat allemaal niet, of nóg niet, ga dan in ieder geval niet alleen verder ‘modderen’, maar schakel een vertrouwd iemand in (familie, vriendin, ouderling, dominee), die jullie beiden kent. Naast bidden is het immers ook wérken!

Ik wens je veel sterkte, schrijf nog maar eens hoe het met je gaat.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven