Vraag
Ik ben een jonge meid van 22 jaar en zit momenteel met een 'dilemma'. Ongeveer drie tot vier jaar geleden heb ik een vriend gehad. Hij was mijn tweede vriend toentertijd. Hij zat bij mij op de middelbare school en komt af en toe bij ons in de kerk. Door elkaar overal en nergens tegen gekomen te zijn, zijn we in gesprek geraakt en is het na veel praten en afspreken een relatie geworden. Echter heeft deze maar zeven weken geduurd omdat ik het toen uitmaakte. Voor onze verkering was ik stapelverliefd, maar toen het echt verkering werd ging ik twijfelen en dat heeft toen geleid tot het uitmaken van de verkering. Toentertijd was mijn vriend al heel serieus in het geloof, maakte ook duidelijk dat hij samen met zijn toekomstige vrouw wil leven naar hoe God het van hem verlangt. Dit vond ik echt mooi en dat gedeelte voelde ook heel goed. Ik daarentegen had toen minder met het geloof. Ook was ik achteraf gezien vooral best heel gesloten in alles.
Nu een dikke drie jaar verder zijn we weer met elkaar in contact gekomen. Beiden mogen we weten dat God onze Vader is en allebei willen we niets liever dan leven voor God. We spreken nu al ongeveer drie maanden lang af. Hij rijdt regelmatig mee naar mijn werk omdat we dicht bij elkaar werken en af en toe doen we iets gezelligs. Ongeveer anderhalve maand geleden bracht hij 'ons' ter sprake. Hij vroeg hoe ik het voor me zag verder te gaan. Opnieuw vlogen de twijfels me aan. Ik heb dit toen ook gezegd dat ik op dat moment niet kan zeggen of er weer een relatie uit voort kan bloeien, omdat ik weer twijfelgevoelens heb. We hebben besloten gewoon met elkaar om te blijven gaan en alles de tijd geven. We appen dagelijks met elkaar en als we samen naar het werk rijden hebben we vaak goede gesprekken, maar ook lol. Ik heb momenten dat ik denk: wat ben ik toch graag bij hem, of: wat is het toch mooi als we samen voor God zouden kunnen leven. En gelijk na die gedachten komen er weer twijfels: passen we wel bij elkaar? Hij is heel gevoelig, ik ben wat ‘droger’/nuchter. Ik weet dat dat juist wel goed bij elkaar zou kunnen passen, maar zijn er daardoor ook juist dingen wat hij zo intens beleeft en dit ook zo naar mij toe uit. Ik weet op die momenten niet zo goed hoe ik moet reageren en vind hem soms wat overdreven in het uiten (hij benoemt dan wat hij denkt/voelt/zo mooi vindt) van wat hij ervaart of voelt. Als ik dit zo schrijf of soms ook met vriendinnen of collega’s bespreek, voel ik me haast schuldig omdat hij echt niks fout doet, helemaal niks. Maar toch ga ik door onder andere dit voorbeeld twijfelen of ik een relatie moet proberen aan te gaan met hem. Elke dag leg ik mijn twijfels aan God voor en vraag ik Hem of Hij ons wil leiden op het pad dat Hij voor ons heeft.
Drie weken geleden op een zondag zat ik in de auto en erg aan het nadenken over deze situatie en toen vroeg ik aan God: Als ik hem nu tegen kom (ik reed door zijn woonplaats/in de buurt ), mag dat dan een teken van U zijn dat ik er voor moet gaan? En nog geen 3 seconden later liep hij op de rotonde waar ik reed. Ik kon het niet geloven en begon opnieuw te bidden en vroeg aan God of Hij me wil vergeven als dit ongeloof is. Ik zei tegen God: Als ik hem vandaag nog een keer zie, hoe dan ook dan geloof ik het. En ‘s avonds ging hij onverwacht naar zijn oom en tante en kwam ik hem dus tegen in de kerk. Vaak denk ik: had ik dit wel mogen bidden? Mag ik God wel vragen om antwoord op mijn tijd? De gebeden in de auto waren ook momenten uit een soort wanhoop. Ik denk er zoveel over na en wil zo graag antwoord. Want als ik zeker mag weten dat God ons voor elkaar bedoelt, dan denk ik dat mijn twijfels minder worden/weg zijn. Aan de andere kant denk ik: heeft God mij dit niet al laten zien?
Conclusie: ik twijfel aan alles!!! Ik voel me daar ook vaak schuldig over, gelukkig kan ik alles met hem (die jongen) bespreken, alleen die gebeden in de auto heb ik niet verteld. Ik schrijf u omdat ik advies wil/mening over deze situatie. Het liefst wil ik dat iemand anders voor me kiest om wel of geen relatie aan te gaan, maar ik weet dat ik zelf moet kiezen. Maar ik kom er niet uit. Morgen zien we elkaar weer en gaan we wat gezelligs doen, ook gaan we samen bidden om de juiste weg in te gaan.
Antwoord
Beste twijfelaarster,
Tja, het wordt wel héél erg lastig als je éérst om een teken vraagt, dat krijgt en dan weer gaat twijfelen of je dat wel mócht vragen.
Vervolgens schrijf je dat je jóúw keuze eigenlijk het liefst bij een ánder wil neer leggen. Vraag je af, waar jij zélf verantwoordelijkheid voor wilt en kunt nemen? Iedere keuze heeft consequenties die je niet altijd van te voren kunt overzien. Met een beetje vertrouwen in het leven zie je heel veel als úítdaging en overwin je de eventuele moeilijkheden. Maar ja, in het geval van een relatie ben je altijd met zijn beiden.... de bewuste jongeman wil na alle besproken perikelen nog steeds verder met jou? Dit is een eerste vraag, want hij is ‘betrokkene’, nietwaar. Is zijn antwoord daar op bevestigend, ga dan gewoonweg voor jezelf na wat je nu eigenlijk van hem verwacht. Wat heb jíj nodig om met hem gelukkig te kunnen worden cq. blijven? Kan en wil hij jou dat allemaal geven? En wat heb jij hém te bieden?
Liefde is een groeiproces en heeft inderdaad tijd en ruimte nodig. Maar áls je dan een keuze hebt gemaakt (samen, wel te verstaan, zonder elkaar aan het lijntje te houden), dan gá je er ook voor. Door dik en dun. In voor- en in tegenspoed. Nee, garánties krijg je niet, want ieder persoon verandert ook in de loop van zijn/haar leven. Maar de verantwoordelijkheid dragen voor eenmaal gemaakte keuzes getuigt van volwassenheid. Bij liefde en verliefd-zijn hoort namelijk ook tróúw en vertrouwen. Als jullie beiden er op gericht zijn om elkaar gelukkig te maken (zonder jezelf dan weer juist daarin te verliezen), dan komt het wel goed. Maar als jij blijft twijfelen, en dan weer aan die twijfel twijfelt, denk je slechts aan jezelf en dát is zeker géén basis voor een gezonde relatie.
Wees nuchter en probeer niet iemand anders voor jouw karretje te spannen. Je leeft je éigen leven en wilt dát delen met de ander. Daarom moet je ook zelf een keuze maken, net zo goed als hij dat zelf moet doen. Zo kun je sámen verder komen.
Je vraagt God om een teken... en als Hij dat nog meteen geeft ook, geloof je Hem niet. Tot twee keer achter elkaar toe niet. Nee dame, zo werkt het geloof niet. Want hoeveel moet God jou dan wel niet geven vóórdat je Hem vertrouwt? Zo gaat dat met vriendlief eigenlijk ook... en helaas voor jou, zo werkt de liefde (uiteindelijk) ook niet! Wat moet hij allemaal voor jou betekenen of daadwerkelijk doen voordat jij tevreden bent? Kortom: wat verwacht je van hem en wat mág je, wat kún je verwachten?
Je zegt, dat je je schuldig voelt over al dat getwijfel. Ja, maar blijf daar niet in hangen! Ik zou zeggen: zie het als een uitdaging om voor jezelf eens een en ander op en rij te zetten: alleen zo zet je een stap(je) in de goede richting. Natuurlijk mag je daarbij bidden, maar dan wel een gebed waarin je ook de uitkomst wilt léren zien en vertrouwen. In de zin van: wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heeren hand, moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land. En geloof me, dat is wezenlijk iets anders dan een teken vragen, nog krijgen ook en dan liever toch dat ‘antwoord’ niet willen zien...
Ik wens je alle goeds toe,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als ik jou verhaal zo lees denk ik dat deze jongen veel van jou houd maar dat jij twijfelt of het bij jou wel genoeg is.
Jullie gaan morgen iets gezelligs doen schreef je, probeer je nou eens voor te stellen dat hij tijdens jullie uitje aan jou verteld dat hij een ander meisje ontmoet heeft die wel veel om hem geeft en dat hij met haar verder wil, en dat hij jou graag als goede vriendin blijft zien en meer niet.
Wat zou je dan voelen?? Blij omdat je zijn goede vriendin blijft en meer niet, of krijg je dan spijtgevoelens van.. hád ik maar, en nu ben ik hem kwijt als toekomstig levensgezel?
Veel succes
Als ik jouw brief zo leest, zou ik willen zeggen: als de Heere zelf zegt/bevestigt om ervoor te gaan, ga er dan voor. Ook al voel je niks, of niet genoeg. Hij wil liefde geven en kracht. Voor dit moment, maar ook als het moeilijk wordt.
Mijn vriend en ik zijn aan een relatie begonnen omdat we wisten (door een teken en een bevestiging daarvan) dat de Heere dat wilde. Mijn vriend voelde toen geen verliefdheid. We zijn door diepe dalen gegaan waarin we echt twijfelden of we zo wel verder konden. Maar elke keer als we baden om liefde en kracht omdat de Heere ons bij elkaar had gebracht, kregen we dat ook. We kunnen nu zeggen dat we van elkaar houden en we hopen zelfs te gaan trouwen.
Deze wereld, en ook de reformatorische wereld, zegt dat het gaat om verliefdheid. En als dat over is, maken we het uit.
Je kent het verhaal van Izak en Rebekka vast wel. Izak bad om een vrouw en hij kreeg een vrouw. Maar toen zij trouwden, hadden ze elkaar nog niet in het gezicht gekeken. (Rebekka deed een sluier over haar gezicht tot ze getrouwd waren) Durf ik, durf jij, zo blind op God te vertrouwen?
We kunnen dan in een andere cultuur leven en in een andere tijd, maar de God van de Bijbel is nog steeds dezelfde. Als je op Hem vertrouwt, dan kom je nooit beschaamd uit!
Ik wens je heel veel wijsheid toe en Gods zegen!
Bij deze wil ik ook nog iets toevoegen, omdat ik het zo ontzettend herken.
Ik had ook last van altijd maar die twijfels.
Zelfs tijdens mijn verkering.
Na het uitgaan van mijn verkering kwam ik er pas achter dat ik echt van die persoon hield.
Vergelijk jezelf eens met de situatie in de reactie van aaapje.
Wat is de duivel toch listig om zelfs de paradijsvrucht van de liefde nog te verstoren.
Eigenlijk is mijn bijdrage alleen maar een oproep om te blijven bidden.
Vertrouw dat Hij je hoort omdat Hij het Zelf belooft: Bid, en je zal ontvangen!
Misschien niet op de manier die je verwacht, maar wel op de manier die het beste voor je is.
Ben je in de rest van je leven ook iemand die bij beslissingen vaak twijfelt, dan zul je dat ook hebben bij de partnerkeus.
Zelf ben ik iemand die niet graag beslissingen neemt waarbij een optie verloren gaat en ik had ook altijd verwacht dat ik nooit zou weten met wie ik later zou moeten trouwen, want die twijfel hè. Is dit nou echt de ware?
Op een eenzame dag heb ik God eerlijk gevraagd om op die dag de man voor het leven te ontmoeten.
Die zelfde dag heb ik ook werkelijk mijn man voor het leven ontmoet waar ik nog steeds heel gelukkig mee ben. Hij vertelde over zichzelf en het paste qua opleiding en sympathie heel goed bij mij en ik dacht: "aha, dat is hem dus...".
We zijn elkaar ook nog jaren uit het oog verloren en hebben elkaar per "toeval" weer gevonden.
Hoewel ik dus over het algemeen een grote twijfelaar ben, twijfelde ik dit keer niet. Omdat ik het destijds als een duidelijk teken heb ervaren, dat ik God vroeg en Hij antwoordde, heb ik erop vertrouwd dat het goed was. Ik heb sterk ervaren, dat dit de man is die God zelf speciaal voor mij geschapen en uitgezocht heeft.
Als je God om een brood vraagt, geeft hij je geen steen.
Zoals gezegd, God geeft antwoorden, maar wij moeten zelf blijven nadenken.
Als je hele familie ertegen is, moet je serieus nadenken over hun twijfels.
Als je onbetrouwbaarheid bij je partner vaststelt, is dat een alarmsignaal, enzovoort.
Maar als God je een duidelijk antwoord geeft en er zijn geen tekenen dat de man niet de ware is, kun je gerust op Hem vertrouwen.
Niet iedereen is even licht ontvlambaar en niet iedereen heeft sterke gevoelens. Het is mooi als je elkaar op een manier aanvult die voor beide kanten goed is. Jij helpt hem met beide benen op de grond te blijven en hij heeft enthousiasme voor twee, waar je natuurlijk best aan moet wennen.
Als je de waarde van allebei jullie zichtwijzen kunt zien, zullen jullie het beste in elkaar tevoorschijn roepen.
